همسر مرحوم نوروزی: هادی می گفت دیگر چه کار باید برای پرسپولیس می کردم؟!/ هانی: اندازه پدرم کسی را دوست ندارم

سال 1394 برای پرسپولیسی ها و بخصوص خانواده نوروزی یکی از تلخ ترین سال ها بود چرا که هادی نوروزی کاپیتان پرسپولیس در حالی که تنها 30 سال و 3 ماه سن داشت به دلیل عارضه قلبی در خواب از دنیا رفت تا شوک بزرگی به جامعه فوتبال، هواداران پرسپولیس و بخصوص خانواده اش وارد شود.

با این همه شاید بتوان عنوان کرد که بیشترین فشار روحی روانی به همسر مرحوم نوروزی وارد شد به طوری که او حالا باید برای دو فرزندش هم پدر باشد و هم مادر. خانم معصومه ابراهیم پور همسر مرحوم هادی نوروزی حالا پس از گذشت بیش از 5 ماه از فوت کاپیتان فقید پرسپولیس بهتر می تواند از روزهایی که هادی در میان آن ها نیست و همچنین لحظات پایانی عمر کاپیتان سرخپوشان صحبت کند.

قطعا سال 94 سخت ترین سال زندگی شما بوده است می خواهیم برای شروع مصاحبه از روزهایی که بدون هادی نوروزی گذشته است صحبت کنید.
روزهای تلخ هنوز هم می گذرد و تمام شدنی نیست. فکر نمی کنم هیچگاه به نبودن هادی عادت کنم. 9 مهرماه یک شب واقعا سخت برای ما بود. شما حساب کنید که یک ورزشکار حرفه ای فقط 15 دقیقه از خوابش گذشته که ناگهان قلبش می ایستد و فوت می کند. شما حساب کنید زنی که در زندگی عادی از حشرات هم می ترسد از صدای تنفس سنگین همسرش از خواب بیدار شود و همه چیز را به چشم خودم دیدم. هادی عزیزترین شخص زندگی من بود. آن شب عزیزترین نفر زندگی ام مقابل چشمان خودم از دنیا رفت. وقتی هادی آنطور نفس می کشید فکر می کردم خواب بد می بیند هر کار می کردم که بیدار شود بیدار نمی شد. یک لحظه دستم به پیشانی هادی خورد و دیدم صورت او پر از عرق سرد است.

وقتی این صحنه را دیدید چه کار کردید؟
آن قدر شوکه شده بودم که گفتم هادی داری می میری؟ اولین کاری که کردم این بود که در اتاق هانی را قفل کردم که اگر از اتاق بیرون آمد صحنه های بد را نبیند. وقتی هانی روی زمین می افتاد من به سختی او را بلند می کردم اما آن زمان خدا آن قدر به من قدرت داد که او را به هر زحمتی بود بلند کردم. عزیزترین شخص زندگی ام جلوی خودم پر پر می شد و کاری نمی توانستم بکنم. وقتی آن صحنه را دیدم تمام بدنم می لرزید. چون صدای تنفس هادی در ذهنم بود. هنوز هم این کابوس با من است و نمی توانم آن شب و آن لحظات را فراموش کنم. تمام صحنه های آن شب و حتی بیمارستان رفتن هادی هنوز هم در ذهن من است. از آن شب به بعد زندگی برای ما به شکل دیگری شده است و من به همراه دو بچه شرایط مان فرق کرده است. من باید هانی و هانا را خوب و بدون استرس بزرگ کنم. باید با همه این شرایط و سختی ها مبارزه کنم.


همه کسانی که هادی نوروزی را در زمان حیاتش می شناختند می دانستند او فردی اهل خانواده است.
بله. باور کنید تمرینش که تمام می شد اولین کاری که می کرد با من تماس می گرفت و حال من و بچه ها را می پرسید. نزدیک خانه که می شد تماس می گرفت تا ما آماده باشیم بیرون برویم. شما حساب کنید که با همه این مسائل باید زندگی را دوباره بسازید. آنهم در حالی که مسیر زندگی ما به کل عوض شده است. هر لحظه هادی مقابل چشمان من است و هر کجا که می روم او را می بینم. من نمی گویم به دیگران که از دست دادن شوهر سخت نیست اما برای من شرایط سخت تر است چرا که هر جا می روم یاد و عکس او مقابل چشمان من است.

