پرسپولیس بی جذبه های دوست نداشتنی

پرسپولیس این روزها دستپخت مشترک حمید درخشان و حسین عبدی است. اولی سرمربی ای است که فارغ از داشتن یا نداشتن تواناییهای فنی از ابتدای شروع فوتبالش تا به الان هیچگاه محبوب نبوده.
     
1- حدود سالهای 74 و 75 بود همان روزهایی که استانکو غزل خداحافظی از پرسپولیس سر داد و رفتنی شد. عابدینی و رفقا درگیر انتخاب جانشین برای او بودند. مثل همیشه در این مواقع که دستیارها دم دستی ترین گزینه محسوب میشوند درخشان به عنوان اولین گزینه مطرح شد. عابدینی شک و تردید زیادی برای این انتخاب داشت و به همین دلیل تصمیم گرفت تا با یک رای گیری محرمانه در داخل تیم نظر بقیه را در مورد گزینه اش جویا شود. نتیجه نظرسنجی جای هیچ شک و تردیدی را باقی نگذاشت. از میان همه اعضای تیم همه مخالف حضور درخشان بودند و بازیکن نامجبوب پرسپولیسیها فقط یک رای برای مربیگری داشت و آن هم کسی نبود جز بهنام طاهرزاده!

2- حسین عبدی پس از گذراندن کلاسهای آموزشی معتبر در امارات مشغول تاسیس آکادمی و کارهای جانبی فوتبال بود. یک تلفن از امیر عابدینی او را به رشت کشاند و اولین (و تنها) تجربه سرمربی گری اش را در داماش رقم زد. مدارک تحصیلی و گذراندن آزمونهای مختلف و معتبر نوید حضور یک چهره جدید و علمی در سرمربیگری را میداد اما فقدان یک فاکتور تمام امیدها را نقش برآب کرد. «حسین عبدی اتوریته ندارد.» این جمله یکی از نزدیکان داماش بود که برای پایان پرونده سرمربیگری او کافی بود.
 
پرسپولیس این روزها دستپخت مشترک حمید درخشان و حسین عبدی است. اولی سرمربی ای است که فارغ از داشتن یا نداشتن تواناییهای فنی از ابتدای شروع فوتبالش تا به الان هیچگاه محبوب نبوده. دومی هم مربی ای است که او هم فارغ از داشتن یا نداشتن تواناییهای فنی هیچ گاه کاریزما نداشته حتی در روزهایی که بازوبند کاپیتانی سرخپوشان را بر بازو میبست و جلوتر از همه وارد زمین میشد. خروجی این هم نشینی پرسپولیسی است که میبیند. پرسپولیسی که در آن محمد عباس زاده قهر میکند، میثم حسینی جنجالی میشود، سیاسی راهکارهای فنی ارائه میدهد، خانزاده برایش خط و نشان میکشد و پیام صادقیان بطری به سمت رئیس هیات مدیره نشانه می رود. سوشا مکانی فریاد میکشد و فیکس میشود و حتی نیلسون بی حاشیه هم فضا را برای جولان دهی مناسب میبیند. با این حال اوضاع غیرقابل کنترل تر از آن به نظر میرسد که اصلا به درخشان و کادرفنی اش فرصت ابراز توانایی های فنی بدهد.

در این بلبشوی قرمز نه کسی پیدا میشود که توانایی جمع کردن حاشیه ها را داشته باشد و نه مجالی به کسی میدهد که دانسته های فنی اش را روی دایره بریزد. پرسپولیس بعد از رفتن دایی، کریمی، مهدوی کیا، باقری، علی پروین و تمام چهره های کاریزماتیکش روزهای بدون اسطوره بودن را مشق میکند و بعید به نظر میرسد بتواند این روزها را تاب بیاورد. شاید گذشت زمان نشان دهد همانقدر که حضور یک «دایی» یا «کریمی» یا «پروین» در پرسپولیس بدون پشتوانه فنی به بن بست میرسد همان اندازه هم «درخشان» و «عبدی »ها بدون اتوریته به شکست منتهی میشود.

نویسنده: نیلوفر کنگرانی