پرسپولیس را پای یک جام نمی دهم

نمی دانم از کجا شروع شد؟ از چه جایی بود که یکسری ارزش هایی که سینه به سینه منتقل شد، رنگ و رو باخت! یکسری حرفها روی دلم سنگینی می کند، ولی دلم نمی خواهد سو تفاهمی پیش آید و دلی بشکند. نمی خواهم نظری تحمیل شود، اصلا ممکن است مزاج من کمی تند باشد. اینها را همین ابتدای امر گفتم تا سو تعبیر نشود. نمی خواهم یک طرفه به قاضی بروم ولی احساس می کنم یک گروه از هواداران هستیم که همینطور، حرفهایمان ناگفته می ماند، نمی خواهم به آنها خیانت کنم. اصلا نمی خواهم به پرسپولیس خیانت شود. احساس ميكنم به چيزهاي خوبي خو نگرفته ايم و زير پوستي اجازه مي دهيم شان ما و پرسپوليس را ناديده بگيرند.

من در این لحظه خبرنگار و روزنامه نگار نیستم. فقط و فقط می خواهم هوادار باشم. نمی گویم آنچه می گویم مطلقا درست و آنچه غیر از این باشد نادرست است. فقط یک دیدگاه است که شاید در اکثریت نباشد، شاید هم باشد ولی هرچه هست حتما هم نظراني خواهم داشت، بعيد است تنها كسي باشم كه اينطور فكر مي كند. همانطور که ناگفته پیدا است بسیاری آن را نمی پذیرند و اشکالی هم ندارد، چون قرار است تحمل خودمان را برابر نظرات متفاوت زیاد کنیم به جای آنکه تحمل مان برابر هر آنچه با ما انجام می شود افزون گردد. اصلا پای درست و غلط در میان نیست. احساس من نسبت به پرسپولیس است. قرار هم نیست هم احساس باشیم. تو هم نگاه و احساس خودت را داری. نظر و احساس مخالف را درک می کنم.

آنچه می پذیرم این است که هوادار پرسپولیس قهرمانی می خواهد. می پذیرم قهرمانی هم ابزار می خواهد. خودم را می فهمم که چرا اینقدر به دنبال قهرمانی هستم. تو را می فهمم که حاضری از بسیاری از اصول و از خودت بگذری تا پرسپولیس قهرمان شود. اینها را با تمام وجود می فهمم، چون من و تو و پرسپولیس عزیزمان خیلی بیش از این ها شایسته قهرمانی بوده ایم و نگذاشته اند. هرچند توقع ندارم وقتی می گویم حاضر نیستم پرسپولیس را بدهم تا جام را بگیرم، بخواهی حرفم را قبول کنی ولي من اينطور هستم به نظرم قهرماني به قدري نمي ارزد كه حيثيت پرسپوليس پاي آن خرج شود. چنين حرفي شايد در استقلال به شكل مطلق مسخره باشد اما اينجا نه!

 می فهمم که طاقت از کف داده ایم. مي دانم بهتر و برتراز ديگران بودن، اما روی کاغذ که در تایخ ثبت می شود، پایین تر قرار گرفتن چه حس بدی دارد و چه افسوس گرانی است! می دانم حتی حاضری از خودت بگذری که اگر غیر از این بود، رامین رضاییان جرات نمی کرد تا پایان عمر نامی از تو و پرسپولیس ببرد. بگويد پشيمان ونادم است و وقتي به خواسته اش كه كوتاه آمدن من و تو است رسيد هم چنان در دنياي واقعي براي پرسپوليس جري باشد چون ما اين روزها در دنياي مجازي زندگي مي كنيم.

