پرسپولیس کجای قصه شماست؟

طی دو سال گذشته این چندمین بار است که بازیکنان پرسپولیس از صفحه اینستاگرام شان برای ارسال پست های مشترک و مشابه استفاده می کنند. به عنوان مثال آنها بعد از اعتصاب فصل گذشته که با انتقاد هواداران مواجه شد، متنی پر از طعنه و کنایه با کلیدواژه «غیرت» منتشر کردند و همین یک ماه پیش هم با ارسال مطالب شبیه به هم، از مهدی طارمی خواستند پرسپولیس را ترک نکند. حالا هم در نمونه ای جدید، عمده بازیکنان پرسپولیس در حمایت از مصاحبه تند طارمی علیه مدیران باشگاه پستی مشترک ارسال کرده اند که آشکارا حاوی اعلان جنگ علیه برخی ارکان اداری تیم است. فارغ از اینکه پشت پرده چه اتفاقاتی در جریان است و کدام گروه حق دارند، لابد باید رفاقت و همدلی بازیکنان پرسپولیس را تحسین کنیم و آن را یکی از دلایل موفقیت های اخیر این تیم به شمار بیاوریم. با این وجود به نظر می رسد این مدل دوستی آنها پشیزی ارزش نداشته باشد.

اتحاد و نزدیکی بازیکنان یک تیم فوتبال، زمانی می تواند اتفاقی مطلوب و ارزشمند تلقی شود که دل ها به عشق تیم و برای شاد کردن هواداران در تپش باشد؛ اما آیا راجع به رفاقت بازیکنان فعلی پرسپولیس هم می توان چنین تحلیلی داشت؟ نه متاسفانه! این جماعت انگار در جایی به اسم پرسپولیس همدیگر را پیدا کرده اند، با هم چفت شده اند و دارند عشق و حال شان را می کنند، ضمن آنکه این وسط چهار تا لگد هم به توپ می زنند و دستمزد چند صدمیلیونی شان را می گیرند! پرسپولیس مقصد آنها نیست، بلکه صرفا وسیله و بهانه ای است که آنها را به مقصودشان می رساند.

وقتی طارمی سرکشی می کند، همه پشتش در می آیند و وقتی ناز می کند، همه نازش را می کشند؛ چرا؟ چون مهدی «پایه» بهتری برای گفتن و خندیدن و گشتن و تفریح کردن است. آنها اگر از طارمی می خواهند در تیم بماند، نگران خالی ماندن خط حمله پرسپولیس نیستند؛ چه اینکه اگر دغدغه حضرات منافع تیم بود، سر سوزنی از این همه محبت را متوجه یکی مثل رامین رضاییان می کردند تا پرسپولیس مفت و مجانی یکی از بهترین مدافعان راست آسیا را از دست ندهد. مهم نیست ایراد از رامین بود یا بقیه؛ مساله اینجاست که چون با او نمی شد رفاقت کرد، «وصله ناجور» صدایش زدند و زیر پایش را خالی کردند؛ درست برعکس یکی مثل طارمی که اگر بزرگترین خبط و خطاهای دنیا را هم بکند، باز عزیزکرده است و لابد حق دارد. دردناک است که در حلقه رفاقت پرسپولیسی ها، خود پرسپولیس بزرگترین غایب است. جمع این بازیکنان شاید می توانست در تیمی دیگر مثل سپاهان و استقلال شکل بگیرد و هیچ اتفاقی هم رخ ندهد. در آن صورت هم آنها مثل همین حالا با هم به رستوران و سالن تئاتر و سینما می رفتند و پست اینستاگرامی مشترک می گذاشتند؛ فقط تعداد قلب هایش فرق می کرد لابد!

یکشنبه شب درست ساعتی قبل از ارسال همزمان همین مطلب تهدیدآمیز آخر، آقایان مسلمان و طارمی در سالن سینما به تماشای «به یک کارگر ساده نیازمندیم» نشستند. اتفاقا این زبان حال ماست. پرسپولیس هم به چند کارگر ساده نیازمند است؛ بازیکنانی بدون ژست و عینک روشنفکری که بدانند در چه تیمی بازی می کنند و چه وظیفه سنگینی دارند، کارگرانی شاید شبیه وحید امیری که در هر بازی تا پای مرگ می دود و از قضا جزو معدود بازیکنان پرسپولیس بود که این مطلب چندش آور آخر را روی صفحه اش پست نکرد.