کبوتر نويسي يک ورزشي‌نويس

کبوتر داشت براي خودش زندگي مي کرد. کبوتر دانه برمي داشت و مي ريخت توي حلق جوجه اش. کبوتر بدبخت از هيچ چيز خبر نداشت. فوتبال، عصر جمعه در ورزشگاه آزادي تند تند نفس مي کشيد. هيجان بيداد مي کرد. کبوتر آرزوهاي زيادي داشت. نمي دانست اينجا چيزي به نام حمايت از حقوق حيوانات، عملا وجود ندارد. هر چه هست روي کاغذ است.کبوتر را گرفتند، رنگش کردند؛«قرمز!» بعد آن را در فضاي ورزشگاه آزادي پر دادند. کبوتر پريد، عصر جمعه بود.بازي استقلال-تراکتورسازي و اوج هيجان. اين طرف و آن طرف را نگاه کرد. مي خواست از يکجايي در برود. هزاران آ دم داشتند نگاهش مي کردند. نصفي برايش هورا مي کشيدند و نصفي فحش مي دادند. نمي دانست قضيه چيست! با قدرت بيشتري بال زد. احساس مي کرد ديگر نا ندارد. بالهايش ديگر نمي کشيدند. سقوط کرد. افتاد جلوي پاي تماشاچيان اينطرفي. از همه جا بي خبر. عجله نکنيد شاکي هم نشويد. اين همه مطلب در مورد دماغ و لب و گوش و چشم و ماشين و خانه بازيکنان مي خوانيد، يکي ديگر هم روي آن. يکي که آدم نيست. يکي که کبوتر است. بود. هان؟ قبول؟! همين ديروز عصر. همين بغل.کبوتر را گرفتند و چشم هايشان را دوختند در چشم بدبخت که هيچ وقت چندهزار نفر خشمگين را يکجا نديده بود. اصلا او کجا و آنجا کجا؟ جنس دغدغه هاي او با اين آدم ها فرق داشت. خواست پرواز کند و جيم شود اما...يکي محکم فشارش داد و بعد دست انداخت روي حلقومش. فشار نصفه- نيمه اي آورد و تق. کله کبوتر را کند. از بيخ کند. کبوتر بال بال مي زد. بي سر. خون پاشيد اطراف. جماعت جيغ کشيدند. بعضي ها هم پاکوبيدند. طرف، کبوتر بي سر را پرت کرد به گوشه اي. سرش هم طرف ديگر. جوجه بي دانه شد.همين ديشب. همين بغل.همين موقع که داشتيم براي بچه مان لالايي مي خوانديم. کبوتر زبان نداشت. چه کار مي توانست بکند. وسط هياهوي فوتبال، يک کبوتر به همين راحتي مرد. گردن زده شد. مرد. به همين راحتي. بي دليل فقط چون يک عده آدم، بالهايش را رنگ کرده بودند. حالا آدم مي شود. حتما حالا ديگر مي فهمد ديگر نبايد بدون اجازه رنگي شود. مي فهمد مردن، آن هم با قرچ-قورچ گردن و کنده شدن سر از بيخ يعني چه؟ حالا واقعا آدم مي شود. همان موقع، بچه ها داشتند، هزار کيلومتر آن طرف تر براي کبوترهاي يک گنبد طلايي دانه مي پاشيدند. مثل کودکي هاي همان که عصر جمعه کله کبوتر را کند و خنديد و خنديدند. اين يک قصه واقعي بود. خيلي واقعي. از بعد از ظهر جمعه، بيست و پنجم دي ماه 88 و کبوتري که تا ديروز صبح بوده و حالا ديگر نيست. همين و ديگر هيچ.