«جلال» پرسپولیس

آخ که چقدر چسبید. چه کیفی داد. چه صعود دراماتیکی شد با گل جلال. چقدر خوشحالیم که صدهزار نفر غمزده و خاموش از ورزشگاه نرفتند. مثل آن روزهایی که پشت شان به زمین بود تا چشم های شان اتفاقات دقایق غمبار را مرور کند. حالا اما داستان دیگری ورق خورده بود. صعود آسیایی حسن ختامی بود بر فصلی که حالا می شود رویایی اش نامید. اتفاقی که در بهترین حالت و بهترین لوکیشن ممکن رقم خورد. خدا را شکر که مسقط و ابوظبی نشد. همین جا در تهران خودمان بود که این صعود بزرگ رقم خورد. همین جا جلوی چشم همه مان که فریاد می کشیدیم و غرورمان به اوج رسیده بود. حالا همه ما آن لحظات استثنایی را فریم به فریم به خاطر می سپاریم و سال ها با آن حال خوش مان خاطره بازی می کنیم. سال ها بعد هر بار که یاد بازی الجزیره بیفتیم حتما پیش خودمان می گوییم عجب شبی بود، عجب گلی زد جلال..

عجب گلی زد جلال. نمی دانم چرا اما احساس می کنم این گل صعود را فقط باید جلال می زد نه کس دیگری. انگار فصل باید با معجزه بهترین بازیکن تیم تمام می شد. کاری به حرف های تن کاته ندارم. بله سیدجلال در اشل کلی فوتبال آسیا شاید سوپرمن نبود و مربی هلندی هم به این نکته اشاره داشت اما برای پرسپولیسی ها می توانست یک ابرقهرمان زنده باشد. سید سوپرمن پرسپولیس بود. او که در نبودش تیم در ابوظبی خمیده شد اما در تهران جان گرفت، دوباره سرپا شد و سر آخر پرواز کرد. گل جلال مثل پرواز بود. پرواز به یک چهارم نهایی که کمترین حق پرسپولیس به نظر می رسید. باور کنید حتی اگر واقعیت گرایی ها امان مان ندهد و کمی منصف باشیم معترفیم که تیم برانکو با وجود افت نسبی در دو ماه اخیر حداقل در این مسابقه استحقاق پیروزی داشت و بد می شد اگر جلوی صد هزار نفر، قهرمان فوتبال را خمیده، غمزده و شکست خورده می دیدیم.

مامور نجات اما کاپیتانی بود که همیشه در دفاع نقش لیدر و رهبر را ایفا می کرد و مسوولیت اصلی اش را به بهترین شکل ممکن انجام می داد. قبل تر در بازی الوصل سید با ضربه سر پاس گل داده و جایی در آمار تهاجمی پرسپولیس در آسیا پیدا کرده بود اما او را به عنوان صخره ای می شناختیم که مانع گلزنی است و گل زدن را شبیه به تمام مدافعان میانی با ضربات سر و از روی ارسال های ایستگاهی آموخته و هر از گاهی تکرار می کند. در این دو سال حتی این وظیفه هم بیشتر به عهده شجاع خلیل زاده بود و جلال حتی در لیگ و با ضربه سر هم گل نزده بود اما انگار اینجا همان نقطه ای بود که باید باشد و تقدیر برای پرسپولیس بهترین پایان بندی را رقم زده بود.

یک سوال بزرگ از تمام خاطره بازان پرسپولیسی و اصلا فوتبالی دارم؛ آخرین باری که سیدجلال حسینی با پا گل زده بود را به خاطر می آورید؟ اصلا گل به این تمیزی و قشنگی از او دیده بودید و به خاطر دارید؟ باورتان می شود یک مدافع میانی سختگیر و فیزیکی که قاعدتا کمترین میزان تکنیک را در بین همبازیان خود دارد و اصلا مدلش به این جور ضربات نمی خورد، در لحظه درست در جای درست باشد و آنطور درست به توپ ضربه بزند؟ باور کنید ضربه سیدجلال تمام ویژگی های یک ضربه از مهاجمی تمام کننده یا هافبکی همه فن حریف را داشت. اگر مثلا رومارینیو برزیلی در تیم مقابل این شوت نهایی را می زد هیچ کدام مان اینقدر تعجب نمی کردیم اما حالا که سیدجلال با این شوت سرضرب و دقیق حریف را مقهور کرده متعجبیم و البته به همان اندازه مسرور که عجب گلی بود. چقدر خوب که جلال این شوت آخر را زد و چقدر این صعود شیرین شد.

دقیقه 90 بود. تقریبا سایه ناامیدی به امیدهای ته مانده مان می چربید که سانتر بشار روی سر مصلح نشست و دفع توپ بازیکن الجزیره سکانس رویایی را تکمیل کرد. بعد از آن شوت کشنده که حکم زندگی را برای پرسپولیس داشت ورزشگاه انفجاری را تجربه کرد که سال ها فراموشش کرده بود. لحظه ای بعد جلال رو به گوشه ای از زمین می دوید؛ مثل اتوئو به تخت سینه اش می زد و شادی دیوانه واری شبیه تاردلی داشت. بعد تر که عکس های شادی اش را فریم به فریم مرور می کردیم رگ های دستش و گردنش که بیرون زده می توانست اهمیت این گل و این صعود را با جزییات بیشتری به تصویر بکشد. شبی که عناصر درام یکی یکی پشت هم چیده شد تا جلال پرسپولیس با گل کاپیتان جلوی چشم 100 هزار هوادارش کم نشود و تیم برانکو با عزت فصل را تمام کند. باور کنید این مهم ترین عنصر درام بود که جلال خلقش کرد؛ درست همانی که باید.