60 سال اسارت و یک دریچه به افتخار، با یک تخت و یک پرستار

اینجا همه چیز سپید است مثل بخت آن روزها که همهمه ای برای دیدنش برپا بود.

از گوشه پنجره تصویر شفاف آسمان پرده ای است تا آن روزها را یکبار دیگر مرور کند.

شاید مهد فوتبال ایران از آن روز ها لقب گرفت و خوزستان برزیل ایران شد .

سال 1320 یک ستاره درپهنای خاک گرم خوزستان دیده به جهان گشود، کودکی با چشمان تیز بین و اندامی کشیده نسبت به هم سن و سالهایش با یک کتونی نیمدار و کهنه،توپی را زیر بغل زده بود و از این ور کوچه به آن طرف و بعد صدای فریاد و شادی با یک دنیا امید...

و کودک که حالا نوجوانی شده بود 12 ساله با هر جهش عرق ریزان بر آتش فوتبال گرم و گرم تر از قبل به پرواز می اندیشید و با شاهین،شاهین وار بال گشود و کولاک کرد تا سیمرغ شود و به تیم بزرگسالان شاهین راه یابد.

آن روزها سیلی خورد از بزرگانی که تربیتش کردند...

آن روزها سختی ها فراوان بود اما عشق به پرواز در سر طلایی موج میزد

روزی که در اولین زمین خاکی گرد و غبار بلند شد واین نوجوان پایه های یک سر طلایی را در فوتبال بنا نهاد ساعت ها کنار زمین نشست و خیره به طول و عرض زمین و تیر دروازه ها روی خط های سفید کنار زمین قدم زد و این روزها را تصور کرد.

شیرین خاطراتی بود، وقتی برای اولین بار در تیمی بزرگ همانند پرسپولیس عضو شد و امروز روی تخت آن خاطرات دور چقدر نزدیک است و هربار با دیدن هر سکانسش گرمای آن لمس می شود،حس می شود و هر بار هم با یک قطره اشک رویاهایش غرق می شود و باز پنجره ای بسته و آسمانی نیم بند از تنها روزنه پرده و یک دنیا خاطره از دریچه نگاه...

هر روز،روز خداست و مهربانی هدیه اش قلب پاک سر طلایی ای روزها سر ناسازگاری دارد و دیگر اعضاء...

آن روزها همه با هم هماهنگ بودند تا سر طلایی به پرواز درآید اما این بار دست و پا با هم هماهنگ نیست و پرواز فقط در اتاق و روی تخت سپید خلاصه شده است.

تابلوی نتایج 6 را در سال 52 رقم زد و این نتیجه را مدیون سر طلایی بود ...

و 10 سال افتخار در تیم ملی و بازی هایی که با 4 گل بهزادی 4 پیروزی و یک قهرمانی برای تیم ملی به همراه داشت.

پرستار با لبخند روبروی سر طلایی و می خواند از نگاهش خاطرات رفته را و صدای سلام تنهایی رویا را می شکند و باز قفل اسارت به اسیر روزهای افتخارمی زند.

هیس! سکوت را رعایت فرمایید

اینجا بیمارستان است...

ایجا کسی فریاد نمی زند...

اینجا کسی همهمه نمی کند...

اینجا تشویق ها برای خوردن داروست...

اینجا ناله ها از درد بیماری است...

اینجا برد و باخت با بازیابی سلامت است ...

اینجا امتیاز ها با فشار خون سنجیده می شود و سر طلایی باز یاد تشویق های ورزشگاه و فریاد های سر طلایی می افتد و درتابلوی دیوار محو می شود

اینجا بیمارستان است و سر طلایی دلش گرفته و می خواهد باز پرواز کند و باز تشویق شود و قفل دروازه و دلها را با هم باز کند.

اما از اسارت مستطیل سبز و رسیدن به اتاقی سپید و یک تخت ،سخت است

راستی این روزها چند سر طلایی را می شناسید که اسیر همان تخت سپیدند و چند جوان را می شناسید که نقش جوانی سر طلایی را بازی میکنند؟

به تابلوی بالای سر بیمار توجه کردم :

نام همایون بهزادی

74 ساله

نام پزشک...

