منشا و مشایخی، طارمی و انتظامی!

اتفاقی که در جریان جشن منتقدان و نویسندگان سینمایی کشور رخ داد، به شدت تلخ و متاثرکننده بود؛ از آن دست حوادثی که سراسرش ضرر و زیان و دل شکستگی است و واقعا از هر طرف که به ماجرا نگاه کنی، چیزی جز اندوه و تاسف در آن وجود ندارد.

حتما شنیده اید که در مراسم مزبور، جمشید مشایخی در جملاتی غیرمنتظره به عزت الله انتظامی یورش برده و با مذمت توجه بیش از حد به او، حتی سوابق بحث برانگیزی از انتظامی را هم بر ملا کرده است. طبعا به شدت مایه ناراحتی است که یک سمبل شش دانگ سینمای ایران، به همین راحتی تیشه به ریشه نمادی دیگر بزند و آبرو و اعتبار حرفه ای خودش و او را در چشم بر هم زدنی به باد حراج بدهد. چه غمی بزرگتر از اینکه کار در مورد بزرگانی چون انتظامی و مشایخی باید به جایی برسد که جوان نورسیده ای مثل نوید محمدزاده به حکمیت برخیزد؟

از قرار معلوم آنچه موجبات خشم مشایخی را فراهم کرده، سهم پررنگ تر عزت انتظامی در کلیپ پخش شده در جشن منتقدان و نویسندگان بوده. به این ترتیب کمال الملک سینمای ایران، گمان کرده حق مطلب در مورد خودش و سایرین ادا نشده و به این ترتیب جلوی این همه چشم و گوش نامحرم، «آقای بازیگر» را زیر تازیانه کلمات گرفته است. به راستی وقتی از بزرگان این سینما چنین رفتاری سر می زند، چطور می توان جوانک های امروزی را نصیحت کرد که مثلا روی قید شدن اسم شان در ابتدا یا انتهای تیتراژ وسواس نداشته باشند و ظرفیت قلب و روح شان را توسعه بدهند؟ وقتی از حافظ و شاهنامه چنین غلط های فاحشی سر می زند، چطور می توان از «مقدمات شعر و ادب فارسی» توقع داشت که بی خطا و درخشان باشد؟

تقارن عجیبی است؛ اما استاد جمشید مشایخی 84ساله در شرایطی از «دیده نشدن» خودش گله می کند و به سیم آخر می زند که مشابه این اتفاق در فوتبال ایران هم رخ داد؛ جایی که مهدی طارمی 24ساله به خاطر تشویق شدن گادوین منشا در بازی با سیاه جامگان زودتر از همه به رختکن رفت و بساط اشک و آه راه انداخت. واقعیتش آن است که تا دیروز راحت تر می توانستیم طارمی را به نقد بکشیم و از او بخواهیم نگاهش را اصلاح کند، اما امروز که رفتار سوپراستاری 60سال باتجربه تر از او را می بینیم، زبان مان بند می آید. انگار نه انگار که همین حالا هم یک مملکت حاضر است به احترام جمشیدخان سر پا بایستد. وقتی او که اهل ادب و هنر و اندیشه است هنوز پخش چند تصویر بیشتر از انتظامی را بر نمی تابد، ما با چه رویی می توانیم از طارمی بخواهیم به خاطر تشویق منشا ترش نکند و آرام بگیرد؟ انگار عطش مورد توجه بودن، در ذات خیلی از آدم هاست؛ حتی در کالبد آن عزیزی که روزی می خواست به نشانه جبران بی ادبی مردم ایران، با لیونل مسی ملاقات کند و کتف مردانه او را ببوسد...!