نگاهی به سال های سخت زندگی بیرانوند / از شب های کارگری تا شماره یک پرسپولیس

هیچ کس خبر نداشت که علیرضا در آن شب های سخت چه آرزوهایی در سر دارد. او شاید روزهای باشکوه را پیش روی خود می دید و آن همه سختی را تاب آورد تا به امروز برسد، به پیراهن شماره یک در پرسپولیس.

از روزهای سخت تا روزهای باشکوه، از هیچ تا همه چیز. فوتبال چنین بازی حیرت آوری است، زندگی را ورق می زند، پس از یک زندگی سخت، دورانی طلایی می سازد. در فوتبال تا بخواهید از این داستان های غم انگیز با پایانی شکوهمند پیدا می کنید، اگر زندگی ستاره ها را مرور کنید پنهان کردن سال های سخت و نمایش دادن روزهای خوش، این فرصت را از همه می گیرد که بدانند چگونه می توان زندگی را عوض کرد و چگونه باید آن همه تلخی را به یک کامیابی رساند.

ماجرای ورود علیرضا بیرانوند به فوتبال و پروسه موفقیت او در چند سال اخیر نمونه زنده ای است از پشتکار. دروازه بانی که زجر بسیاری را متحمل شده تا به جایگاهی که حالا در آن حضور دارد برسد. سعید ریاضی، بازیکن و مربی سابق هما که سالها در این تیم بازی کرده و مدتها نیز مربیگری تیم های پایه این باشگاه را بر عهده داشته، بهترین فردی است که می تواند درباره نوع ورود بیرانوند به فوتبال و سختی هایی که او برای رسیدن به این جایگاه کشیده صحبت کند. ریاضی ما را به 12، 13 سال قبل می برد. زمانی که بیرانوند به تهران آمد تا فوتبال حرفه ای را آغاز کند:«علیرضا به عنوان مهاجر به تهران آمد. فکر می کنم از خانه فرار کرده تا فوتبالیست شود چون علاقه بسیاری به فوتبال داشت. به من می گفت نه پدرم راضی است و نه دایی ام که فوتبال را دنبال کنم. 6، 7 ماه پس از اینکه در تهران حضور داشت دایی اش با من صحبت کرد و مدعی شد که علیرضا از خانه متواری شده تا به تهران بیاید و فوتبال بازی کند. من در هما کار می کردم که به تمرین های ما آمد. یکی از دوستان او را معرفی کرد. او را نمی شناختم. تمرین که می آمد، عالی کار می کرد اما بعد از آن می افتاد و دیگر نایی نداشت. لباس هایش پاره بود. از طرفی باشگاه هما از قدیم به شکل و ظاهر بازیکنان توجه ویژه ای داشت. آقای ستاره نژاد که یکی از مدیران باشگاه بود به من گفت این بازیکن را می خواهی؟ من در جواب گفتم قطعا. گفت برایش لباس مناسب تهیه می کنیم تا دیگر با این شرایط به تمرین نیاید.»

ریاضی که سالها مربی تیم های پایه هما بوده صحبتهایش را اینگونه ادامه می دهد: «بعد از حدود 10 جلسه تمرین، علیرضا یک روز به تمرین نیامد. خیلی کنجکاو شدم که بدانم چرا به تمرین نیامده، چون رفتار من طوری بود که با بازیکنان پایه ارتباط مناسبی برقرار می کردم و آنها نیز همیشه مشکلات شان را به من می گفتند. یادم می آید ماه رمضان بود. از حسین فیض که یکی از مربیان بود پرسیدم علیرضا کجاست که او هم نمی دانست. چند روز بعد علیرضا آمد که دیدم لباس هایش مرتب نیست. گفتم درست است که به تمرین پرسپولیس و سایپا رفته ای که گفت به جان مادرم نه. گفتم پس چرا لباس هایت مرتب نیست که گفت من کارگری می کنم. دیگر همدیگر را ندیدیم تا اینکه یک شب ساعت 1:30 برای خوردن غذا به صادقیه رفتیم. دیدم یک پسر ترکه ای با سرعت از کنارمان رد شد. رفتم و از مسوول رستوران پرسیدم اسم این پسر علیرضا بیرانوند است که پاسخش مثبت بود. گفتم می خواهم او را ببینم. هر طور شده علیرضا را دیدم. خیلی خجالت می کشید که ما را در رستوران دیده. انگار نمی خواست ما را ببیند. زد زیر گریه. به او گفتم نصف شب اینجا چکار می کنی که جواب داد کارگری. گفت تازه این کار اولم است، از اینجا باید بروم و کار دومم را انجام بدهم و سپس سوم!»

ریاضی می گوید: «ساعت حدود 3، 4 نیمه شب بود که دیدیم یک نیسان آمد و علیرضا هم مثل کارگرهای دیگر سوار آن شد. ما هم دنبال نیسان رفتیم. فکر می کنم حوالی جنت آباد بود که کارگرها از نیسان پیاده شدند. علیرضا و بقیه شروع کردند به رنگ زدن جدول خیابان. علیرضا می گفت از اینجا می روم، سه ساعت می خوابم و ساعت 10 دوباره به رستوران می روم تا دیس های پیتزا را بشویم. ظهر هم سر تمرین می آمد و تلاش می کرد تا بازیکن بزرگی شود.»

ریاضی خاطره ای جالب از پرتاب دست های بیرانوند تعریف می کند: «در تمرین هما، علیرضا به من می گفت پشت دروازه مخالف بایست تا از اینجا با دستم توپ را برایت پرتاب کنم. می گفتم علیرضا مرا اذیت نکن، مگر می توانی؟ در جواب می گفت پشت دروازه بایست تا ببینی می توانم. توپ را با دست پرتاب می کرد و از بالای سر من هم عبور می کرد. گفتم اینها را از کجا یاد گرفته ای که می گفت جایی مشغول کار بودم که باید آجر پرتاب می کردم، آن هم تا طبقه سوم، چهارم. از همانجا بود که پرتاب دست هایم بهتر شد.» ریاضی در پایان می گوید: «بیرانوند بامعرفت است و هر از چند گاهی احوال مرا می پرسد. او زجر بسیاری برای رسیدن به جایگاه فعلی کشید و به نظرم حقش است بهترین قراردادها را ببندد و بیشترین پول ها را بگیرد و مطمئنم که اولین خانه اش را در محله خلیج و نخستین قراردادش به ارزش یک میلیون و 700 هزار تومان را هرگز فراموش نخواهد کرد.»

داستانی که مربی علیرضا تعریف می کند، مشابه اش برای بسیاری از ستاره های دیگر در ورزش اتفاق افتاده و جریان زندگی شان چیزی شبیه همین بوده. پر از روزهای سخت و سرانجام روزهای باشکوه.

این معجزه فوتبال است. فوتبال را دوست داشته باشیم.