و این بهزاد سر طلایی است مرد خوش سیما و خوش اخلاق فوتبال که چشمانش آرام آرام از پنجره به سقف دوخته می شود و یادش می آید که

هیس! اینجا بیمارستان است...

و امروز سر طلایی مهمان فرزند کوچکش،زندگی را دوباره مرور می کند...

زندگینامه: همایون بهزادی (۱۳۲۰ -)

همایون بهزادی، ملقب به سرطلایی در سال ۱۳۲۰ در خرم آباد چشم به جهان گشود.

وی بازیکن و مربی فوتبال بازنشسته کشورمان است که پیشتر در تیم ملی فوتبال ایران بازی می کرد و بیشتر دوران باشگاهی اش را در پرسپولیس گذراند. بهزادی دارای مدرک کارشناسی ادبیات فارسی است.

خانواده بهزادی تهرانی هستند و او به واسطه شغل نظامی پدرش در سفر بود و چندی بعد همراه خانواده به تهران نقل مکان کرد.

همایون بهزادی، خیلی زود با توپ مانوس شد و تنها 12 سال داشت که در تیم های زیرگروه شاهین عضو شد. تیم های کودک شاهین، کولاک، سیمرغ و بالاخره بزرگسالان شاهین، مسیر ترقی او بود.

همایون در سال 1337 رهسپار تیم بزرگسالان باشگاه شاهین شد. دکتر عباس اکرامی، سرمربی وقت تیم شاهین اعتقاد بسیار به اخلاق و علم داشت. به همین خاطر وقتی یک بار همایون بهزادی، از سر کلاس و مدرسه گذشت و به تمرین شاهین رفت، با سیلی اکرامی مواجه شد. اکرامی به بهزادی یادآور شد که اینجا در مکتب فوتبال شاهین، اخلاق و علم بر فوتبال برتری دارند.

در سال 1338، همایون 18 ساله برای تیم ملی فوتبال انتخاب شد تا به کرالای هندوستان برود و در مسابقات فوتبال مقدماتی جام ملت های آسیا حضور یابد.

مادر همایون که می دید فرزندش با امتحانات تحصیلی مواجه شده ، همایون را از خیر سفر به هندوستان منصرف کرد. همین ممانعت، اولین حضور بهزادی را در تیم ملی سه سال به تاخیر انداخت.

تیم ملی از سال 1338 تا 1341 بازی نداشت و به همین دلیل حضور همایون در تیم ملی تا سال 41 به عقب افتاد. در خرداد سال 1341، سرطلایی فوتبال در جریان دیدار دوستانه تیم های ملی ایران و عراق، در حالی که 20 سال و 5 ماه سن داشت پیراهن تیم ملی فوتبال را بعد از 3 سال رسماً بر تن خود کرد و تا 10 سال صاحب این پیراهن عزیز و مقدس بود.

در مسابقات مقدماتی المپیک 1964 توکیو، مثلث رویایی خط حمله تیم ملی شامل همایون بهزدادی، حمید شیرزادگان و مرحوم دهداری به تاراج حریفان پرداخت.

ایران با قدرت نمایی مثلث هنرمند شاهین به المپیک صعود کرد اما بازیکنان تیم شاهین به خاطر روابط حاکم در فوتبال ایران و اعتقاد به نادیده گرفته شدن حقوق شاهینی ها، از حضور در مسابقات تدارکاتی قبل از المپیک توکیو سرباز زدند و به همین دلیل از حضور در مسابقات فوتبال المپیک 1964 توکیو محروم شدند.

بازیکنان شاهینی تیم ملی یک سال محروم بودند اما در سال 1344 با وساطت مرحوم غلامرضا تختی حاضر شدند به تیم ملی بازگردند. همایون بهزدای به تیم ملی برگشت و در مسابقات فوتبال جام عمران منطقه ای - سنتو- یکی از بهترین یاران تیم ملی فوتبال کشورمان شد.

در سال 1345 تیم ملی ایران، نایب قهرمان بازی های آسیایی 1966 بانکوک شد و همایون بهزادی در 25 سالگی برای اولین بار حضور در عرصه یک فینال مهم آسیایی را تجربه کرد.

