پیام تسلیت باشگاه در پی درگذشت علی انصاریان

باشگاه پرسپولیس در پیامی با اندوه و تاثر فراوان درگذشت پیشکسوت فوتبال ایران و پرسپولیس و هنرمند سینمای ایران را ناباورانه و از صمیم قلب به خانواده وی، به ویژه مادر بزرگوارش، خانواده بزرگ پرسپولیس، اهالی ورزش و فوتبال و جامعه هنر تسلیت می گوید.

برای ما نیز باور این دو حادثه پیاپی بسیار سخت و دشوار است. همه ما امیدوار بودیم پس از دست دادن مهرداد میناوند عزیر، حداقل با بهبودی کامل علی انصاریان دوست داشتنی، مرهمی برای آن زخم بیابیم، اما دریغ و افسوس که گویی این دو رفیق قدیمی با یکدیگر قراری داشته اند.

امروز مصیبت دیگری بر همه ما وارد شده است و این همدردی با تمام خانواده های داغداری است که متاسفانه عزیزان خود را به دلایل گوناگون از جمله به واسطه این بیماری مرموز و منحوس از دست داده اند. باور این که میناوند و انصاریان را در این سن و سال دیگر در میان خود نداریم سخت و دشوار است.

حکایت غریبی است که انصاریان درست در روزهایی که سینمای ایران جشنواره فجر را با فیلمی که او در آن حضور داشت افتتاح کرد، پیشکسوت فوتبال ایران اختتامیه داستان زندگی اش در این دنیای فانی، رقم خورد.

انصاریان با خاطره آن خنده ها و شوخی هایش همیشه در ذهن ما زنده خواهد بود. هنرمندی که در فوتبال به بازی های غیرتمندانه اش شهره بود. خاطره زخم هایی که برداشت و به آن ها افتخار می کرد، را هیچ گاه از یاد نمی بریم.

همیشه می گفت: وقتی با پیراهن پرسپولیس وارد زمین می شوی دیگر برای خودت نیستی. وقتی آن همه نگرانی و استرس را در صورت هواداران می بینم که قرمز شده اند ، وقتی علی پروین را می بینیم که هر چند به شکل عجیب و باور نکردنی روی نیمکت می نشیند و بلند نمبیشود ولی خون توی صورتش جمع می شود و آدم فکر می کند که دور از جانش، الان سکته می کند، دیگر هر چه از دستت بر بیاید باید انجام بدهی. اگر سرت را جلوی توپ و پای حریف نگذاری، نامردی کرده ای. من خودم روی آن سکوها بوده ام می دانم وقتی توپ به دروازه تیمت نزدیک می شوی چه حالی داری.

می گفتند سخت و خشن بازی می کند و خودش می گفت. فوتبال بچه بازی نیست. پیراهن یک تیمی مثل پرسپولیس را می پوشی نمی توانی فقط یک بازیکن باشی باید جنگجو باشی. بله من سخت و جدی بازی می کنم ولی شما ببین که من بیشتر خودم مصدوم می شوم و نه بازیکنانی که روبه روی من قرار می گیرند. او روش و فلسفه خودش را برای فوتبال داشت.

در کنار بازی های آن گونه او، کم نبودند بازیکنانی که پیراهن تیم ملی را به دست آوردند، هر چند او هیچ گاه به آن میزان که شایسته اش بود، به حق خود نرسید. روزی که به پرسپولیس رسید انگار دنیا را به او داده بودند.

چه قدر هم به پدر و مادرش می نازید. عاشق خانواده اش بود. هر بار از او پرسیدم که چرا ازدواج نمی کند، با خنده و شوخی از جواب طفره می رفت یا می گفت هنوز وقتش نشده است. آخرین بار گفتم دیگر 43 سالت شد و جواب داد، نمی خواهم کسی را اسیر خودم کنم. به هر حال طفره می رفت. شاید گمشده ای داشت. خودش بود و عشق به مادری که نمی دانیم با این داغ چه خواهد کرد.

علی انصاریان دیگر در میان ما نیست و نمی دانیم باید از کجای این سال ها که در کنار ما بود بنویسیم. از آن روزی که یک هفته بعد از جدایی اش با بغض می گفت نباید این اشتباه را می کرد و دنیزلی با رفتن آری هان گفته بود که او را می خواهد یا از آن روزی که تعریف کرد با تشویق هواداران پرسپولیس، نفهمید دربی چه شد؟ ولی آن قدر مرد بود که هیچ گاه برای پیراهنی که به تن می کرد، کم نگذارد.یک آدم احساساتی که عاشق فیلم و پرسپولیس بود و به هر دوی آن ها رسید.

باشگاه فرهنگی و ورزشی پرسپولیس، این ضایعه را به خانواده او، هواداران پرسپولیس و جامعه ورزش، فوتبال و هنر تسلیت می گوید و برای همه آرزوی صبر دارد. امیدواریم در آینده نزدیک، دیگر شاهد اتفاقاتی از این دست و داغدار شدن خانواده نباشیم.

از مردم عزیز ، عاجزانه خواهش می کنیم با رعایت پروتکل ها و قواعد فاصله گذاری اجتماعی از خود و دیگران محافظت کنند. همچنین برای همدردی و ابراز احسایات پاکی که دارند، خود و دیگران را به خطر نیندازند. باور کنیم، این بیماری بی رحم هر جایی در کمین است و هیچ کس از آن در امان نیست.