پرسپولیس در نقطه شروع

پرسپولیس در بوشهر همان اتفاقی بود که هفته ها بود منتظرش بودیم. هفته هایی که از تنها به این فصل و 7 هفته سپری شده محدود نمی شد و تقریباً تمام نیم فصل دوم فصل گذشته را نیز در بر می گیرد.

تیمی که اگرچه در پایان فصل در یک اتفاق تاریخی دبل کرد و قهرمان بلامنازع لیگ و جام حذفی شد اما بعد از نیم فصل و باز شدن پنجره نقل و انتقالات بعد از دو تایم بسته و حضور ستاره های نونوار، ناگهان از ریتم افتاد و بدل به تیم دیگری شد. تیمی با بردهای اقتصادی و حداقلی و بازی های مقتصدانه و رژیمی هرگز نتوانست هوادارانش را اقناع کند. تیمی که قبل از باز شدن پنجره ها، با حداقل بازیکن نمایشی باطراوت و جذاب را ارائه می دادند، ناگهان به ورطه محافظه کاری غلتید و به همان سبکی اقتدا کرد که سالیان گذشته از برانکو ایوانکوویچ می شناختیم.

تیم محافظه کار و مقتصدی که حوصله همه را سر می برد. این نقطه ضعف بزرگ البته با جدایی برانکو هم ترمیم نشد. گابریل کالدرون اگرچه از منظر تفکرات و فلسفه فوتبال با برانکو کاملاً متفاوت است و به فوتبال تهاجمی و پرشور اعتقاد دارد اما حضور نوبرانه او در ایران و غریبگی با اتمسفر فوتبال ایران و ناآشنایی اش با مهره ها و بازیکنان سبب شده بود تا پرسپولیس کماکان بر همان مدار سابق حرکت کند. تیمی که در دوره انتقالی کماکان ملال آور و حوصله سر بر بازی می کرد و هیچ شور و طراوتی نداشت. در طول این هفته ها هر چند که پرسپولیس کالدرون رگه های از فوتبال متفاوت را ارائه می کرد و می کوشید تا تهاجمی و رو به جلو بازی کند اما این تلاش ها معمولاً تنها به چند جرقه کوتاه و زودگذر منتهی می شد و خیلی زود از ریتم می افتاد. اتفاقی که نشان می داد پرسپولیس تا چه اندازه به تفکرات برانکو خو گرفته و تا رسیدن به ایده آل های کالدرون فاصله زیادی دارد.

بازی با شاهین بوشهر همان اتفاقی بود که پرسپولیس فصل جاری بدان نیاز داشت. یک بازی برتر و تهاجمی با تعداد گل بالا تا دوران انتقالی و تغییر شیفت در پرسپولیس حداقل در ظاهر در هفته هشتم رخ دهد. اگرچه پرسپولیس تا تثبیت این شرایط و این سبک از بازی مسیری طولانی پیش رو دارد اما این برد برای نقطه شروع امیدوارکننده است.