وقتی پروین جاودانه شد/ وداع در اوج، قله نشین در سالمرگی

سلطان پرسپولیس و فوتبال ایران که گفته می شود فوتبال ایران مردی در حدو اندازه های او به خود ندیده و نخواهد دید،29 سال پیش در چنین روزی از فوتبال خداحافظی کرد.

اعداد همیشه جادویی در دل خود دارند. سرشار ناگفته ها و رمز و رازها. اعدادی که گاه به یک روز خاص و یک چهره خاص اشاره می کنند و این اشاره گاه تا بدانجا پیش می رود که بدل به شناسنامه آن ستاره می شود.

تاریخ همیشه از نو روایت می شود و د ر این بازی اعداد، برخی روزها فراموش نشدنی اند. مثل روزی که یک اسطوره در پایان راه بازیگری کفش ها را بیاویزد، چهار گوشه زمین را ببوسد و با فوتبال وداع کند. مرگ اول هر ستاره ای همین روز است اما برخی ها در پایان مرگ اول چنان درخشان و بی بدیل هستند که حتی در روز مرگ و وداع، بزرگی شان بیش از وداع در قاب چشم ها می نشیند. آنها حتی در وداع هم بزرگ و دست نیافتنی اند. 29 سال پیش در چنین روزی، این بزرگی دوباره معنا شد. 26 تیر ماه 66 روزی که در ورزشگاه آزادی علی پروین شماره 7 تکرارناشدنی فوتبال ایران ناگهان تصمیم گرفت کفش ها را بیاویزد و از این پس تنها روی نیمکت بنشیند. حداحافظی پروین هم همانند نامش بزرگ بود؛ چه آنکه در آغاز دهه پنجم زندگی اش حتی با کیلوهای اضافه و حتی با اندامی فربه آنقدر بزرگ و استثنایی بود که در زمین راه برود و گل بزند و پاس گل بدهد.

همو که هفته پیش از خداحافظی در بازی برابر هما وقتی کار گره خورد و شاگردان جوانش از پس حریف باشخصیت اما چغر برنیامدند، از روی نیمکت بلند شد، استوک به پا کرد و به زمین رفت و با 41 سال سن و در حالیکه در زمین قدم می زد، دبل کرد تا پرسپولیس زلزله آن سال ها یک برد خیره کننده دیگر را کسب کند.

پروین اما با همان هوشی که همیشه در میادین از او سراغ داشتیم، بهترین روز را برای وداع انتخاب کرد؛ روزهایی که اگرچه مغر مثل ساعت کار می کرد و فرمان می داد اما عضله ها دیگر فرمان نمی بردند و نفس به شماره افتاده بود. پروین می دانستد قبل از آنکه از سکوها ندای خداحافظی برخیزد، خودش خداحافظی کند؛ در اوج و در قامت یک سلطان دست نیافتنی. او با همان فراستی که همیشه از او سراغ داشتیم، یک روز خاص را انتخاب کرد؛ روزی که در آن عدد دوست داشتنی سرخ ها یعنی عدد 6 بیش از همه اعداد توی چشم بود؛ 26 تیر ما 66. روزی که همه را به یاد شاهکار سال 52 می انداخت.

خداحافظی شماره 7 دست نیافتنی در برابر دارایی همانند وداع یک اسطوره بود؛ بی تکرار و بی مانند و دست نیافتنی مثل خودش. وداعی که شاید در تاریخ فوتبال ایران یگانه باشد.

پروین با این وداع باشکوه بیشترز از همیشه در یادها ماند و دست نیافتنی تر شد. امتداد او روی نیمکت پرسپولیس در طول قریب به سه دهه و یک چمدان افتخار و البته ایستادن در قله. قله ای دست نیافتنی و بی تکرار.

شماره 7 اینگونه جاودانه شد. جاودانگی به طول تاریخ. آنچه مطلع و آغاز آن در روز وداع بود. 29 سال پیش هنز مثل امروز است و هنوز برای ما طراوت دارد. سلطان در سالروز مرگ اول دوباره قله نشین شد؛ تا به همین امروز.

حامد وفایی