پیش نمی­ رویم، فرو می رویم!

دکتر مولر ولفارت، دکتر تیم ملی آلمان و باشگاه بایرن مونیخ، جمله مشهوری دارد درباره قهرمان نشدن تیم ملی انگلستان در تورنمنت های اروپایی و جهانی. دکتر مولر می گوید: «انگلیسی ها هیچ وقت قهرمان جهان نمی شوند، چون تعطیلات نیم فصل ندارند.»  

این روزهای لیگ برتر ما غربت غریبی دارد. شاید از همیشه بیشتر بشود حس کرد که چقدر حس رقابت می تواند لذت بخش باشد، اما وقتی به جمله دکتر مولر فکر می کنیم، غربتمان از نبردن در آسیا بیشتر می شود. درست است که تلاش اصل اول است و بعد از آن باید نتیجه را دید، اما وقتی فکر می کنی که با این وضعیت نمی توانی در آسیا جام ببری، غم عجیبی روی ذهنت سنگینی می کند؛ جامی که چند ماه پیش تا لمسش هم رفتی با این وضعیت امکان ندارد. برنامه ریزی جوری است که هر چه جلوتر می رویم، انگار بیشتر به نشدن نزدیک می شویم. نمی شود. با این برنامه ریزی کشنده نمی شود. دو تیم اصلی فوتبال ایران قربانی شکلی از برنامه ریزی شده اند که تلاش شان فرو رفتن است تا رسیدن. نمونه اش دو بازی پریشب با السد و العین.

علیپور که همان علیپور است و السد هم که همان. توپی هم که برایش از زمین خودی فرستادند، اتفاقا فرقی با آن توپی نداشت که او استارت زد و در بازی رفت نیمه نهایی لیگ قهرمانان گذشته از دروازه بان السد پنالتی گرفت. انصافا هم چند متر جلوتر از توپ قبلی بود. اما اینجا یک اتفاقی افتاد که علی علیپور در حالی که می توانست به توپ برسد و گل بزند، آنقدر معطل کرد که دفاع السد از پشت آمد و او و توپ را کنترل کرد. اتفاق ساده است؛ ساق های خسته ای که از وطن به قطر رسیده نای دویدن را در تهران جا گذاشته است. وقتی نا نداری، نمی توانی پیش بروی؛ به همین سادگی.

قانون این روزهای فوتبال ما این شده است: داوری علیه پرسپولیس از بین نمی رود، بلکه از لیگ برتر ایران به لیگ قهرمانان آسیا منتقل می شود؛ از نساجی به پاختاکور و السد. در بازی استقلال هم یک گل سالم را آفساید گرفتند. به دنبال مقصر نگردیم. خودمان می توانیم و نمی کنیم. در وطنی مدافع توپ را قطعا با دست می گیرد و نمی گذارد توی گل برود؛ داور انگار نه انگار. در آزادی، کمک داور گل آفساید پاختاکور را نمی بیند، در دقیقه94 بازی السد هم که بونجاح یک متر جلوتر از خط آفساید توپ را می فرستد ته تور، داور و کمکش ککشان هم نمی گزد. 4 امتیاز از 2بازی پریده و حتی احتمال بالا رفتن از گروه پایین آمده.

بخواهیم منصف باشیم، وقتی این برنامه ریزی را می بینیم، احساس می کنیم انگار دوست ندارند یک تیم ایرانی قهرمان آسیا بشود. رقابت جایش را داده به تنگ نظری. حرف دکتر مولر مدام در گوشم زنگ می زند. خودمان داریم خودمان را از آقایی آسیا محروم می کنیم. دنبال مقصر نگردیم.