پرسپولیس لب دره نا امیدی! / سهم بزرگ بازیکنان در رسیدن به این موقعیت خطرناک

پرسپولیس باخت و از جام حذفی کنار رفت تا شرایط برای این تیم و هوادارانش سخت و سخت تر شود. حالا پرسپولیس که تیم رده هشتمی در لیگ برتر است تقریبا هیچ امیدی به قهرمانی در لیگ برتر ندارد و جام حذفی را هم از دست داده است. حالا این تیم شکست خورده و ناامید تنها یک مسابقه دیگر پیش رو دارد و عجیب اینکه برای بسیاری از هواداران و حتی بازیکنان پرسپولیس هم مهم نیست چه اتفاقاتی در بازی پنج شنبه مقابل فولاد رخ خواهد داد.

درخشان کم نورتر از همیشـــــه
حمید درخشان بعد از برد دربی به شدت مغرور شده بود و تصور می کرد برد دربی حداقل تا آخر فصل جایگاهش در راس کادر فنی پرسپولیس را بیمه خواهد کرد اما باخت در دو بازی گذشته که اهمیت فو ق العاده ای برای پرسپولیس داشت بار دیگر سیاسی را به فکر تغییرات فرو برده است. سیاسی بلافاصله بعد از باخت به ذوب آهن به گزینه های جانشینی درخشان فکر کرده و در پی تغییرات دوباره است. شکست مقابل فولاد می تواند روند تصمیم گیری او را تسریع کند و حتی در برهوت گزینه های سرمربیگری، بعید نیست او با تصمیمی خلق الساعه تیم پرسپولیس را در ابتدای تعطیلات 52 روزه با چالش تازه ای مواجه کند. در چنین شرایطی حمید درخشان که حالا کم نورتر از همیشه به نظر می رسد باید در این دو سه روزه تیمش را جمع و جور کرده و مهیای شکست فولاد کند تا همچنان در راس کار بماند و به ساختن و تجهیز تیم در تعطیلات امیدوار باشد. اما سوال بزرگ اینجاست که او با این تیم شکست خورده قادر به انجام این کار هست یا نه؟

باخت به ذوب آهن یک اتفاق کاملا طبیعی
بازی با ذوب آهن آخرین صحنه از محل امیدواری پرسپولیسی ها به این تیم بود. حتی باخت تلخ به نفت هم نمی توانست در این دلبستگی و امیدواری تأثیر منفی بگذارد و با وجود اینکه روز قبل از بازی اعلام شد مسابقه پرسپولیس – ذوب آهن با حضور تماشاگران برگزار می شود بیش از 20 هزار نفر به ورزشگاه رفتند تا به کسب جام حذفی دلخوش بمانند که نشد.
پرسپولیس به ذوب آهن باخت چرا که بعد از گل محمد نوری تیم درخشان عقب کشید و افتاد تا ذوب سوار بر بازی شود. 10 نفره شدن سرخ ها تیر خلاص بر پیکر این تیم بود و گل خوردن حتی در ثانیه های پایانی اتفاقی طبیعی به نظر می رسد.
پرسپولیس بعد از 10 نفره شدن دیگر عنصر دونده ای در زمین حریف نداشت. هادی نوروزی از زمین بیرون رفته بود، خالقی فر خسته به نظر می رسید، محمد نوری دیگر نمی دوید و مهدی طارمی هم با مصدومیتی که سراغش آمد از بازی خارج شد. در چنین شرایطی طبیعی بود که پرسپولیس گل بخورد و بازی را در خانه و مقابل چشم تماشاگرانش ببازد.
جالب اینجاست که بازیکنان پرسپولیس خوشحالند که با همان گل دقیقه 92 حذف شدند وگرنه شاید اگر بازی به وقت های اضافه کشیده می شد اتفاقات بدتری می افتاد و ذوب آهن که سوار بر بازی شده بود به گل های بیشتری دست می یافت. از طرفی برخی پرسپولیسی ها هم معتقدند کاش محمد نوری آن گل را به ثمر نمی رساند چراکه بعد از آن گل تیم به فکر پیروزی افتاد و همین تفکر باعث کم کاری برخی بازیکنان و در نهایت گل خوردن و شکست شد.