بازی های پرسپولیس را می بینید؟
باور کنید الان که بازی های پرسپولیس از تلویزیون پخش می شود و می دانم هادی در زمین نیست و بازیکن دیگری جای او بازی می کند حسادت نمی کنم اما نمی توانم فوتبال را ببینم و به اتاق می روم و به دور از چشمان بچه ها گریه می کنم. البته هانی زمانی که پدرش زنده بود همه بازی های پدرش را می دید اما الان که پدرش فوت شده با ذوق بیشتری بازی ها را می بیند. وارد ششمین ماه فوت هادی شدیم اما روزها و دقیقه ها برای من به اندازه یک سال می گذرد. البته خیلی ها می گویند چقدر زود گذشت اما هر لحظه اش برای من به اندازه یک عمر می گذرد. این 6 ماه به اندازه 60 سال برایم گذشته است. بچه ها بزرگتر شدند اما لذت بزرگتر شدن آنها این بود که خود هادی بود و این روزها را می دید. نمی دانید وقتی بچه ها با هادی بازی می کردند او چه ذوقی می کرد.

از لحظه های آخر زندگی هادی صحبت کنید و اینکه در آن لحظات چه به شما و هادی گذشت؟
هادی از جمله افرادی بود که نوشیدن چای را خیلی دوست داشت و من هر روز صبح که او می خواست به تمرین برود حتما چای تازه دم به او می دادم. چای خوردن من با هادی بود اما حالا که او نیست دیگر لب به چای نمی زنم و نخواهم زد. صبح روز چهارشنبه 8 مهر هانی مدرسه بود و هادی شب قبل کتاب های درسی او را جلد کرده بود و کتاب ها را به هانی داد تا با آنها به مدرسه برود. هادی هر روز صبح خودش هانی را تا دم در می برد و او را تحویل سرویس می داد و امکان نداشت روزی این کار را نکند. هادی همه کارهای هانی را انجام می داد و حتی بند کفش او را می بست و یادم می آید روزهای اولی که هادی فوت شده بود و می خواستم بند کفش او را ببندم کلی گریه می کردم. صبح روز چهارشنبه وقتی می خواست به تمرین برود به من گفت شب با چند نفر از دوستان و آشنایان صحبت کنم تا شب به منزل ما بیایند. هادی به من گفت برای شام غذا درست نکنم چرا که خودش می خواست غذا بخرد اما با خودم گفتم برای اینکه نشان دهم چقدر هادی را دوست دارم خودم غذا درست می کنم و هادی به دلیل اینکه بیرون زیاد غذا می خورد علاقه ای به غذای بیرون نداشت و ترجیح می داد غذای خانگی بخورد.


حتما شما برای آن شب غذا درست کردید.
من با هادی تماس گرفتم و گفتم شام را خودم درست می کنم اما او گفت تو بچه کوچک داری و کار برایت سخت می شود. هادی جزو بازیکنانی بود که حتی اگر مصدوم بود و تمرین نمی کرد بر سر تمرین حاضر می شد. حتی موقعی که پایش را عمل کرده بود با عصا به تمرین می رفت. آن روز صبح و بعد از ظهر تمرین داشتند در حالی که او مصدوم بود. به همین دلیل به هادی گفتم ظهر چهارشنبه بعد از تمرین به خانه بیاید. آن روز کلی سختی کشیدم تا غذایی که هادی دوست داشت را برایش بپزم. ظهر چهارشنبه هادی با من تماس گرفت و گفت که برای ناهار نمی توانم بیایم و پیش دکتر علیپور می روم تا فیزیوتراپی کنم. بعد از تمرین عصر بود که هادی به خانه آمد و ذهنش خیلی مشغول بود به طوری که حتی یادش رفت برای میهمانان شیرینی بگیرد.