یک سال بعد، باشگاه شاهین که بارها، با مسوولان ورزش و فدراسیون فوتبال دچار اختلاف شده بود منحل شد و یاران این تیم در آستانه پیوستن به تیم های دیگر بودند.

همایون بهزادی می خواست به عقاب یا پاس برود، اما تشکیل تیم پرسپولیس، یاران شاهین را به دور هم حفظ کرد. همایون بهزادی برای اولین بار در روز 16 فروردین سال 1347 در حالی که 26 سال و سه ماه داشت پیراهن پرسپولیس را در بازی دوستانه مقابل تیم فوتبال استقلال تهران بر تن کرد.

یک ماه بعد، بهترین روزهای همایون بهزادی در فوتبال بود. با درخشش فوق العاده و 4 گلی که او در 4 بازی زد تیم ملی فوتبال ایران در مسابقات چهارمین دوره جام ملت های آسیا که به میزبانی ایران برگزار می شد هر چهار حریف خود را شکست داد و قهرمان شد اما همایون بهزادی به شدت دچار مصدومیت شد.

در پرسپولیس سال 47، دوران نقاهت بعد از مصدومیت را سپری کرد اما در سال 48 وقتی پرسپولیسی ها دسته جمعی به پیکان پیوستند، یک بار دیگر قدرت نمایی کرد و یک سال بسیار خوب را در این تیم گذراند. سالی که با قهرمانی در مسابقات تهران و جام بین المللی دوستی توام بود.

با نظر و خواست او، یاران پرسپولیس، از پیکان به تیم خود برگشتند. در شهریور سال 49 که این اتفاق رخ داد، همایون که 28 سال و 8 ماه داشت همه کاره تیم شده و در واقع بعد از علی عبده، دومین قدرت تصمیم گیر در پرسپولیس بود.

آلن راجرز انگلیسی، سرمربی پیکان در سال 50 به پیشنهاد همایون بهزادی و تایید علی عبده به ایران برگشت و پرسپولیس با حضور او در سال های 50 و 52 قهرمان لیگ کشور شد.

یکی از صحنه های ماندگار این رقابت ها در روز 16 شهریور سال 52 رخ داد. پرسپولیس در جریان مسابقات لیگ اول تخت جمشید تاج سابق را 6- صفر برد و همایون بهزادی، سه گل از 6 گل پرسپولیس را در حالی که هم مصدوم بود و هم 31 سال و 8 ماه داشت به ثمر رساند.

بعد از کناره گیری راجرز از سرمربیگری پرسپولیس، همایون بهزادی در زمستان 53 سرمربی پرسپولیس شد. او رویه جوانگرایی را پیش گرفت و به جای کلانی، کاشانی، طاووسی، بیوک وطنخواه و... در ترکیب پرسپولیس از وجود محمدرضا زادمهر، محمدحسین دادکان، بیژن ذوالفقارنسب و... بهره برد.

پرسپولیس در اردیبهشت سال 54 به استقلال 3- یک باخت. اتهام دوپینگ به یاران تاج سابق که از سوی همایون بهزادی زده شد، اتهام ثابت شده ای بود اما به خاطر مسائل امنیتی، روی صورت مساله سرپوش گذاشته شد، بهزادی به خاطر ناراحتی روحی ایجاد شده از این مساله، از پرسپولیس کناره گیری کرد.

او در آبان 54 در جریان دیدار تیم های پرسپولیس و نفتیانیک باکو، در حالی که 33 سال و 10 ماه داشت برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد.

بعد از ترک تیم فوتبال پرسپولیس، همایون بهزادی تا سال 57 در تیم های پایه باشگاه شاهین فعالیت کرد و فعالیت مجدد در فوتبال را از سال های ابتدایی دهه 70 با حضور در مدارس فوتبال از سر گرفت.

همایون بهزادی در حال حاضر مسوول کمیته پیشکسوتان فدراسیون فوتبال و باشگاه پرسپولیس است.

و سر طلایی فوتبال ایران این روزها اسیر بیمارستان است و برای وی از درگاه خداوند منان ارزوی سلامتی داریم اما ای کاش قدر این سر طلایی ها را بیشتر بدانیم این ها همان هایی هستند که روزی روزگاری دیدنشان آرزوی خیلی ها بود و امروز دیدن خیلی ها آرزویشان