وقت برداشتن چکش است مربی

در بین رنگ ها از سیاه تیره تر نداریم. به آنجا که رسیدی دیگر با اطمینان می گویی انتهایش است و بالاتر از این دیگر چیزی وجود ندارد.اما در زندگی حقیقی و فوتبال چنین رنگی، چنین جایگاهی وجود ندارد. همیشه یک چیز بدتری است که نکبتش دوز بالاتری را نسیت به قبلی دارد. پرسپولیس در حال قدم برداشتن در این جاده رو به سیاهی بی نهایت است. اما هر روز این سیاهی یک عذابی متفاوت برای هوادارانش دارد.

فارغ از نتیجه که مشخص است درخشان توان باز گرداندن انها به کورس را ندارد مسئله مهمتر اخلاق است که به زیر دست و پا افتاده و کار تا آنجا پیش رفته که برای نخستین بار هوادار که همواره مدافع بازیکن است از روی سکو فریاد می زند بازیکن بی اخلاق نمی خواهد!

فصل برای قرمزها پیش از این تمام شده بود. درست همان روزی که در همین ورزشگاه به تراکتور و سایپا باختند. نه آن مربی توان بازگشت را داشت و نه این یکی. اما فرق اولی با دومی این بود که فقط نتیجه را می باختند و بعد از ان یک کوه به اسم دایی وجود داشت که با همه کبر، با همه نچسبی، با همه ایراداتش که کم هم نبودند،متکلم وحده بود. ناظم بود. حرف حرف او بود. پیان صادقیان جیکش در نمی آمد. رضا حقیقی دیونه بازی هایش را همان وسط زمین خرج می‌کرد و اخطار مفت می گرفت اما شهامت لگد زدن به تابلوی کنار زمین را پس از تعویض نداشت. جرات نمی کرد وقتی دایی او را ذخیره نورالهی کرد چشم و ابرو بالا بیاندزاد و اداهای دیگر.

پرسپولیس تا دو ماه قبل می باخت اما فقط درون زمین. حالا می بازد هم آن تو هم بیرون. جوجه ها، تخم مرغ ها را شکستند و یک به یک مارش اعترض می زنند. یک روز سوشا، روز بعد میثم حسینی، بعد پیام، حالا حقیقی و چشم حمید درخشان روشن که باز هم میثم حسینی بعد از تعویض با حسین عبدی شهامت جر و بحث روی نیمکت را دارد.

حمید درخشان گرم است و نمی داند در حال تخریب مجسمه مردی است که هنوز هواداران پرسپولیس او را با پاس هایش با بازی های درخشاش یا حتی با همان تیم دوستی داشتنی سال 73 به یاد می آوردند.

پرسپولیس قهرمان نمی شود به هزار و یک دلیل که یکی از بارزترین آنها این است بازی دو بر صفر برده را مقابل تیم انتهای جدول در خانه دو بر دو می کنند. پرسپولیس قهرمان نمی شود به هزار دلیل مستند دیگر و حمید درخشان قبل از آنکه لیگ چهاردهم به پایان برسد جایش را به جانشینش می دهد حتی اگر فاتح دربی باشد حتی اگر خدا معجزه ای برایش کنار گذاشته باشد.

پرسپولیس قهرمان نمی شود اما بهتر است همین امروز، همین حالا حمید درخشان،بازیکن محبوب دهه 60 سرخ ها، مربی همواره شکست نخورده برابر استقلال،مردی که همیشه ارزوی بازگشت به پرسپولیس را داشت آن چکش زمین افتاده علی دایی را بردارد. همان چکشی که پیام صادقیان و رضا حقیقی و دیگران با دیدنش شهامت اعتراض نداشتند. آن را بالا ببرد و بگوید در این رختکن لعنتی رئیس منم. چه تیمم انتهای جدول باشد چه وسط و صدر آن. رئیس منم و اگر کسی صدایش بلند شود قبل از آنکه من حرفی بزنم ساکش را بردارد و برود.

حمید درخشان اگر این چکش لعنتی را همین الان هم در دست بگیرد دیر است اما این حسن را دارد که بعد از تجریه تلخ پرسپولیس در دیگر تیم هایش ، بازیکن به یادش می ماند این مربی اهل باج دادن نیست.

پرسپولیس روزهای سیاه تری را پیش رو دارد اگر درخشان به این جوجه ها نفهماند رئیس کیست و چکش دست کیست! جام چهاردهم را فراموش کم مربی، تو را به آن هوادارانی که هنوز فوتبالت را به یاد دارند قسم که از خودت مراقبت کن. پرسپولیس و جام خیلی سال است طلاق گرفته اند اما خود ویرانگری اسطوره ها بدعتی تازه است.