همان شب بود که هادی تربت کربلا را به شما داد؟
بله هادی که به خانه آمد یک بسته به من داد که من گفتم این چیست و او گفت که این تربت کربلاست. از من پرسید که باید این تربت را چه کار کنم. هادی گفت به من گفتند که تربت کربلا را با آب قاطی کن و بخور. من گفتم تربت را نخور این تربت را روی کشاله پایت بمال تا مصدومیتت خوب شود. هادی هم گفت که شب وقتی خواستم بخوابم این تربت را روی پای مصدومم می مالم تا ان شاءالله هر چه زودتر خوب شوم و فردا تمرین کنم. آن شب هادی خیلی حالش خوب بود و کلی با هانا و هانی بازی کرد. میهمانان آن شب ساعت 1 بامداد می خواستند به خانه شان بروند که هادی گفت بیشتر بمانید آن هم در حالی که همیشه چه میهمان داشتیم و چه نداشتیم هادی امکان نداشت 11 و نیم شب به بعد بیدار باشد. آن شب اما اولین باری بود که به میهمانان می گفت بمانید. برای من جالب بود که چرا هادی این حرف ها را می زد. حتی ساعت 2 صبح که میهمانان می خواستند بروند هادی می گفت بیشتر بمانید. میهمانان که رفتند هادی مشغول بازی کردن با هانا بود و برای او شعر می خواند.

بعد از آن هادی چه کار کرد؟
هادی بعد از این کارها به اتاق رفت و هانا را در آغوش گرفت اما چند دقیقه بعد در حالی که من اصلا صدا نکرده بودم گفت بله من را کار داری و از اتاق بیرون آمد. من که متعجب شده بودم گفتم من اصلا تو را صدا نکردم. برایم عجیب بود که چرا هادی با خودش حرف می زد. هادی به من گفت معصومه تو مرا صدا کردی که گفتم من اصلا تو را صدا نکردم چرا که فکر می کردم خوابیدی اما هادی گفت یک نفر مرا صدا زد. من فکر کردم چون هادی خیلی خوابش می آید این طور شده است. هادی به اتاق خواب رفت و وقتی من او را دیدم فهمیدم که هانا را بغل کرده و با هم خوابیده اند البته وقتی بیشتر دقت کردم متوجه شدم که هانا خواب است و هادی هنوز نخوابیده است. صبح پنجشنبه هادی 10 تمرین داشت. به من گفت می خواهم فردا با تیم تمرین کنم. با تعجب از او پرسیدم تو که هنوز خوب نشدی و باید دو ماه دیگر صبر کنی. هادی گفت امروز دور زمین دویدم و درد نداشتم و از طرفی هم برانکو به من گفته تو کاپیتان تیم هستی و تمرین کن تا بازیکنان هم با جدیت تمرین کنند.


و بعد آن اتفاق عذاب آور افتاد.
3 و 30 دقیقه صبح بود که هادی خوابید در حالی که خیلی دلشوره داشتم. تازه در حال خوابیدن بودم که صدای تنفس هادی مرا از جا پراند. او به سختی نفس می کشید. هادی به سختی تنفس می کرد و فکر کردم او خواب بد می بیند و به او گفتم هادی بیدار شو خواب بد می بینی. چند بار او را صدا کردم اما او تکان نمی خورد.