لشکر شکست خورده، بی انگیزه و ناامید
پرسپولیس عصر پنج شنبه در ورزشگاه خالی از تماشاگر باید به مصاف فولادی برود که بعد از شکست تراکتورسازی دوباره جان گرفته و به قهرمانی امیدوار شده است. در نقطه مقابل اما پرسپولیس برای این مبارزه جان ندارد و کاملا از هم گسیخته و ناامید به نظر می رسد. این آخرین مسابقه قبل از تعطیلی 52 روزه لیگ برتر است و به غیر از 2-3 ملی پوشی که به حضور در اردوی ملی و رفتن به استرالیا دلخوشند بقیه فقط می خواهند این مسابقه تمام شود تا یک هفته از فضای فوتبال دور شده و فارغ از تمام مشکلات ریز و درشت پرسپولیس در گوشه ای دنج، احتمالا در خانه پدری در شهر خودشان استراحت کنند. در چنین شرایطی هیچ کس به برد فولاد فکر نمی کند یا حداقل فکر پیروزی را به ذهن راه نمی دهد. از یک طرف امید و انگیزه ای برای ادامه لیگ نمانده و از سوی دیگر با 6-5 بازیکن محروم و مصدوم مشکلات فنی شرایط را وخیم نشان می دهد.
برای بسیاری از پرسپولسی ها بازی با فولاد تنها یک 90 دقیقه دیگر است که باید سپری شود و شکست در این مسابقه هم کک کسی را نمی گزاند، همانطور که دو باخت اخیر خیلی هایشان را زیاد دلشکسته و مغموم نکرد! در چنین شرایطی فقدان یک لیدر که بتواند تیم را جمع و جور کرده و با تشریح شرایط فعلی و موقعیت تیم پرسپولیس، بازیکنان را برای این بازی به شرایط نرمال برگرداند به شدت نگران کننده است. پرسپولیس بزرگتر ندارد یا اگر هم دارد بزرگترهایش در شرایط موجود حل شده اند و قادر به ایجاد تکان و جنبشی در بین همبازیان جوان تر خود نیستند. در چنین شرایطی چگونه می توان از پرسپولیس توقع برد آن هم مقابل فولاد را داشت؟

اینجا همـــــه به خودشان فکر می کنند
مشکل بزرگ پرسپولیس نه اشتباه احمد نوراللهی در دادن خطا به حریف پشت هجده قدم و نه اشتباه نورمحمدی در یارگیری با سانتوس است. اصلا مشکل پرسپولیس فنی نست. مشکل حمید درخشان هم نیست.
مشکل را باید در بین بازیکنان پیدا کرد.
بازیکنانی که به اندازه لازم برای پرسپولیس دل نمی سوزانند. شاید اگر در بین بازیکنان پرسپولیس ورود کنید بدانید که 90 درصدشان به اهمیت بازی با نفت و ذوب آهن واقف نبودند. پرسپولیس اگر نفت و ذوب آهن را می برد حالا به دو جام چشم داشت اما با شکست در این دو مسابقه چشم از هر دو جام برداشته و قرار است در 14 بازی آینده در اوج ناامیدی به رتبه ای بهتر از هشتمی و هفتمی دست یابد.
مشکل بزرگ پرسپولیس همین تفکر بازیکنان است که به اندازه این تیم بزرگ نیستند. در تیم فعلی پرسپولیس بیشتر افراد منافع فردی را در اولویت قرار داده و فقط به موفقیت شخصی خودشان فکر می کنند. برای یکی شاید تنها بستن بازوبند کاپیتانی کافی باشد، برای دیگری همین که بگویند فلانی بازیکن پرسپولیس است کفایت می کند.
یکی دیگر فقط می خواهد پولش را بگیرد و نتایج تیم اهمیت چندانی برایش ندارد. یکی دیگر دنبال بهتر کردن آمار خودش در این تیم است و هیچ وقت به این فکر نکرده که شاید اگر 2 کیلومتر بیشتر در زمین بدود می تواند برای تیمش بازیکن موثرتری باشد تا اینکه مدام در حال مصاحبه و کری خواندن برای این و آن باشد. بیشتر بازیکنان پرسپولیس در حالت های متفاوت رها شده اند و شرایط شان طوری نیست که بتوان از آنها توقع بالا کشاندن این تیم را داشت. حتی اگر بحث فنی آنها را کنار بگذاریم و تصور کنیم که همه آنها پتانسیل های پنهان و کافی برای درخشش در پرسپولیس را دارند، بی بند و باری شان آنقدر آزاردهنده است که درصد ناامیدی نسبت به این تیم را بیشتر و بیشتر می کند.
حال تصور کنید در تیمی که همه به خودشان فکر می کنند و موفقیت تیم در اولویت بعدی قرار دارد یک لیدر پیدا نمی شود تا تیم را جمع و جور کند و به سامان برساند. کمبود این لیدر قدرتمند در 20 دقیقه پایانی بازی با ذوب آهن مشهود بود و حالا بیم آن می رود که در دیدار با فولاد هم اثرات منفی اش را نشان دهد.