هُورا کِش هایی که تیغ به جان فوتبال ایران می زنند/ رؤسای خنده و سکوت، کارگردان فیلم های مسعود کیمیایی!

 این روزها سرمربیان تیم ملی و پرسپولیس به جان هم افتاده اند و ما هم برای آنها «هورا» می کشیم، دریغ از اینکه بازنده این دعوا فوتبال ایران است و فدراسیونی که از گذشته تا امروز تماشاگر بوده؛ تماشاگری ساکت که فیلم را تا پایان می بیند.

کم نیستند آنهایی که «هورا» می کشند؛ سوت و جیغ و دست می زنند؛ کم نیستند عده ای که برانکو ایوانکوویچ و عده دیگر کارلوس کی روش را برنده بازی جنجالی این روزهای فوتبال ایران می دانند. برنده کدام است؟ برانکو با جنجال درست کردن برای تیمش برنده چه چیزی می شود یا برعکس کی روش با از دست دادن هفت ملی پوش خود که تقریباً اسکلت اصلی تیمش هستند، برنده چه چیزی خواهد شد؟ مثل اینکه ما هم عادت کرده ایم به یار کشیدن و دعوا کردن؛ به طرف این و آن را گرفتن و به دنبال ضربه زدن به دیگری؛ چه چیزی عایدمان می شود، خودمان هم نمی دانیم.

با این حال انگار عادت کرده ایم جناح بندی کنیم، یک نفر را منجی بدانیم و با هر تیغی که به منجی روبه رویی می زند، پشت سرش «هورا» بکشیم. فکر می کنیم این فوتبال بازیچه است؛ فیلم است؛ فیلمی از جنس فیلم های مسعود کیمیایی. همه منتظریم که در این فیلم یک نفر چاقو بخورد و از پا در بیاید؛ زمین بخورد و دیگر بلند نشود. انگار عادت کرده ایم که فیلم هایی با این ژانر را تجربه کنیم؛ دهه اش فرقی ندارد که 40 باشد و قیصر یا جلوتر بیاییم وارد قرن 21 شویم و همچنان اسیر فیلم هایی شبیه قیصر باشیم. همیشه دنبال قهرمان ساختن هستیم تا این قهرمان برای ما بجنگد و ما هورا بکشیم.

اختلاف برانکو ایوانکوویچ و کارلوس کی روش که هر دو محبوبیت بالایی بین هواداران فوتبال دارند، مسئله ماندگاری نیست و این اختلاف یک روز به پایان می رسد. به هر نحوی که هست این اختلاف یک روز تمام شدنی است و چیزی که ماندگار خواهد شد زخمی است که بر پیکر فوتبال می ماند. تیغ هایی است که یک روز برانکو در نقش منجی عده ای از هواداران به جان فوتبال می زند و روز دیگر این تیغ در دستان کی روش است و به بی رحمانه ترین شکل ممکن می زند به هر آن کسی که حقش تیغ خوردن نیست؛ همانطور که قبلاً هم به هر دلیلی حتی به مقامات بالادستی اش زده بود. اینجا فرقی ندارد که حق و ناحق چیست، اما بحث هم در مورد اینکه حق با برانکو است یا کی روش، نیست. حقی که سرمربی کروات پرسپولیس دارد تا تیمش را در نیم فصل تقویت کرده و برای لیگ قهرمانان آسیا و ادامه لیگ آماده کند و حقی که سرمربی پرتغالی تیم ملی دارد تا در راه جام جهانی 2018 روسیه بازیکنانش را در فرصت به دست آمده در اختیار بگیرد اما در اردویی که از قبل اعلام شده نه اردویی که به یکباره برپا شده است آن هم بدون بازیکنان لژیونر و بدون بازی تدارکاتی. هم برانکو و هم کی روش حق دارند، اما هیچکدام از آنها حق این را ندارند که برای به دست آوردن این حق تیغ شان را به جان فوتبال ایران بکشند و ما هم دو دسته شویم و برای آنها «هورا» بکشیم.

نه برانکو و نه کی روش این روزها خود واقعی شان نیستند و در حال نقش بازی کردن هستند. نقش منجی جناح بندی هایی که در فوتبال امروز ما صورت گرفته است. کارگردان هم مدیرانی هستند که هر کدام با نوع مدیریتی که داشتند، فوتبال امروز را شبیه به فیلم های مسعود کیمیایی کردند و حالا ما منتظریم ببینم انتهای این فیلم تیغ محکم تر را برانکو به کی روش می زند یا برعکس و منتظریم ببینیم کدام یک از پا در می آید. بهتر است پرده از چهره این کارگردان ها برداشته شود که یکی علی کفاشیانی بود که هر وقت چنین اختلافاتی پیش آمد فقط خندید و وعده جلسه تعاملی بین مربیان باشگاهی با کی روش را عملی نکرد. مسعود کیمیایی جدید این فوتبال هم مهدی تاج است که کم می خندد، اما سکوت می کند. جایی که نیاز است ورود کند، اصلاً پیدایش نیست و فقط صدایی از فدراسیون تحت هدایتش خارج می شود که این صدا هم یک طرفه است.

فدراسیون فوتبال پیش از هر چیزی باید پاسخگوی این مسئله باشد که چرا به برگزاری اردوی تیم ملی در اماراتی که حتی حاضر نیست از بازی دوستانه ما میزبانی کند، رضایت داده است. سؤالی که در این چند وقت بارها پرسیده شده و تاج ترجیح داده سکوت کند. این سؤال به تنهایی حسابی جای بحث دارد و پس از آن این سؤال باید پرسیده شود اردوی تیم ملی در تقویمی که وجود نداشت چرا گنجانده شد و چرا در این خصوص تعاملی صورت نگرفت؟ چرا تا روز آخر، برگزاری یا عدم برگزاری اردو مشخص نبود تا برانکو منتظر قطعی شدن اردو باشد و در قامت یک منتقد جدی قد علم کند. پس از آن فدراسیون فوتبال چرا پاسخ روشن و قانع کننده ای نتوانست به سرمربی پرسپولیس بدهد تا این بار کی روش با بازگرداندن ملی پوشان پرسپولیس تیغ خود را به جان این فوتبال بکشد، اقدامی که بیشتر بوی لجبازی می داد تا جوابی مستدل به پرسش سرمربی پرسپولیس که خواسته بود او را درباره برگزاری اردوی دبی قانع کنند. اینجا هیچ کس به فکر قانع کردن نبود چرا که تیغی که در دست داشت مانع واقع بینی می شد.

حالا یکی می گوید برانکو برنده این بازی است و دیگر کی روش را برنده می داند. یکی تیغ سرمربی پرتغالی تیم ملی را بُرنده تر می داند و دیگری تیغ سرمربی کروات پرسپولیس را؛ ما هم فقط بلدیم برای آنها «هورا» بکشیم. ما فقط بلدیم برای آنها سوت و جیغ و دست بزنیم. فکر می کنیم در سینما نشسته ایم و فیلم قیصر مسعود کیمیایی می بینیم و منتظریم ببینیم کدام یک از پا در می آید. دریغ که این دعوا برنده ندارد، اما بازنده چرا؛ یک بازنده بزرگ به نام فوتبال ایران.