کدامین دربی ؟

از دربي نخواهم نوشت . دربي براي من وجود ندارد ، زيرا كه سالها نوشته ام و از تاكتيك  تيمي و تكنيك بازيكنها و عوامل بازي گفتم . حاصل چه بود ؟

سالها است كه  قرمز و آبي  بازي كرده اند بيش از 6 دهگان شده است و  آبي كه تاج بود بعد استقلال شد و قرمزي كه پرسپوليس بود بعد پيروزي گشت بارها به مصاف هم رفتند . گاهي قرمزها و زماني نيز آبي ها پيروز شدند و بيشتر مواقع در ضيافت حقيرانه كوچكتر از صفر به تساوي هاي بي شماري رسيدند تا نه سيخي  سوزان شود و نه كبابي بسوزد .

ماحصل اين بردها و باختها  و اغلب تساويها چه چيزي بودند؟ آمارها تنها ماحصل اين بردها و باختها و تساويها است و افول بازي هائي كه هر سال دريغ از سال گذشته است و در اين ميان تنها كلاه گشادي مي ماند كه بر سر فوتبال ما رفته است . نبرد استقلال و پيروزي را دربي ناميده اند و شباهتي به بازي اينتر و ميلان و لاتزيو و رم و منچستر سيتي و منچستر يونايتد و يا پاناتايكوس و المپيكوس يونان داده اند اما بنگريد و قضاوت كنيد كه كجاي اين بازي شباهتي به اين بازيها دارد ؟

به مردان مسئول دو تيم بنگريد هر روز سايز آنها كوچكتر مي شود . روزگاري مديريت اين دو باشگاه شخصيت بزرگ اجتمائي بودند و حالا شاهديم كه مديريت اين دو باشگاه از ساده ترين اقدامهاي مديريتي عاجز است . به جشن تاريخ 64 ساله  استقلال بنگريد و ترس از بردن نام قلعه نوئي را و قضاوت كنيد كه مردان كوچك چگونه سكان هدايت استقلال را در  دست گرفته اند . اين داستان در قطب قرمز آفتابي است دليل آفتاب و مي بينيم كه چگونه مديرعامل و هييت مديره براي نگاه داشتن يك سرمربي با كارنامه اين گونه نابخردي مي كنند.

همين حكايت را در سيماي ستارگان دربي ببينيد كجا هستند مرداني چون ايرانپاك و بهزادي و كاشاني و برادران وطن خواه و عزيزي و پنجعلي و محرمي و پروين و  ... در نزد سرخها و مرداني چون علي جباري و حجازي و مژدهي و حاجيلو و نظري و برادران بياني و چنگيز و... در ميان آبي ها كه دربي را معناي نبرد غيرت و استقامت و جنگندگي و ايثار دهند؟ و در اين ميان حكايت بازي بي ستاره  چه مي تواند باشد ؟

روزگاري دربي نبرد عشق و ايثار و تلاش بود اما ماحصل اين دربي ها چه شده است ؟ آيا سطح فوتبال ما را اين دربي ها بالا برده است ؟ نگاهي به حذف تيم ملي در راه جام جهاني و تيم ملي اميد در راه المپيك آن هم  از المپيك 1980 و عدم قهرماني در بازيهاي جام ملتهاي آسيا از سال 1976 و... مي كنم نگاهي به استاديوم فرسوده صد هزار نفري و بي امكاناتي و تخريبي آن دارم به داوري كه هر روز بد تر از روز پيش است . نظارتي دارد به پرسپوليسي كه امروز پيروزي شده اما هيچ چيز جز شكست در مديريت اقتصادي و اجرائي و برنامه ريزي نداشته و تاجي كه استقلال شده اما نه از بعد مالي و حتي تمرين در يك زمين اختصاصي استقلال ندارد .

بار ديگر مي افكنم به سيماي ستارگان پر ادعا و كم هنر دو تيم دارم و حسرت ستارگان سابق اين تيم كه هنر بازي و غيرت و تعصب و عشق به ميهن و مردم خود را بسي بالاتر از پول و ماشين و جادوگري و اداهاي مانكن هاي سطح پايين داشتند را   مي خورم و بعد در جايگاه تشريفات آن مردان را حاكم بر اين تيمها  مي بينيم و سپس مي گويم كدامين داربي ؟ براستي چرا بايد از اين سيرك بي هنرمند بنگارم و اين گونه است كه دربي 67 را رها مي كنم زيرا مي دانم براي فوتبال اين ديار جز هياهو و خفت و فرصتي براي حضور ناكار آمدان و نمايش كسل كننده هيچ چيز به ارمغان نخواهد داشت زيرا از اين هياهو كه دربي نامش داده اند تنها بليطهاي دو برابر قيمت و ويژه نامه هاي بي دليل و مصاحبه هاي بي معني و جنگ و هياهوي زيادي دارد كه نمي تواند غمهاي فوتبال ايران ما را اندكي تسلي دهد.

براستي انديشدن و نگاشتن درباره دربي تهران چه حاصلي خواهد داشت؟