نسل لب و دهان؛ از کری های رکیک تا معرفت نم کشیده

دیروز خبر توافق نهایی فرشاد احمدزاده با باشگاهی در لهستان منتشر شد. خوبی این موج هجوم به سمت لیگ های درجه سه و چهار اروپایی این است که اخبار حوزه فوتبال کمی تنوع پیدا می کند. مثلا پیش از این به عقل جن هم نمی رسید که فوتبال کشورمان در لیگ دوی ایسلند و لیگ لهستان بازیکن داشته باشد، اما شکر خدا این تب نوظهور باعث شده هر غیرممکنی، ممکن شود. کل خبری که در مورد احمدزاده منتشر شده ارزش چندانی ندارد؛ چرا که خود این بازیکن همیشه کیفیت متوسطی داشت و در طول تمام این سال ها حتی یک بار هم به اردوی تیم ملی دعوت نشد. از سوی دیگر باشگاه جدید او هم تیمی است که 80میلیون ایرانی برای اولین بار اسمش را می شنوند و طبعا هیچ ایده ای در مورد آن ندارند. این وسط اما تنها نکته مهم، «زمان» ترک پرسپولیس از سوی این بازیکن است؛ یعنی درست وقتی این تیم از یارگیری محروم شده و فصل آینده علاوه بر حضور در مراحل بالای لیگ قهرمانان آسیا، باید با رقبای احیا شده داخلی مثل استقلال و سپاهان هم جنگ جانانه ای داشته باشد. حالا درست در این شرایط، بازیکنی پرسپولیس را ترک می کند و دست تیم را لای پوست گردو می گذارد که از قضا متعصبانه ترین ژست های این سالیان را هم خود او مقابل دوربین ها گرفته بود؛ کسی که پرسپولیسی ها سخاوتمندانه پیراهن شماره 10 را برتنش پوشانده بودند، اما حاضر نشد شش ماه بیشتر در کنار تیمی باشد که از زمین و آسمان برایش بلا می بارد.

فرشاد احمدزاده انصافا بازیکن پرجنب وجوشی بود، اما در این سال ها بیشتر از هر چیز دیگری با هیاهو و کری خوانی های بیرون زمینش شناخته می شد. او همان کسی است که در یک مصاحبه تصویری، فحاشی به استقلال را به عنوان شعار مورد علاقه اش برگزید و به همین بهانه از هواداران لقب معناداری دریافت کرد. احمدزاده در این مسیر چنان افراطی بود که یک بار از چند هوادار تیم رقیب کتک هم خورد. با این همه اما، درست در همان لحظه ای که تعصب او باید به پرسپولیس کمک می کرد و باعث می شد این بازیکن باشگاه را در کشاکش محرومیت رها نکند، هیچ خبری از معرفت و وفاداری نشد. احتمالا فرشاد احمدزاده هم مثل رامین رضاییان و رضا حقیقی و محمد نوری و خیلی های دیگر یک سال بعد پشیمان می شود و شروع می کند به جلز و ولز که او را برگردانند. کاش اما آن زمان پرسپولیس و هوادارانش فرش قرمز جلوی چنین بازیکنی پهن نکنند و قبح «بی معرفتی» را نشکنند. این هوادار باید قبول کند اگر امروز عده ای بازیکن کم سال و معمولی می توانند صرفا با رقص لب و دهان او را بفریبند و سر بزنگاه بزنند به چاک، بخشی از گناه این ماجرا گردن خود اوست؛ هواداری که وقتی مهدی طارمی و رامین رضاییان با آن سابقه مشعشع به تیم بازگشتند، از خوشحالی در پوست خودش نمی گنجید. بگذارید فرشاد برود، اما دو فردای دیگر که او «قطعا» پشیمان می شود، بالاغیرتا برای این یکی دیگر بنر ننویسید و تونل افتخار نسازید!