بعد از اینکه این اتفاق افتاد شما چه کردید؟
اجازه بدهید این را بگویم. شب قبل از این اتفاقات برای هادی پیامکی آمد. خواستم گوشی او را باز کنم که دیدم رمز موبایلش را عوض کرده است. البته هادی همیشه عادت داشت که رمز گوشی اش را که عوض می کند، به من بگوید. آن شب یادم رفت که از هادی بپرسم رمز تلفن همراهش چیست. زمانی که آن شب حال هادی بد شد من به سرعت به سراغ تلفن همراهش رفتم تا با دوستانش تماس بگیرم. وقتی بالای سر موبایل هادی رفتم یادم افتاد که او رمز موبایلش را عوض کرده و من رمز جدید را نمی دانستم و به سر خودم کوبیدم که حالا چطور می توانم به دوستانش خبر دهم چرا که شماره موبایل هیچ کدام از دوستانش را نداشتم. با خانه برادرش هم تماس گرفتم اما آنها عادت داشتند تلفن خانه را از پریز بکشند. انگار همه چیز دست به دست هم داده بود تا هادی آن شب از بین ما برود. در این حین بود که با اورژانس تماس گرفتم و به همسایه ها گفتم این اتفاق افتاده. بعد برای امتحان کردن همان رمز قدیمی موبایل هادی را زدم که دیدم تلفنش باز شد و فهمیدم که دوباره رمز قبلی را روی تلفن همراهش گذاشته است. باورتان نمی شود بگویم تمام عکس های هانا با پدرش در موبایل هادی بود و اگر تلفنش باز نمی شد هانا هیچ گاه عکس های با پدرش را نداشت اما هادی رمز قبلی را روی موبایلش گذاشت تا دخترش بعدها بتواند عکس های کودکی خود را با پدرش ببیند. در بیمارستان پرستاران می گفتند او تمام کرده اما من نمی توانستم باور کنم. آن روز بهترین نعمت خدا که طلوع خورشید است را در بدترین روز زندگی ام دیدم. در حیات بیمارستان آتیه تک و تنها بودم که هادی فوت شده بود و همان زمان خورشید طلوع کرد. خیلی سخت بود و دیگر از این اتفاق بدتر در زندگی برایم رخ نمی دهد.

حتی قبل از فوت هادی گفته می شد شما برای هادی هم همسر بودید هم مادر. از آن روزها صحبت کنید.
ما از بچگی با هم بودیم. خانه پدری من و پدر هادی 20 متر هم با هم فاصله نداشت. در ابتدا ما کپورچال زندگی می کردیم و 10 ساله بودم که به بابل رفتیم اما احد برادرم با هادی رابطه گرمی داشت. هادی در ابتدا کشتی گیر بود و به همین دلیل پدرم در بیشتر اردوها کنار او بود. من 16 ساله بودم که با هادی 20 ساله نامزد کردم. در تمام سختی های هادی من کنارش بودم. همراه با هادی درد پاهایش را من هم حس می کردم و همیشه در کنارش بودم. درد کشیدن های هادی هیچ گاه یادم نمی رود. من یک دختر 17 ساله بودم که از شمال به تهران آمدم و واقعا سختی زیادی کشیدم. همه سختی ها را به خاطر عشقی که به هادی داشتم به جان می خریدم.

هادی بازیکنی بود که سه گل در دربی زد و سه پاس گل در این بازی داده بود اما کمتر کسی یادش می آید که او اهل کری خوانی بوده باشد. او فرد درونگرایی بود و آیا با شما که همسر و شریک زندگی اش بودید از ناملایماتی که وجود داشت درد و دل می کرد؟
آخرین درددل هادی این بود که یک روز به من گفت به نظر تو من دیگر باید برای پرسپولیس چه کاری می کردم که نکردم؟ گفت من سه گل در دربی زدم و 8 سال هم در پرسپولیس کار کردم.بارها من را بازیکن ذخیره گذاشتند اما آنقدر تلاش کردم تا به ترکیب اصلی برگردم. هادی به من گفت یادت می آید به پدیده چطور گل زدم که گفتم کاملا یادم است و او گفت که دیگر کسی نمی تواند این طور گلی بزند. هادی عادت نداشت از خودش تعریف کند اما زمانی که در خلوت بودیم گاهی حتی بغض شبانه اش می ترکید و گریه می کرد. حتی زمانی که در استادیوم به او فحاشی کردند گریه کرد اما همیشه می گفت که عزت را خدا باید بدهد نه بنده خدا. هادی همیشه به سه گلی که در دربی ها زده بود افتخار می کرد و می گفت هر بازیکنی آرزویش است که یک گل در دربی بزند. هادی به من می گفت کار دیگر مانده که من برای پرسپولیس نکرده باشم؟ من به هادی می گفتم که کار تو عالی بوده و هادی می گفت که وقتی فوتبالم تمام شود با افتخار به تلویزیون نگاه می کنم و دیگر حسرتی به دل ندارم.

