پاسی که می تواند پرسپولیس را زیر و رو کند

در تمام لیگ های معتبر جدول پاس گل ارزشی معادل جدول گلزنان دارد. ضریب پاس گل در امتیاز دهی به بازیکنان، همان ضریب گلزنی است و قیمت بازیکنان گلساز تقریباً مشابه گلزنان. فوتبال مدرن پذیرفته که گلسازی دست کمی از گلزنی ندارد و گلزنی هم که مشخص است، هدف فوتبال و نتیجه با آن به دست می آید.

اما گاهی اوقات ساختن یک گل تأثیری به مراتب بیشتر از به ثمر رساندن همان گل دارد. مثال واضح آن، دیدار این هفته پرسپولیس و نساجی. پرسپولیس تا دقیقه آخر بازی خانگی را برده بود و سه امتیاز را در جیب داشت. بنابراین زدن گل دوم تأثیری در امتیازات نداشت اما پاس گلی که امید عالیشاه به عیسی آل کثیر داد در آستانه حضور در لیگ قهرمانان آسیا می تواند سرنوشت سرخ ها را زیر و رو کند.

به عقب برگردید؛ تا قبل از این مسابقه همه رسانه ها از ضعف مهاجمان پرسپولیس می نوشتند. از 25 گل پرسپولیس در لیگ بیستم تنها دو گل سهم مهاجمان بود. مهدیخانی، عبدی، رمضانی و حتی مغانلو لژیونر هم نتوانستند تغییری در این روند ایجاد کنند و در مشهد دروازه خالی را هم به «چمن بلند» باختند!

از آن طرف عیسی آل کثیر پس از محرومیت 6 ماهه فقط 6 دقیقه فرصت بازی پیدا کرده بود؛ در همان مشهد. این بار یحیی به او 20 دقیقه فرصت داد و کیست که نداند راه افتادن آل کثیر چه اهمیتی برای پرسپولیس دارد. امید عالیشاه با آن حرکت و با آن پاس، روحیه و اعتماد به نفس را به عیسی و دیگر مهاجمان پرسپولیس برگرداند. تنها پس از 26 دقیقه بازی و حالا کسی به شرایط مسابقه برگشته که همه می دانند به صورت ذاتی پتانسیل گلزنی را دارد و قطعاً در مسابقات مهم آسیایی دست پرسپولیس را خواهد گرفت. پرسپولیس اگر این بازی را با نتیجه دو رقمی هم می برد، فقط سه امتیاز می گرفت اما عالیشاه با آن پاس گل خط حمله تیمش و بازیکنان قفل شده را آزاد کرد. این همان تأثیری است که گفتیم و یک گلساز می تواند روند یک تیم را عوض کند.

 حالا نگاه کنید به لیگ برتر خودمان و سایر تیم ها. هر فصل بهترین گلسازما در خوشبینانه ترین حالت، نصف بهترین گلزن آمار دارد. در کل تاریخ 20 ساله لیگ برتر یک یا دو بازیکن در یک فصل در گلسازی دو رقمی شده اند. چه نتیجه ای می گیرید؟ اگر دستمزدها صد برابر ارقام فعلی هم بشوند، تا زمانی که تفکر حرفه ای در تیم ها نباشد تغییری در کیفیت بازی ها اتفاق نخواهد افتاد. همان چیزی که مربیان سنتی با لفظ «رفاقت» از آن یاد می کنند و در فوتبال مدرن به آن روحیه تیمی می گویند. این در فرهنگ ماست که باید حتماً با هم تیمی ات رفیق باشی تا به او پاس بدهی! در فوتبال مدرن برای انجام دادن کار درست، نیازی به داشتن روابط شخصی نیست. بازیکنان یاد می گیرند در خدمت تیم باشند و البته آنجا همه چیز سر جای خودش است و کسی به واسطه روابط شخصی پست های حساس و حیاتی نمی گیرد!