چیزهایی هست که جبران نمی شود

اتفاق زیبای دیروز، دستی دوستی علی دایی و علی کریمی بود که رو به هم دراز شد. مسلما دوستی بهتر از دشمنی است؛ خاصه در مورد کسانی مثل دایی و کریمی که نوادر یک جامعه کرخت و متوسط زده هستند، هر دو محبوب، هر دو کم وبیش حق گو و هر دو ایستاده در سمتی که «مردم» آنجا هستند. در این سال ها خیلی ها تلاش کردند این دو نفر را با هم آشتی بدهند، اما هیچکدام از کوشش ها هرگز به جایی نرسید. با این وجود اقتضائات شغل مربیگری و شاید هم افزایش سن دو طرف و فروکش کردن هیجانات جوانی باعث شد آنها حداقل در حد یک خوش و بش ساده بین دو رقیب، انعطاف به خرج بدهند و روز خوبی را در رشت بسازند؛ روزی که با وجود همه قشنگی اش، زشتی های دوران قهر و غضب آنها را جبران نخواهد کرد.

جلوی ضرر را از هر کجا بگیری منفعت است، اما دایی و کریمی خیلی دیر جلوی ضرر را گرفتند. بهتر بود دو اسطوره فوتبال ایران خیلی قبل تر به هم لبخند می زدند؛ همان روزها که جدل بی حاصل آنها صعود به جام جهانی 2010 را از چنگ فوتبال ایران ربود. دیروز دو طرف اول و آخر مسابقه، به شکل داوطلبانه به سمت هم رفتند و خیلی معمولی دست دادند. شاید اگر 10سال پیش هم بین دو نیمه بازی پرسپولیس و برق شیراز همین قدر نرمش از دایی و کریمی دیده می شد و آنها در میان انبوه جماعت واسطه گر دست هم را رد نمی کردند، تیم ملی به جام جهانی راه می یافت و الان طوری نمی شد که کارلوس کی روش هفته ای یک بار، منت دو صعود پیاپی به جام جهانی را که در انحصار اوست، روی سر مردم ایران بگذارد. آن زمان اما این دو عزیز طور دیگری فکر می کردند و نتیجه اش شد اولین و تنها شکست خانگی تاریخی فوتبال ایران مقابل عربستان؛ مسابقه ای که از میانه های آن علی کریمی تشویق شد و علی دایی مهجور و ناتوان گوشه نیمکت ذخیره ها خزید.

زوج دایی و کریمی در این سال ها حتی به منافع باشگاهی که خاستگاه هر دوی آنها رو به دنیای شهرت بود هم رحم نکردند؛ نمونه اش لیگ سیزدهم که دایی، کریمی را نخواست و کریمی یک سال تمام به جان تیم دایی غر زد. جادوگری که بعدها در بزنگاه های مهم میهمان ویژه اردوی پرسپولیس شد و به بازیکنان این تیم روحیه داد، آن زمان فقط زخم زبان بلد بود. نهایتا هم پرسپولیس که تا دم قهرمانی پیش رفته بود، به نایب قهرمانی بسنده کرد. آنها اگر هفته ماقبل آخر راه آهن را می بردند قهرمان می شدند، اما بدون انرژی ستاره ها و پیشکسوتانی مثل علی کریمی، آن روز حتی نصف استادیوم آزادی هم پر نشد.

به هر حال آن روزها گذشت و رفت و بنا نبست شیرینی صلح را با یادآوری ایام جنگ به تلخی بکشانیم. این چند خط بیشتر به بهانه جمله قابل انتظار علی دایی نوشته شد که بعد از بازی به خبرنگاران گفت: «ما اصلا با هم قهر نبودیم که بخواهیم آشتی کنیم.» قهر نبودید، اما آوار خشم تان روی سر این فوتبال خراب شد. کاش لااقل حرمت این آتش بس سخت به دست آمده را نگه دارید و از این به بعد در یک جبهه بجنگید. در این روزگار بی مقدار، مردم به صددرصد وجود هر دوی شما نیاز دارند؛ چه در فوتبال و چه بیرون از آن.