تو را می فهمم که چگونه پیامی مجازی که در آن هیچ ابراز ندامتی از رفتارها دیده نمی شود و همه اش ناراحتی از شرایط پیش آمده است را چگونه به عنوان یک عذرخواهی می پذیری. می پذیری که به خودت آرامش بدهی و در کلنجار با فریادهای درونت بگویی حالا بهترین تصمیم، گذشت است و من بعید می دانم این بچه ها اصلا بفهمند این حرفها یعنی چه؟ بدانند خودت را برای پیروزی دیگری کشتن چه معنایی دارد؟ بعید می دانم درک کنند در روزگاری که کم کم برادر هم به برادر رحم نمی کند خوشحالی در حد مرگ از موفقیت دیگری یعنی چه؟ من بعید می دانم ما هواداران حتی خودمان متوجه باشیم هواداری چه مفهوم عظیم و مقدسی است! اینکه تمام هم و غم تو این باشد که دیگرانی به اوج برسند و این میل به قدری قوی باشد که با تمام وجود، خود را در پیروزی آنها سهیم ببینی؟ این حس قوی به معنای واقعی قابل توصیف نیست. مفهومی عمیق است مثل هنگامیکه می خواهی در ذهنت انتهای هستی را تصور کنی.

بعد از همه این حرفها می خواهم بگویم من یک هوادار پرسپولیس هستم و به نظر می رسد به همین دلیل هر کسی حق دارد هر آنگونه که می خواهد با من رفتار کند! من یک هوادار پرسپولیس هستم و گویا همه آزاد هستند به من و تیم محبوبم توهین کنند. خودی و غیر خودی هم ندارد. این آزادی، ایران شمول است. من یک هوادار پرسپولیس هستم و احساس می کنم ما خیلی راحت با این مسایل کنار آمده ایم، به همه اجازه داده ايم اينگونه باشند. اسمش را هم می گذاریم، گذشت و بزرگواری!

صد البته در مرام هواداری پرسپولیس، گذشتن از خود یک شرط است، اما به نظر می رسد یک جاهایی از خود پرسپولیس و یکسری اصول می گذریم، اصلا شاید بعضی از این موارد، ربطی به هواداری نداشته باشد. در کل ما مردم اینگونه شده ایم. اینکه به ما نشان بدهند صادق هستند را به خود صداقت ترجیح می دهیم. كاري كرده ايم تلاش براي فريب دادنمان بهتر جواب بدهد. خودمان مي خواهيم اينگونه باشد بدون آنكه خواست واقعي مان باشد. همانطور که بسیاری از ما باور کرده ایم به جای کار کردن باید نشان بدهیم کار می کنیم. چون در اینصورت موفق تر خواهیم بود. چون وقتی دیگران کار می کنند، آنها که نشان می دهند کار می کنند، فرصت دارند روی ذهن ما کار کنند. فرصت دارند آنچه برای پیشرفت و ترقی لازم است را انجام بدهند. اصلا خود ما بدون آنکه بدانیم به این قبیل آدم ها بهای بیشتری می دهیم.

خیلی اوقات دوست داریم دروغ بشنویم تا حقیقتی که باب میل ما نیست. نه اینکه خام بشویم چون باهوش تر از این حرفها هستیم. من هوادار پرسپولیس هستم. سازمان لیگ می تواند برنامه تیم محبوب من را به شکلی جابجا کند که تیم محبوب خودشان بالا برود چنانکه که در گذشته چنین شد کمیته انضباطی می تواند برای مواردی، من تیم من و بازیکن تیم من را محروم و تنبیه و جریمه کند که به خاطر همان موارد با دیگران، تیم دیگران و بازیکن تیم دیگران کاری ندارد، حتی داورها هم می توانند سهوی به ضرر تیم من اشتباه کنند و ما به ازای آن به سود یک تیم دیگر هم دچار اشتباه سهوی شوند. شايد وباز تاكيد مي كنم شايد اين مسايل در كنترل ما نباشد ولي انجا هم كه مي شود كاري كرد باز كوتاه مي آييم و از همه چيز مي گذريم.

من هوادار پرسپولیس هستم و به همين دلايل بازیکن تیم من هم می تواند من، تیم من و باشگاه محبوب من را به سخره بگیرد، اصلا به سخره نه، بلکه به هیچ بگیرد و از نظر من این مساله اشکالی نخواهد داشت! چرا؟ نمي دانم، شايد براي اينكه ما را اينطور بار آورده اند و حساسيت هايمان را از دست داده ايم!

