هیس آقای طارمی!

در روزی که پرسپولیس می توانست با کسب یک پیروزی خانگی برابر الریان بار دیگر به مسیر صعود از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا برگردد، سرخپوشان در ورزشگاه آزادی با نتیجه مساوی بدون گل متوقف شدند و کارشان در ادامه راه بسیار سخت شد. پرسپولیس در این بازی فاصله ای تا پیروزی نداشت، اما موقعیت های متعدد سرخ ها راهی به دروازه حریف پیدا نکرد. در این میان بدون تردید بهترین بخت میزبان را مهدی طارمی از دست داد؛ بازیکنی که اواخر نیمه اول برای پرسپولیس پنالتی گرفت، اما خودش آن را با یک ضربه ناشیانه چیپ از دست داد. این بی گمان نقطه عطف مسابقات سرخپوشان در مرحله گروهی بود؛ آنچه باعث شد برخی از هواداران تیم میزبان پس از سوت پایان مسابقه به انتقاد از طارمی بپردازند. حادثه باورنکردنی اما، واکنش زننده این بازیکن به اعتراض ها بود؛ جایی که او انگشتش را روی بینی اش گذاشت و از مردم خواست ساکت شوند. این یعنی «هوادار» فقط تا وقتی خوب است که از همه چیز راضی باشد و مرا تشویق کند. در غیر این صورت آخر بازی به جای شادی ایسلندی باید دهانش را دوخت!

کمال کامیابی نیا گفته اعتراض هواداران به طارمی بی انصافی است، چرا که مثلا در مسابقه با الوحده امارات، خود مهدی به تنهایی کار را برای تیم در آورد. این یک سوءتفاهم خطرناک است که برای کمال و احتمالا بعضی های دیگر به وجود آمده. قطعا مساله اساسی هواداران معترض، فرصت سوزی های متعدد طارمی نیست، وگرنه خیلی وقت پیش به او چنگ و دندان نشان می دادند. مگر مهاجم بوشهری در این سه فصل کم موقعیت از دست داده؟ مگر در همین داربی اخیر تهران که پرسپولیس با سه گل برابر تیم جوان منصوریان «له» شد، طارمی حداقل سه فرصت عالی گلزنی را از دست نداد؟ پس چرا آخر آن بازی همین مردم ایستادند و برای آقا مهدی و رفقایش دست زدند؟ چرا بعد از بازی پایانی فصل پیش و از کف رفتن قهرمانی خبری از اعتراض نبود و پرسپولیسی ها ناتوانی سه هفته ای طارمی در گلزنی را بزرگوارانه به او بخشیدند؟ در بازی با الریان همه چیز از لحظه ای شروع شد که مهاجم بوشهری خودخواهانه تصمیم گرفت حساس ترین پنالتی فصل پرسپولیس را به شکل نمایشی به سمت دروازه حریف بزند. اگر او این ضربه را هم مثل انبوه پنالتی های تلف شده اش به شکل ساده می زد و از دست می داد، قطعا چنین فضایی ایجاد نمی شد، اما برای مردم سخت است که در شرایط دشوار اقتصادی، به دو برابر قیمت بلیت ورزشگاه را بخرند تا صرفا یک بازیکن با رفتار غیرمسوولانه اش تیر خلاص را به سمت رویاهای آنان شلیک کند.

فوتبال با کسی شوخی ندارد و اگر قرار باشد آن را دست بیندازی، بدجوری ادبت خواهد کرد. مهدی طارمی پیش از این دو بار با فوتبال شوخی کرد و قسر در رفت؛ پنالتی چیپش به النصر گل شد و پنالتی دوضربش مقابل سپاهان به ثمر نشست، اما بار سوم این «فوتبال» بود که از حیثیت خودش دفاع کرد و آقای ستاره را سر جایش نشاند. ساعاتی پیش از بازی با الریان، مصاحبه ای از طارمی با سایت کنفدراسیون فوتبال آسیا منتشر شد که وی در آن گفته بود الگوی فوتبالی اش علی دایی است. علی دایی اتفاقا چه مثال خوبی است؛ فوق ستاره ای که 109گل ملی و یک خروار گل باشگاهی زد، اما تا لحظه آخری که در فوتبال بود برای تیم هایش «کارگری» کرد و سر سوزن هم کم نگذاشت. او چیزی حدود 15سال بدون این ادا و اطوارها به ساده ترین شکل ممکن کارش را کرد و موثر بود، اما حالا بازیکنی که مدعی است از او الگو می گیرد، هر روز یک داستان جدید پیاده می کند؛ از خوشحالی گهواره ای و بیلیاردی و دعوا با یار خودی به خاطر شادی ایسلندی گرفته تا رفت و برگشت به ترکیه و زل زدن به صورت دروازه بانی که از او گل خورده! در این فوتبال خیلی ها برای دایی کری خواندند و گاهی هم پیش آمد که هواداران علیه اش شعار بدهند، اما آقای گل دنیا هرگز از حدود یک بازیکن حرفه ای خارج نشد. طارمی اما هفته گذشته به کاپیتان پیکان «هیس» نشان داد و دعوا راه انداخت، این هفته هم همین هدیه را پیشکش هواداران پرسپولیس کرد. همه ساکت لطفا؛ امر امر آقا مهدی است!