«بحرين» را نكشتيم، تكثيرش كرديم!

1- تيم ملي كشورمان با تحمل يك توقف خانگي مقابل قطر، به كار خودش در مرحله پيش مقدماتي جام جهاني برزيل خاتمه داد و حالا رفته رفته آماده خواهد شد تا پروژه صعود را در مصاف با برترين قدرت هاي آسيا در مرحله آينده از سر بگيرد. قاعدتا بسياري از اهالي فوتبال انتظار داشتند كارلوس كرش در جدال با قطر بتواند ركورد صددرصد پيروزي هاي خانگي اش در مسابقات رسمي و دوستانه را حفظ كند و اين حريف نه چندان قدرتمند را از پيش رو بردارد، اما اين اتفاق رخ نداد و ملي پوشان ايراني با ارايه يك نمايش عجيب – به ويژه در نيمه دوم و به خصوص روي گل دوم حريف – از كسب برتري مقابل رقيب عرب زبان شان عاجز ماندند. روال طبيعي كار اين بود كه بعد از بر باد رفتن اين برد خانگي، بازيكنان ما در دقايق پاياني به آب و آتش بزنند و يا دست كم پس از پايان مسابقه، بابت اين اتفاق اندوهگين باشند؛ اما هيچ كدام اين حوادث به وقوع نپيوست. با شنيده شدن صداي سوت داور ازبك، همه دست اندركاران مرتبط با اين مسابقه كاملا راضي و خشنود به نظر مي رسيدند؛ از بازيكنان و مربيان ايران و قطر تا سفير اين كشور در تهران كه «اتفاقا» شب قبل از مسابقه، ميزبان علي كفاشيان بود! ريشه خرسندي ايراني ها، بي گمان حذف قطعي بحريني است كه جزو كثيف ترين فوتبال هاي جهان به حساب مي آيد و همان شامگاه چهارشنبه هم بوي تعفن كارش در ديدار با اندونزي به مشام مي رسيد. با اين همه اما، آيا تيم ملي ما در نيمه دوم بازي با قطر «انتخاب» درستي داشت؟ حالا 72 ساعت بعد از آن دقايق پرالتهاب و عجيب، شايد بشود دور از هيجان انتقام به يك جمع بندي دقيق تر رسيد.

2- شايد لازم باشد مدافعان تيم ملي فوتبال ما توضيح بدهند كه چطور با آن غفلت تاريخي و باورنكردني كاري كردند كه محمد كاسولا دروازه كشورمان را باز كند و با آن شادي تحقيرآميز، با دست هايي كه پشت گوش هايش پنهان كرده بود، به سمت جماعت ايراني روي سكوها برود؟ آيا واقعا اين بهترين استراتژي ممكن بود؟ ما در رقم خوردن رقص 10 سال پيش خودفروخته هاي بحريني با پرچم عربستان نقش چنداني نداشتيم، اما 3 روز قبل با كوشش بيشتر مي توانستيم مانع از تشكيل حلقه شادي قطري ها در خاك خودمان بشويم و كاري كنيم كه بازيكن آنها هموطنان ما را دعوت به سكوت نكند. براي سال هاي طولاني، هميشه اين دغدغه را داشته ايم كه اگر با عرب ها در يك گروه قرار بگيريم، ممكن است روز آخر قرباني رفتارها و روحيات ناسالم آنها شويم، اما حالا با اتفاقاتي كه چهارشنبه گذشته رخ داد، عملا اين حق را به رقبا داده ايم كه از اين به بعد كمي هم نگران ما باشند!

3- مي گفتند بازي با قطر تشريفاتي است. حق با آنها بود، البته اگر مي توانستيم اسم فوتبال پاك و جوانمردانه را «تشريفات» بگذاريم! نمايش بچه هاي ما در برابر قطر، بيشتر از آنچه منجر به حذف بحرين شده باشد، به معناي توسعه دادن فرهنگ فوتبال اين كشور بود. ما گربه سياه مان را نكشتيم، بلكه با اتخاذ روشي كه بي شباهت به شيوه آنها نبود، «بحرين» را در حجمي قابل توجه تكثير كرديم و به سهم خودمان، سياست هاي نه چندان پاكيزه ورزش آنها را اشاعه داديم. براي انتقام دوباره از بحرين، شيوه «ايراني تر» آن بود كه به جاي سهل انگاري و آسان گيري در برابر قطر، بازي عادي مان را مقابل آنها انجام بدهيم و بعد در صورت رويارويي مجدد با بحرين، تيمي را كه زير سايه بزرگواري و سلامت نفس فوتبال ما صعود كرده بود يك بار ديگر گلباران كنيم. اما ما چه كرديم؟ تقريبا متهم شديم به پيمودن همان راهي كه يك دهه تمام مورد نكوهش و ملامت خودمان قرار داشت. چقدر دلمان مي خواست چهارشنبه شب به جاي يك نفر، يازده اشكان دژآگه مي داشتيم؛ بازيكنان ي كه اگر خالكوبي مي كنند، اگر اصول فوق فرهنگي منشورهاي اخلاقي مان را زيرپا مي گذارند و اگر هر لحظه يك مصاحبه پرآب و تاب و وطن پرستانه از آنها روي خروجي خبرگزاري ها نمي رود، در عوض در محيطي پرورش پيدا كرده اند كه بدون توجه به نتيجه بازي همزمان، فقط به سرافرازي پرچمي مي انديشند كه لحظاتي قبل به احترام سرود ملي اش خبردار ايستاده بودند. كسي چه مي داند؟ شايد هم اشكان بايد از بقيه بچه ها به خاطر اينكه 2 گل زد و به دردسرشان انداخت(!) عذرخواهي كند.

4- معمولا انتقام عبارت است از مدت كوتاهي لذت و مدت بلندي ندامت. شايد هنوز هم ته دل خيلي از ايراني ها به خاطر حذف بحرين خوش باشد، اما خيلي از آنها قطعا راضي تر مي بودند، اگر با يك فوتبال مردانه تر يادشان مي آورديم ايراني ها، بازي بحريني را بلد نيستند. كاش يك نفر مي توانست اين چند ساعت سرخوشي را از فوتبال ايران بگيرد و چيزي را به ما برگرداند كه 72 ساعت پيش ارزان معامله اش كرديم!