من هوادار پرسپولیس هستم و به نظر مي رسد هر کسی به قدر ذره ای توانایی یا رابطه داشته باشد می تواند هر کاری دلش بخواهد با من و تیم من انجام بدهد. من از این مسائل خواهم گذشت ولی نه برای اینکه فریاد بزنم. ای دیگران، شما هم می توانید چنین کنید، اما چنین می کنند. نتيجه كار من همين است.

می توانند قراردادی كه بسته اند را به صورت من و پرسپولیسم بکوبند و بروند. می توانند پایشان را بگیرند و برای پرسپولیس بازی نکنند و فردایش برای تیم ملی تمرین بروند. می توانید حرص خوردن من را ببینید ولی هر کاری دلتان می خواهد انجام بدهید و وجدانتان راحت باشد که در زمان های تمرین و بازی هر کاری از دستتان برآمده انجام داده اید، بدون آنکه ذره ای ناراحت باشید از انرژی هایی که جاهای دیگر و پای دیگران هدر داده اید تا اصلا به زمین تمرین و بازی نرسد.

می توانید نه تنها خودتان زیر همه چیز می زنید زیر پای این و آن هم بنشینید كه به من هوادار توجه نكنند.

برای اینکه آرزوهایمان را مچاله کنید و به کناری بیندازید و بعد مثل يك قهرمان برگرديد. مي توانيد همه اين كارها راانجام بدهيد و بعد هم از من بخواهيد به نام نامي پرسپوليس و براي قهرماني همه چيز را حتي خود پرسپوليس را جلوي پايتان ذبح كنم.

می توانید هر کار دلتان می خواهد در دنیای واقعی انجام بدهید و بعد در دنیای مجازی قربان و صدقه ام بروید و دل من هم برایتان غش برود.

من هوادار پرسپولیس هستم و به نظر می رسد این خواست خود من است که همه بتوانند هر کاری دلشان می خواهد با پرسپولیس من انجام بدهند و من قول می دهم یقه آنهایی را بگیرم که شاید درست و شاید هم غلط ولی سعی دارند کاری انجام دهند.

باید من را ببخشید. از کنار این آشفتگی بگذرید. ما هوادار دورانی هستیم که پرسپولیس حکم ناموس را داشت. دورانی که ما مردم هنوز خیلی چیزها را 6 طلاقه نکرده بودیم. آن روزها کسی حق نداشت به پرسپولیس ما چپ نگاه بیندازد و بنشینیم همینطور تماشا کنیم. متاسفانه در اين سال ها کم کم یک چیزهایی میان ما مردم تغییر کرد. این حرف آویزه گوشمان بود که آنقدر گذشت نکن که بر تو غره شوند.

زمانه است دیگر، یک چیزهایی عوض می شود. یک چیزهایی هم عوضی! مهم این است که به کوری چشم بعضی ما هنوز پرسپولیسی هستیم. اصلا همین که هستیم با اینهمه حادثه خودش خیلی حرف است. فقط نگرانم چند سال ديگر از خود پرسپوليس و از  عزت و اصولش چيزي مي ماند كه هواداريش را كنم؟!

در پایان تمام این حرفها فقط امیدواریم، بازیکنانی که برای آنها سر و دست می شکنیم با دیدن همه اینها باور نکنند که فرداها هر کاری دلشان می خواهد می توانند انجام بدهند بلکه یاد بگیرند برای این هوادار هر کاری می توانند انجام بدهند.

امیدوارم اگر برانکو را مجبور کردیم از همه اصول بگذرد، رامین رضاییان ها قدر بدانند. بدانند که دیگر فقط یک جام قهرمانی به این هوادار بدهکار نیستند و باید خیلی چیزها را جبران کنند.

امیدوارم آنهایی که لازم است بدانند که برای بنا کردن کاخ آرزوهایشان نیازی نیست دلهای هواداران ویران شود چون پایه های چنین کافی استوار نخواهد بود. این را نه برای خودمان و نه برای پرسپولیس بلکه به خاطر خودشان می گوییم.

نویسنده: ابراهیم فتاحی