«شرف» روي سكو تنها بود

1- تئاتر فوق العاده اي بود. روزي كه بازيكنان فوتبال لباس «بازيگري» به تن كردند، بيش از 70 هزار تماشاگر وفادار پرسپوليس ، شاهد اكران يكي از نفرت آلودترين نمايش هاي دنيا شدند؛ نمايشي از تبار كم فروشي، كارشكني و ببخشيد، اما «بي غيرتي»! اين پرسپوليس ، بارسلونا نيست. قرار هم نبود 60 موقعيت گل ايجاد كند يا 6 بار دروازه پرافتخارترين تيم آسيا را باز كند، اما دست كم اين انتظار مي رفت كه به اندازه يك تيم معمولي، يك گروه عادي دوستان كه گاهي براي تفريح به پارك مي روند يا يك تيم مدرسه اي كه به شرط مدال هاي حلبي ميدان منيريه با هم بازي مي كنند، انرژي بگذارند و كمي جدي تر با حريف مسلح خودشان بجنگند. تاريخ فوتبال ايران شايد هرگز اين روز ننگين را از ياد نبرد؛ روزي كه هافبك ها از توپ فراري بودند، مدافعان همه تلاش شان را براي رفاه حال فورواردهاي حريف به كار مي گرفتند و مهاجمان كيمياگر، موقعيت گل تيم خودي را تبديل به فرصت صددرصدي براي رقيب مي كردند! خوش به حالت آودوكيچ كه فارسي بلد نيستي، «جلسه محرمانه» نمي داني يعني چه، در هيچ مكتبي درس «ائتلاف نامشروع» نخوانده اي، واحد «كله كردن مربي» را پاي درس هيچ آموزگاري پاس نكرده اي و پاك و بي ادعا، فقط به اداي دين به باشگاه خارجي نگون بختي فكر مي كني كه از آن حقوق مي گيري. كاش ما هيچكدام فارسي نمي دانستيم. دستور زبان ما، اين روزها شكل پيچيده اي به خودش گرفته است. افسوس!

2- حرف تازه برايمان چه داري آقاي كريمي؟ گوشه هاي آستين ات را بگرد، شايد هنوز مصاحبه اي، جنجالي چيزي براي به هم ريختن تيم در آن باقي مانده باشد. امروز ميل نداريد پيراهن هيچكدام از بازيكنان حريف را توي صورت همبازي تان بكوبيد؟ شايد هم اين آسمير بوسنيايي است كه بايد لباس شلهوب يا يوسف عربي را بگيرد و با غيظ و غضب حواله صورت كاپيتان تيمش كند. راستي اين شما بوديد كه با سايت شخصي تان مصاحبه فرموديد و از مردم خواستيد به استاديوم بيايند؟ شايد باورتان نشود، اما آنها آمدند، بعد از دو شكست چهارگله هم آمدند، مردانه و با غيرت، ايستادند و تيم شان را تشويق كردند، اما «شما» براي آنها چه كرديد؟ پاس هاي سحرآميز علي كريمي ديروز كجا بودند؟ دريبل هايش چرا نمي گرفتند؟ آن تيزهوشي معروف چه شده بود؟ يعني باور كنيم علي كريمي هم...؟ كاش «وجدان» اين بازيكن چندصدميليوني هم به اندازه تماشاگر فقير و  گمنام روي سكوها، حساس و شكننده بود. كاش تخم غيرت و اخلاق حرفه اي را ملخ نخورده بود. كاش يك تار موي اين هواداران باوفا و كم توقع، روي سر آنهايي مي روييد كه براي فرار از ليست اخراجي ها، كمتر به قتل صاحب اين فهرست بستند و در دو راهي بقاي خودشان و مردي كه آنها را نمي خواهد، درهم شكستن غرور و عاطفه چند ده ميليون مردم مايوس و بي پناه را انتخاب كردند.

3- در آخرين روزهاي زمستان 90 بود كه محمد رويانيان به روند خيانت هاي هميشگي بسياري از مسوولان فوتبال ايران به درك و شعور مردم پايان داد و براي اولين بار از وقوع تباني در تيم فوتسال باشگاهش سخن گفت. اگر هنوز روزمرگي ها و ميان مايگي هاي دنياي سياه فوتبال آخرين رمق سردار را نگرفته باشد و اگر هنوز بتوان رد شجاعت و قاطعيت نظامي را در وجود او پيدا كرد، منتظر مي مانيم تا رويانيان همين روزها براي دومين مرتبه عليه خيانت و تباني بشورد و اين بار پرده از خبائث مشتي فرومايه بدكردار در تيم «فوتبال» باشگاهش بردارد. اگر قرار است دوباره خودمان را به گمراهي بزنيم يا كماكان در باد شعار دروغين و توخالي «فوتبال پاك ايراني» بخوابيم، كلاه عقل و فهم مان همچنان پس معركه باقي خواهد ماند. كافي است اندكي از دنياي توهم و اين خوش خيالي بدخيم دور شويم تا بدانيم همه موجودي مصطفي دنيزلي نگون بخت در اين بازي، همان دو بازيكني بود كه خودش خريد؛ آسمير بوسنيايي كه پيش چشم منع كننده ورود گلرهاي خارجي به ايران درخشش معناداري داشت و مهرداد پولادي كه بين ايراني ها استثنائا «دويدن» را براي «رسيدن» انتخاب كرد. ديروز تصميم گيري براي هوادار پرسپوليس سخت نبود. اين را مي شد از يكپارچگي شان و شعارهايي كه مي دادند، فهميد. وقتي مصطفي دنيزلي به نيمكتش نگاه مي كند و همدل تر از ممدوتال بوركينافاسويي كسي را نمي بيند و وقتي مجبور است به ضعيف ترين مدافعش پناه ببرد تا حداقل در 5 دقيقه آخر مسابقه، بازي با الهلال را به يك نبرد 4 به 11 تبديل كند، تكليف خيلي چيزها روشن مي شود. خشت به خشت اين فوتبال را انگار از آتش حرام روي هم چيده اند. مشغول چه كاري هستيم اين روزها؛ آبرو مي فروشيم، تباهي مي خريم و سياهي پس انداز مي كنيم.

4- پرسپوليس مردني نيست. اين پيغامي است براي همه آنهايي كه آخرين فاز عملياتشان را عصر سه شنبه با موفقيت به پايان رساندند و لابد حالا خيلي خوشحال اند. حضور پرشور ده ها هزار تماشاگر مشتاق و وفادار بعد از اين همه ناكامي و تحقير، دوباره نشان داد اين بناي بزرگ و باشكوه، به رغم همه ترك هايي كه برمي دارد، فروشكستني نيست. اين فقط خيانتكاران هستند كه با تبهكاري شان، چوب حراج به معصوميت و معرفت و محبوبيت شان مي كوبند و براي هميشه تصويري سياه و كدر از خودشان در حافظه تاريخ به جا مي گذارند.