کامیابی نیا؛ قلب تپنده پرسپولیس

پرسپولیس  با صدرنشینی خود طبیعتا سوژه داغی برای رسانه ها هست. اما چند بار در مطالب مربوط به آن ، نام این  بازیکن را هم می شنوید؟ عجیب است؟ خب شاید این به خودمان هم برمی گردد. مایی که همیشه در پی راحت ترین راهِ رسیدن به زیبایی هستیم و خلاقیت آنی محسن مسلمان  را به بازی خوانی های مستمر  کامیابی نیا ترجیح می دهیم. اما درست نیست اگر به نقش واقعی بازیکنی مانند او در تیم های موفق پی نبریم. در حال حاضر کمال کامیابی نیا  در جدول نمره های برنامه 90 در رده هفتم  بهترین بازیکنان امسال قرار دارد. می دانیم که تیم او هم در رده اول  جدول لیگ است. دستتان آمد می خواهیم چه بگوییم؟

پست هافبک وسط در فوتبال، حیاتی ترین پست بین 11 نفر حاضر در زمین است. به طور ریز تر، در تمام تیم های موفق، حتما باید حداقل یک بازیکن در وسط زمین باشد که از تمام وجود و هستی خود، برای موفقیت سایر بازیکنان تیم مایه می گذارد. این بازیکنان، استعداد فانتزی و تکنیکی بالایی ندارند. آن ها در عوض به طور ذاتی در خواندنِ جریان بازی استاد هستند. در واقع آن ها در هر لحظه در حال پیش بینی وقایع 3 ثانیه بعدی بازی به سر می برند. این بازیکنان جاگیری بسیار خوبی دارند، به طور موثر حریف را یارگیری می کنند، و یک حامی همیشگی برای هم تیمی ها به حساب می آیند. در واقع هر زمان که ما می توانیم از تکنیک و نبوغ یک هنرمند در جلوی زمین لذت ببریم، باید آگاه باشیم که یک کارگر در پشتِ سر او با فداکاری بسیار، فرصت لازم برای هنرنمایی او را فراهم کرده. شاید ما بازیکنانی مانند مسلمان، احمدزاده و طارمی را از عوامل اصلی بالانشینی تیمی مانند پرسپولیس  تلقی کنیم. اما حقیقت این است که در ماه های اخیر، این بازیکن بهترین قلب  لیگ را درون زمین در اختیار داشته اند. شما می توانید کوهی از عضلات تنومند را در بدن خود بسازید، اما با اختلال یا از کار افتادنِ قلب، عضلات به دردتان نخواهند خورد. عملکرد کمال کامیابی نیا  در ماه های اخیر استثنایی بوده و شاید تنها زمانی متوجه این مساله شویم که پرسپولیس ، این  بازیکن را در زمین نداشته باشد. یک بازیکن فوق العاده کم اشتباه که در کار های دفاعی تا جای ممکن بدون خطا کردن و با بازی خوانی، مالکیت توپ را پس می گیرد.

نمی شود به زور کسی را مجبور کرد از او  لذت ببرد. درک زیبایی کار بازیکنان این چنینی آسان نیست. دنبال کردنِ مسیر بازیخوانی های او نیاز به فکر زیادی دارد. اما بی انصافی است اگر اصلا به او اشاره نکنیم. او باید یک جایی در مکالمات ما پیدا کنند. می توانیم حداقل نسبت به حضور او آگاه باشیم و برای تلاش تمام نشدنی اش احترام قائل شویم.بازیکنی که دیده نمی شود اما برای خودش دیده شدن اهمیتی ندارد. چه در موردش حرف بزنیم یا نزنیم، او همیشه به فداکاری خود ادامه خواهد داد. تا ابد.