«امید» را از پرسپولیس نگیر! / وقتی درخشان برای فرار از فشارها، تیمش را قربانی می کند

حق با درخشان است. سر تا پای این پرسپولیس را یک بار که از نظر بگذرانی، دیگر حرفی برایت نمی‌ماند جز اینکه حق را به حمید درخشان بدهی؛ تمام و کمال! تیم او را باید با نداری‌هایش به ارزیابی گذاشت. با بازیکن‌هایی که باید و ندارد. با آرامشی که به دست خودش آن را دور انداخت. با دانش و توان فنی فوتبال که در پرسپولیس دیگر نمی‌توان لمس‌اش کرد.

این پرسپولیس همانقدر تهی است که سرمربی‌اش می‌گوید. راست هم می‌گوید اما تا کی؟ تا کی قرار است درخشان همه آنچه را که می‌دانیم و می‌بینیم، برایمان یادآور شود و در پاسخ به هر پرسش مربوط و نامربوط، نداشته‌هایش را به رخ‌مان بکشد؟ خود او آیا تاب می‌آورد شنیدن این غرولندهای هر روزه را که لحظه‌ای از گفتن‌شان دست نمی‌کشد؟

حمید درخشان می‌گوید و می‌گوید و با همین گفتن‌های یکریز، طلبکارانه «حق» را به گردن خود آویخته است. می‌خواهیم بدانیم اما در این حق‌طلبی هواداران را چقدر سهیم می‌داند. هوادارانی که حالا دیگر انگشت‌شمارند و تنها میراث بجا مانده از پرسپولیس. همان‌هایی که به اندازه آقای سرمربی فرصت حرف زدن ندارند و تنها تریبون‌شان سکوهایی است که حتی برای نشستن روی آنها هم باید «حق»‌ خود را پشت درهای ورزشگاه جا گذاشته باشند.

کمترین حق این هواداران، انتظارشان از پرسپولیس است. اینکه برد بخواهند، امتیاز بخواهند، حتی جام بخواهند. حق آنهاست که «پرسپولیس»‌شان را بخواهند. تا کی می‌خواهی این حق را از آنها بگیری آقای درخشان؟ آنها تو را بهتر از خودت می‌بینند. همینطور تیمت را. پیش از تو را هم دیده‌اند و خوب می‌دانند که این پرسپولیس چه‌ بوده و امروز چه‌ها که ندارد.

این تیم نیمه جانی که تو خرابه‌اش خواندی، پیش از آمدنت زنجیرهای امید را از دست و پای خود باز و حجت را بر هواداران تمام کرده بود. تو به قول خودت وارث خرابه‌های پرسپولیس هستی اما مگر این همان تیمی نیست که می‌گفتی اگر علم را چاشنی‌اش کنی، قهرمان هم می‌شود؟ نکند تو نبودی آنکه می‌گفت «فقط من می‌توانم این پرسپولیس را درست کنم» آخر مگر ندیده بودی این پرسپولیس را، یا نمی‌خواستی‌اش که حالا این‌قدر خوارش می‌کنی در چشم هوادار؟

تیم تو همان پرسپولیس اول فصل است؛ همانقدر بی اعتماد به نفس، به همان اندازه تهی و عاری از همه بایدها. اصلا همان خرابه‌ای که خودت گفتی‌. «امید» اما هنوز از پیکر این تیم نیمه جان رخت برنبسته بود. پرسپولیس هیچ نداشت اما امیدوار بود. هنوز هم امیدوار است به روزهای نیامده و آینده‌ای که خدا را چه دیدی، شاید به اندازه امروزش تلخ نباشد.

دست‌های خالی‌ات را حتی اگر پنهان کنی، می‌دانیم که بازیکن نداری؛‌ آقای درخشان. می‌بینیم مچاله شدن تیمت را زیر فشارهایی که از چپ و راست لگد می‌زنند. کیست که نداند این تیم را تو نبسته‌ای؟ نداشته‌هایت هم آنقدر عیان است که نمی‌توان بر آنها چشم بست اما تو دیگر این اندک امیدواری به جا مانده را به آنها نسپار. لااقل این یکی را نگه دار؛ هم برای خودت و هم برای پرسپولیسی که به همین «امید» زنده است.

حمید درخشان با تمام جانش گارد گرفته تا از گزند نقدهای بجا و نابجا و فشارهایی که دوره‌اش کرده‌اند، در امان بماند اما یکی نیست به این آقای سرمربی بگوید که قرار نیست تو سبک قدم برداری و این فشارها- که برای رسیدن به پرسپولیس به جان پذیرایشان بودی- باری باشند بر گرده خمیده پرسپولیس. بدون قربانی کردن پرسپولیس هم می‌توان از این فشارها رهایی یافت؛ اگر در دفاع از خودت «امید» را سر نبری، اگر پرسپولیس و هوادارانش را به اندازه خودت محق بدانی، اگر بدانی که در نگاه آنها دربی چه معنا و مفهومی دارد  و اگر لمس کرده باشی که دربی چطور می‌تواند به یک تیم، به یک هوادار زندگی ببخشد و یا جانش را بگیرد.

نیازی نیست که از آن سوی دیگر بام، سقوط را به خودت بچشانی آقای سرمربی. همین‌ قدر بدان که دربی، برای هواداران پرسپولیس خیلی فراتر از آن سه امتیازی است که تو حساب کرده بودی. همین بازی به قول تو سه امتیازی می‌تواند پرسپولیس را به این فوتبال بازگرداند و یا بمیراند. این پرسپولیس هیچ ندارد جز جرعه‌ای امید که آن هم همین دربی است. برای بردن آن اما کسی قول تو را نخواسته. ببری، حتما باز فریاد سر خواهی داد که با دست خالی بردم و اگر هم ببازی توجیهت جز همین دست‌های خالی نخواهد بود. کسی قول و امضایت را نمی‌خواهد، آقای درخشان؛ همین‌قدر بدان که برای هوادار، دربی چیزی است بیش از سه امتیاز‌های معمول فوتبال. اینجا دربی یک زندگی است برای خودش و برای ماندن در آن، گاهی «امید» هم کفایت می‌کند. این امید را از پرسپولیس نگیر.

 
نویسنده: زهرا اسدی