«عشق» بی تو چیزی کم خواهد داشت

حالا دقیقا دو هفته گذشته است و برنده ها و بازنده های داربی، زندگی روزمره شان را از سر گرفته اند. پاداش ها تقسیم شده. جشن پیروزی را برگزار کرده اند. آنسو تر توجیه ها را هم تراشیده اند. گلوی سرمربی بازنده نیز التیام یافته و او غم غریب «باختن» را با همان ویروس آنفلونزای مصلحتی به دست فراموشی سپرده است تا باز هم برای خبرنگاران رجز بخواند. اين روزها باران همه چيز را شسته است. تصویر ده دقیقه توفانی دوئل تهرانی ها هم کم کم دارد نم می کشد و به انبار خاطرات قدیمی می رود. از حالا به بعد، این فقط تاریخ نویس ها هستند که هنگام سر زدن به آرشیو قدیمی شان، موقع نبش قبر از گذشته ها برای تکمیل ویژه نامه های داربی، سری هم به ۱۳ بهمن ماه خواهند زد و از آنچه دقایقی قبل از ساعت هشت شب رخ داد، سخن به میان خواهند آورد. امروز همه چیز عادی شده؛ همه چیز، غیر از قلب گرمی که چند روزي هست زیر خروار ها خاک سرد از تپش افتاده. همه چیز، غیر از چشمه اشک پدری که انگار سر خشک شدن ندارد. همه چیز، غیر از تازه جوانی که می گفت، می خندید، می دوید و روی زمین می خرامید، اما ناگهان حجله اش را سر خیابان به چراغ های رنگی و پارچه های سیاه آراستند و اکنون، چیزی بیشتر از خاطره ای محو و کمرنگ از او بر جای نمانده است. از امروز به بعد، کسی از جوش و خروش خانه «موردی» ها در اهواز نخواهد فهمید که پرسپولیس مسابقه دارد. آنجا دیگر قاسمی زنده نیست که با هر حمله تیمش نیم خیز شود، با هر فرصت خطرناک به وجد بیاید و با هر گل، رنگ دیوانه ها را بگیرد. حنجره قاسم ده روز است که خاموش شده، برای همیشه.

در سرزمینی که جان آدمیزاد در آن ارزان ترین متاع بازار است، کم شدن یک شاگرد آپاراتی شهرستانی از روی زمین چه ارزشی دارد؟ باز اگر مرد میدان بود و اسم و رسمی داشت، شاید سوگنامه ای برایش می سراییدند و قطره اشکی می فشاندند، اما همه سهم قاسم اهوازی «هوادار» از این دنیا، مرگی غریبانه تر از زیستنش بود. اینجا اسپانیا نیست که ژنرال تیم ملی سراغ از کودکی بگیرد که لابلای جمعیت برایش بی تابی می کرد. اینجا تورین ایتالیا هم نیست که الکس اساطیری برای هوادار هشت ساله اش، پیام ویدیویی اختصاصی ضبط کند و با صدای اعجازآلودش، جيادا را از کما بیرون بیاورد. اینجا ایران است و این یعنی قاسم عاشق پیشه با قلبی سانحه دیده، در به در در جستجوی اجازه بستری شدن؛ مجوزی که مثل همه نوشداروهای تاریخ این مملکت باز هم دیر می رسد. چه باک؛ اگر در بخش مراقبت های ویژه تختی خالی نیست، اینجا همه تخت های جنازه بر ها را از قبل برای ما رزرو کرده اند!

بدرود هوادار! بی گمان «عشق» بی تو چیزی کم خواهد داشت؛ بی تو که در عصر دل بریدن ها، دل بستی و لابلای گرد و غبار وارداتی خوزستان، در محاصره اکسیژن مسموم بر جای مانده از تولید بنزین بنجل وطنی، بهانه ای خالصانه برای زیستن یافتی. حق تو شاید هوایی پاک تر بود، آبی گوارا تر، زمینی سرسبز تر و سفره ای رنگین تر. تو اما همه سهمت از زندگی را با عشق کودکانه ای تاخت زدی که به کرمشه ای کوچک از آن، جانت را برایش پیشکش کردی. هیچ کجای نامه بدون جواب مانده ای که حالا با مرگت برای باشگاه پرسپولیس ارزش «دیده شدن» پیدا کرده، ننوشته بودی قاسم بيست و دو  ساله به کدام بهانه شیفته و شیدای این گوشت قربانی شد؟ دهه چهلی ها با استبدادستیزی و مردم پناهی « پرسپولیس » عاشقش شدند، پنجاهی ها با جلال و جبروتش، شصتی ها با کوبندگی اش و هفتادی ها با ویترین پر از جامش. تو اما رفیق بی چشمداشت تیمت بودی؛ هوراکشی کم توقع و یاوری همیشه مومن. نسل قاسم انگار از همان روز اول بنا را بر تاوان دادن پای این عشق گذاشت. عاشق آن پرسپولیس بزرگ شدن، راحت ترین کار دنیا بود. دریا، حسرت به دل قلب بزرگ توست که دل دادی به دل شب های تیره و ویرانه های اصیل پرسپولیس . ایرانی بودن در پایتخت باشکوه داریوش و کوروش چه شاهکار عجیبی بود؟ مجنون سجده می زند پیش پای آنکه «امروز» بوی ایرانیت را از نیلوفرهای در آتش سوخته پارسه بگیرد

مدیرعامل تیم محبوبت بعد از شنیدن خبر مرگت گفت: «از جوانان عزیز تقاضا می کنم احساسات خودشان را کنترل کنند!» می بینی قاسم؟ همه که مثل تو دیوانه نیستند. عاشق ها آوارگان خانه به دوش همه تاریخ اند. دلباختگی و عاقبت به خیری هیچوقت با هم جور درنیامده اند. شاید اگر تو هم جزو همان دار و دسته ای بودی که دقیقه ۷۰ داربی، فیتیله عشق را پایین کشیدند و رفتند سراغ زندگیشان، هنوز نفس می کشیدی و پنچری ماشین سواره ها را می گرفتی. تو اما تا آخر خط ایستادی و پایان شاهنامه را خودت نوشتی. خداحافظ قاسم؛ «عشق» حتما بی تو چیزی کم خواهد داشت.