«سروش» را ببین و لذت ببر

مربیان معتقد به لزوم اجرای فوتبال های تاکتیکی و مستحکم می گویند نخستین نیاز و اصل لازم برای توفیق در این ورزش نظم گروهی، بازی فیزیکی و حرکت قدرتمندانه به سوی هدف است و اگر فن و ظرافت ضمیمه بازی های تیمی نشد ایرادی ندارد و مهم تر از آن داشتن نفرات و تیمی است که 90 دقیقه پرس کنند، بدوند و قوه تحمل سخت ترین شرایط را داشته باشند و سرانجام حریف را فرسوده کنند و به پیروزی برسند.

با این حال در فوتبال فانتزی و در بطن کار مجریان آن ظرایف و زیبایی و بداعتی نهفته است که هیچ چیز دیگری در این ورزش و شاید کلیه ورزش های دیگر با آن برابری نمی کند. برزیلی ها آن را و به واقع هنرهای فردی لازم برای اجرای فوتبال های چشم نواز را جوگو بونیتو(به معنای فوتبال زیبا) می نامند و فرانسوی ها هم معتقدند هرچند نمی توان نقش و سهم فوتبال گروهی و تاکتیک های منسجم اروپایی را در فوتبال امروز جهان کوچک شمرد اما تا ظرافت های فنی و کارگشایی های فردی نباشد و مادامی که تیم های مختلف به فانتزی بازی روی نیاورند لذت فوتبال به درستی قابل حس کردن نخواهد بود و فوتبال، ناقص و مغبون تلقی خواهد شد و هرگز یک ورزش کامل به شمار نخواهد آمد.

 مهم ترین مصداق این مساله در فوتبال ما و بهتر بگوییم یک مصداق دوباره به چشم آمده در این خصوص سروش رفیعی است که بازگشتش به پرسپولیس بعد از یک فصل هنوز نه چندان موفق در الخور قطر و یک نیم فصل عضویت مجدد و توأم با مجادله در فولاد خوزستان، او را در مرکز توجهی تازه قرار داده و هر حرکتش را به زیر ذره بین ها برده است. سروش پنجشنبه گذشته که پرسپولیس در دیداری سخت در رشت یک بر صفر بر سپیدرود غلبه و مجوز صعود به یک چهارم نهایی جام حذفی را کسب کرد فرصتی مناسب به دست آورد تا نشان بدهد خودش و سایر فانتزی بازهای فوتبال ما تا چه میزان برای تیم های شان و برای کل این ورزش مهم هستند.

 رفیعی طی این مسابقه بارها با روش دریبل زدن زین الدین زیدان و حرکاتی که آن را دریبل های کشویی می نامند تماشاگران را به وجد آورد و با اینکه گاهی هم در این زمینه ناموفق بود و توپ را از پایش بیرون کشیدند، در طول مسابقه هرگاه توپ به او رسید با خلاقیت های فردی، «تقه» های کوتاهش به توپ های جاری در میدان و یکی دو تکه کار نمایشی با توپ نشان داد چقدر از فوتبال خشک گریزان و تا چه میزان به نقش مهم خلاقیت و زیبایی کارهای فردی برای چشم نوازتر شدن فوتبال معتقد است. افراد معتقد به ارجح بودن نمایش های گروهی و لزوم استحکام تیمی و رجحان داشتن بازی فیزیکی بر هر اصل دیگری در فوتبال قطعاً این قابلیت ها را رد و همچنان بر مضر بودن حرکات فردی پای می فشرند و آن را عامل توقف و تأخیر در بازی های گروهی می انگارند اما اگر هم امثال سروش رفیعی یا فانتزی بازهای دیگری مثل مجتبی جباری در گذشته نزدیک به کلی در فوتبال غایب باشند و نظایر خداداد عزیزی را از حافظه فوتبال خود و ده ها بازیکن در اندازه های زین الدین زیدان، زیکو، گاسکوین، هسلر و البته لیونل مسی را از فوتبال چهل سال اخیر جهان حذف کنیم، بخشی عمده و دلچسب از این ورزش را به باد فنا سپرده و فوتبال را به سوی تبدیل شدن به مخلوقی شاید موثر اما خشک و تکراری و فاقد طراوت سوق داده ایم.

 تا چنان چیزی شکل نگرفته، بازی های سروش رفیعی را در تیم پرسپولیس و قاسم حدادی فر در ذوب آهن و مهدی ترابی در سایپا و به زودی پرسپولیس و علی قلی زاده را در برخی دیدارهای ملی تماشا کنید و لذت ببرید زیرا بهترین تبلیغ برای پویایی و جذابیت فنی ورزش هستند که اگر چه کل جهان به همه موجودی آن می بالد اما در پله، مارادونا، کاکا و روماریو قابلیت هایی را به ودیعت نهاده است که برترین فیزیکی بازان دنیا هم حسرت کسب و ارائه آن را می خورند.