نگران چشم های یحیی نیستی؟

سقوط آدم درست از لحظه اي آغاز مي شود كه حس مي كند ديگر دليلي براي پيشرفت وجود نداد؛ احساسي كه مدتهاست گريبان عليرضا بيرانوند را گرفته است.

او الان خيلي وقت است كه در دنياي «دورهمي» و خندوانه و خاطره گويي در جنگ هاي شبانه باقي مانده؛ دست برداشته از تلاش و مشغول مكررگويي از گذشته. البته كه همه ما به عليرضا و گذشته و اراده اش افتخار مي كنيم، اما زندگي فقط در يك ظرف زماني جريان دارد و آن «حال» است؛ چيزي كه انگار بيرو كاملا يادش رفته.

بدون ترديد امسال بدترين فصل فوتبالي بيرانوند از زمان رسيدنش به شهرت بوده است. او تقريبا به هيچ توپي «نه» نمي گويد و در چهره اش خطوط كم رمقي و بي انگيزگي هويداست. بين دو نيم فصل پيشنهادي از بلژيك براي عليرضا رسيده بود. او اما كوچ به اروپا را براي پايان فصل باقي گذاشت و در توضيح تصميمش گفت: «از چشم هاي يحيي خجالت كشيدم و نتوانستم به او بگويم خداحافظ»؛ خب اخوي كاري كه الان شما با اين مدل دروازه باني ات داري با چشم هاي يحيي مي كني، هزار برابر بدتر است كه!

سيوهاي درست و حسابي بيرانوند در اين فصل، به اندازه انگشتان يك دست هم نمي شود. جاهايي كه قرار بوده او تيم را نجات بدهد، اولين نفر زمين خورده است. كارش حتي به نيمكت نشيني فني هم كشيد، اما به جاي اينكه تلنگر بخورد و خودش را جمع كند، به باشگاه رفت تا رضايتنامه بگيرد.

مديرعامل پرسپوليس گفته بود: «در جلسه مهم سازمان خصوصي سازي بودم كه آقاي بيرانوند زنگ زد و فورا خودم را به باشگاه رساندم.» و عاقبت اين نازپروردگي، مي شود همين بساطي كه حالا مي بينيم.

پرسپوليس و بيرو هنوز چيزي را از دست نداده اند و او حتي در همين فصل هم مي تواند خاطرات ماندگار بسازد، به شرط اينكه قبل از هر چيزي اصل نزولش را بپذيرد. پرسپوليس به كنار؛ تيم ملي در برزخي گرفتار شده كه شايد فقط دريافت يك گل از عراق و بحرين روياي جام جهاني قطر را دو سال زودتر براي ما تمام كند. خود عليرضا جواب بدهد كه انصافا آيا الان حتي يك دليل منطقي وجود دارد كه سرمربي تيم ملي او را به چند گلر آماده دیگر لیگ ترجيح بدهد؟ برگرد عليرضا. همه منتظريم.