پیام و این شهر شلوغ؛ گفتیم عرب اما نه تا این حد!

تنها چیزی که در این سال ها از پیام صادقیان دیده شده، التماس و آه و اشک برای بازگشت به پرسپولیس بوده؛ سیاستی که نه بر برانکو سازگار بود و نه حتی مدیران مختلف باشگاه را نرم کرد.

او البته یک کار دیگر هم کرد؛ اینکه مدام تیمش را تغییر داد و هر بار قول داد از کنار یک تیم یا مربی نامدار دوباره تبدیل به همان صادقیان گذشته شود؛ اما افاقه نکرد که نکرد. یک روز نفت علیمنصور، یک روز تیم علی دایی، یک روز سپیدرود علی کریمی و یک روز هم فوتبال ترکیه. موقع امضای تک تک این قراردادها، مصاحبه های آتشین پیام هم منتشر می شد که: «می روم، می ترکانم و برمی گردم پرسپولیس» اما نشد که نشد.

هیچکس، حتی رفقای صادقیان هم او را بیشتر از شش ماه در هیچ تیمی تحمل نکردند. باز روز از نو و روزی از نو. این وسط حتی یک پروژه «پراید درمانی» هم رخ داد؛ یعنی استاد پراید خرید و مدعی شد سر و شکل زندگی اش را عوض کرده تا از حاشیه ها دور باشد، اما این نمایش کذایی هم چندان به درازا نکشید. در حالی که کسی آخرین گل صادقیان، آخرین پاس گلش و حتی آخرین دریبل موفقش را به یاد نمی آورد، او همچنان در اینستاگرام از بازگشت به پرسپولیس حرف می زند و هواداران عمدتا کم سالش را به جان مدیران باشگاه می اندازد؛ هوادارانی که احتمالا اغلب آنها چیزی در مورد لایف استایل وحشناک ستاره محبوب شان نشنیده اند و نمی دانند او در پرسپولیس چطور زندگی می کرد که روزها سر تمرین، توی چشم سرمربی دو هزار تا خمیازه می کشید.

لابد پیام دیده یک سری بازیکن جفاکار و اخراجی به تیم برگشته اند، بعد با خودش فکر کرده من چرا نباشم؟ نه اخوی؛ اینهایی که آمدند هر عیبی داشته باشند، حداقل کشش روزی دو جلسه تمرین را دارند. این درست که مدیرعامل پرسپولیس یک پدیده تاریخی به اسم ایرج عرب است، اما نه آنقدر که دیگر شما را هم برگرداند.