داستان شادی بعد از گل هادی چه بود که قلب نشان می داد؟
راستش نمی دانم. یک بار اینکار را انجام داد و من به او گفتم هادی راستش را بگو قلب را برای که نشان دادی؟ او گفت آرم پرسپولیس در وسط دستانم بود و آن قلب را برای شما که خانواده ام است نشان دادم.هادی می گفت که این شادی گل حسی بوده و از طریق حسش به او الهام شده بود که این کار را بکند. من تعجب می کنم که هادی چرا با سکته فوت شد؟ البته او فرد درونگرایی بود و هانی هم به پدرش رفته است. وقتی فیلم های پدرش را به او نشان می دهم بغض می کند ولی گریه نه. یادم می آید یک بار هادی گل زد و اینقدر به او فحاشی شده بود که در بغل محسن بنگر گریه می کرد و جالب اینجاست هر کسی برای هادی کلیپ می سازد از این عکس استفاده می کند که البته این عکس مرا آتش می زند.از همه می خواهم اگر می خواهند برای هادی کلیپی بسازند از این عکس استفاده نکنند.

از روز تشییع پیکر هادی خاطره ای دارید؟
باورتان نمی شود وقتی به استادیوم آزادی آمدم و دیدم 30 هزار نفر هادی را تشویق می کنند واقعا ناراحت شدم چرا که هیچ گاه روی سکوها آنطور که هادی را روز تشییع جنازه تشییع کردند در زمان بازی کردنش تشویق نکردند. هادی گل می زد یا پاس گل می داد کسی دیگر را تشویق می کردند. البته الان مردم لطف زیادی به ما دارند و من از همه آنها ممنونم. هنوز که هنوزه باور نمی کنم که دیگر هادی بین ما نیست. حتی میدانی که در بابل به نام او ساخته شده به نام مرحوم هادی نوروزی نیست .به هادی نمی آید که به او بگویند مرحوم نوروزی. باورم نمی شود که دیگر هادی به خانه نمی آید و هنوز وسایلش را جمع نکردم. هنوز هم منتظرم که هادی برگردد. اگر همان طور که هادی روز تشییع جنازه تشویق شد در زمان زنده بودن تشویق می شد او فوت نمی کرد.


****

در ادامه سؤالاتی از هانی نوروزی فرزند مرحوم هادی نوروزی پرسیدیم که در زیر می خوانید.

همه منتظرند که تو روزی به پرسپولیس بیایی. خودت دوست داری چه زمانی این اتفاق بیفتد؟
دوست دارم وقتی 17 ساله بودم به پرسپولیس بیایم.الان در مدرسه فوتبال آقای پیوس هستم و پست من هم هافبک چپ است.

از بین دوستان پدرت کدام یک را بیشتر دوست داری؟
اندازه پدرم کسی را دوست ندارم.

آرزوی فوتبالی تو چیست؟
آرزو می کنم زمانی که به تیم ملی رفتم به عربستانی ها گل بزنم و پیراهنم را بالا بزنم تا عکس پدرم را به همه نشان بدهم. پدرم که فوت شد عربستانی ها وقتی گل زدند خوشحالی کردند چون آنها پدرم را دوست نداشتند و هلهله کردند.

از پدرت چه خاطره ای داری؟
یادم می آید یک سال لب دریا بودیم که چهارشنبه سوری بود و من و پدرم با هم کلی ترقه زدیم. هوا سرد بود و پدرم کاپشنش را به من داد تا یخ نزنم.

وقتی فوتبالیست شدی دوست داری چه شماره ای به تن کنی؟
دوست دارم 24 را بپوشم.

فوتبالیست مورد علاقه تو کیست؟
مسی را خیلی دوست دارم. من با پدرم همیشه سر بازی رئال مادرید و بارسلونا با هم شرط بندی می کردیم و هر کسی که می باخت باید برای نفر دیگر غذا می گرفت. وقتی من و دایی احدم از بابا هادی برنده می شدیم او کلی جرزنی می کرد تا آخر کار خودمان پول غذا را حساب کنیم.