کدامین بذر؟

دو نماینده محبوب ایران بازیهای رفت خود در لیگ قهرمانان آسیا را واگذار کردند. دو شکستی که از جهات بسیار با هم فرق داشتند اما نقطه مشترکشان محصولی بود که بذر بی مبالاتی و مدیران ناکاربلد و فوتبال مخالف با بخش خصوصی بوجود آورده است.

فوتبال ما متفاوت با قطر است زیرا فوتبال ما درگیر چانه زنی برای رفع بدهی های بی کران پرسپولیس و استقلال و کسب اجازه برای ورود به بازیهای لیگ آسیائی است و قطر در پی آن است که جام جهانی ۲۰۲۲ را به بهترین وجه برگزار کند. به واقع جالب است که دو جام جهانی پیشین و آینده در کشورهای همسایه ما انجام گرفته است ولی ما هیچ از آنها یاد نگرفتیم و همچنان بی اعتنا به فاکتورهای اصلی موفقیت در جهان فوتبال هستیم.

 اما نگاهی به بازی پرسپولیس می افکنیم. پرسپولیس در محرومیتی که مدیرانش و به همراه طارمی ساخته اند مجبور شده است نه تنها تقویت نشود که با کوچ چند بازیکنش تضعیف هم شده است اما در این بازی هم قصه بازی قبل خود در لیگ داخلی در برابر نفت را تکرار کرد. آنها نیمه اول را خوب شروع کردند در یک غافلگیری گل خورد اما در نیمه دوم کیفیت تیمی بهتری را به نمایش گذاشت. پرسپولیسی ها به خوبی منافذ تدافعی را می بندند. در میانه میدان توپها را صاحب می شود و زمانی که عالیشاه را در کنار علیپور در خط حمله دارد بسیار زهر دار ظاهر می شود اما این دو بازیکن علی رغم زحمات زیادی که می کشند مشکل زدن ضربه آخر را دارند و خصوصیات یک مهاجم زهر دار را نشان نمی دهند. در آفساید قرار گرفتن علیپور براحتی رخ می دهد.

مشکل بعدی پرسپولیس عدم شوت زنی موثر است. نورالهی وکامیابی نیا و رسن و نعمتی شوتهای خوبی نمی زنند. یکی دیگر از مشکلات اصلی پرسپولیس در فاز انتقال توپ در فاز تهاجمی ضعف شدید مدافعین کناری اش در حمله است. مدافعین کناری پرسپولیس نفوذها و سانترها موثر و حرکات ترکیبی مناسبی با هافبکهای چپ و راست ندارند. پرسپولیس از ضربات ایستگاهی چون کرنر و موقعیتهای پشت محوطه جریمه براحتی عبور میکند. پرسپولیسی ها در برابر حریف قطریشان کمی ارزیابی بیش از اندازه داشتند و حالا در بازی برگشت می توانند با شرایط روحی بهتری وارد بازی شوند.

در کل بازی باید بگوییم بر خلاف آبی های ایران سرخ ها چندان مستحق شکست نبودند اما وقتی تیمهایمان با سو مدیریت خلع سلاح می شوند نباید آنها را شماتت کنیم زیرا ما بذر ترس و بی مبالاتی کاشته ایم.