«مافوق» خوبي باش سردار

1- اينكه شكست ها و پيروزي ها در فوتبال ايران غالبا واكنش هايي مبالغه آميز، هيجاني و غيرمنطقي به همراه بياورند، هيچ چيز عجيبي نيست. در فضاي بي ساختاري كه در غياب شايسته سالاري و فن گرايي، رويكردهاي كوركورانه احساسي در آن حرف اول را مي زنند، طبيعي است كه تيم ها و مربيان با يك پيروزي به قهرماناني بي بديل تبديل شوند و همان ها پس از چند شكست و ناكامي، عناصري بي كفايت و ناكارآمد به حساب بيايند. اين سرد و گرم شدن هاي پي در پي و بي پايان به بهانه حجم مختصري غوره و ميز، معمولا حرف اول را در فوتبال بي بنياد ما مي زند و حالا بايد پرسپوليس پرنوسان اين روزها را مصداقي تمام عيار از چنين رويكردي دانست. شاگردان دنيزلي وقتي مي برند و در آسيا خوش مي درخشند، تبديل به يك بارسلوناي وطني قابل ستايش مي شوند كه همه ايران بايد براي شان «چه چه» بزنند. همين تيم و بازيكنان اما، وقتي در چارچوب مسابقات نسبتا تشريفاتي ليگ برتر چوب بي انگيزگي و نيز اشتباهات فني و تاكتيكي شان را مي خورند و متوقف مي شوند، سزاوار تحمل شديدترين شماتت ها به شمار مي روند. آيا اين همان تيم نيست؟ اگر هست، پس اين واكنش هاي دوگانه و سراسر ضد و نقيض چيست؟

2- ظاهرا آغاز توفاني دنيزلي و شاگردانش در ليگ قهرمانان آسيا، بسياري از كارشناسان و دست اندركاران فوتبال ايران را «بدعادت» كرده و باعث شده تا آنها گمان كنند تيمي كه در اوج رقابت براي رسيدن به صدر جدول ليگ در خانه اش از پس شهرداري تبريز و ملوان هم برنيامده بود، بايد به راحتي آب خوردن تيم هاي سخت ترين گروه غرب آسيا را قلع و قمع كند و در قواره هاي بخت اصلي قهرماني آسيا مطرح شود. با چنين طرز تفكر بحث برانگيز و ناشيانه اي است كه توقف غيرمترقبه و اتفاقي خانگي برابر الغرافه، ناگهان جرقه بحران در اردوگاه سرخپوشان را مي زند و چنان اثر مخربي روي اين تيم مي گذارد كه آنها مسابقه با سايپا را در همان هفت دقيقه اول به حريف واگذار مي كنند. حمله ناشيانه علي كريمي به كادر فني در پايان اين بازي – گرچه توسط بخش بسيار بزرگي از كارشناسان ، رسانه ها و افكار عمومي محكوم شد – اما موقعيت خوبي فراهم كرد تا برخي پيشكسوتان به اعتراض عليه شرايط موجود بپردازند و همان حرف هاي هميشگي را بزنند؛ حرف هايي كه حتما حالا با باخت برابر سايپا تندتر هم مي شوند. محمد پنجعلي يكي از همين پيشكسوتان است. او در حالي اخيرا به شدت به دنيزلي حمله كرده و دستاوردهاي وي براي پرسپوليس را ناكافي دانسته كه ابتداي فصل خودش به عنوان يكي از اعضاي هيات مديره اين باشگاه، با سكوتش و بقيه اشتباهات ش نقشي اساسي در رقم خوردن اين سرنوشت سياه براي پرسپوليس ايفا كرد. اوضاع در اين باشگاه زماني تاسف برانگيزتر مي شود كه بدانيم حتي آقاي مديرعامل هم پس از ناكامي اخير، عنان اختيار از كف داده و حرف هاي تكان دهنده اي زده است: «هر دم از اين باغ بري مي رسد. از بازيكنان تا كادر فني همه مقصرند. از آقاي پروين مي خواهم با توجه به نتايج اخير، دخالت كنند و به باشگاه ياري برسانند.» محمد رويانيان كه چندي پيش حضور ناگهاني و غيرحرفه اي اش در رختكن سرخپوشان حاشيه ساز شده بود، حالا با اين حرف هاي تازه اش ناخواسته به مشكلات باشگاه دامن مي زند. واقعا علي پروين چه كمكي مي تواند به مصطفي دنيزلي بكند سردار؟!

3- نه دنيزلي، كه بدون شك عملكرد هيچ مربي كوچك و بزرگ ديگري در جهان نمي تواند خالي از نقصان و اشكال باشد. همين امروز مي شود سياهه بلندبالايي از اساسي ترين اشتباهات نامدارترين مربيان جهان را فراهم كرد و پيش روي مديرعامل محترم پرسپوليس قرار داد. با اين همه اما، براي قضاوت در مورد عملكرد هر مربي، لازم است به داشته هاي او و شرايط كاري اش نگاه كرد. مربي ترك تبار سرخپوشان زماني به اين مجموعه اضافه شد كه اين تيم فاصله قابل توجهي با صدر جدول پيدا كرده بود و اگرچه كسب سهميه يا حتي رسيدن به عنوان قهرماني روي كاغذ ممكن به نظر مي رسيد، اما وخامت حال پرسپوليس حتي اجازه روياپردازي هم به هواداران اين تيم نمي داد. خود دنيزلي در اين مورد مي گويد: «اگر وضعيت پرسپوليس در ليگ به سامان بود، مربي قبلي را عوض نمي كردند.» بهتر است واقع بين باشيم. اينجا راهنمايي و رانندگي نيست كه با افزايش بهاي جريمه، به شكل فوري از حجم تخلفات بكاهيم. اين «فوتبال» است و حال و قال خاص خودش را دارد. اگر مصطفي دنيزلي اينجاست و مورد حمايت گسترده هواداران هم قرار دارد، دليلش آن است كه آنها نمي خواهند سناريوي غم انگيز تحقير برابر امثال الاتحاد و بنيادكار دوباره تكرار شود. مربي ترك تبار تعداد بسيار محدودي بازيكن باكيفيت دارد كه با توجه به فشردگي مسابقات مجبور است بعضي مواقع فشار كمتري بر آنها وارد كند. سردار و مشاورانش پاسخ بدهند لطفا؛ بازي ديروز با سايپا و فردا با تراكتورسازي مهم تر هستند يا مسابقه هفته آينده با الهلال عربستان؟ قصه وقتي تلخ تر مي شود كه آقاي رويانيان از «علي پروين» براي مداخله دعوت به عمل مي آورد! مردي كه فوتبال ايران هزينه اي گزاف براي راندنش به حاشيه پرداخت و مردي كه سال ها طول كشيد تا سرانجام بفهمد بايد خودش را از حيطه مسايل فني بازنشسته كند، حالا در شرايطي براي بازگشت به اين حوزه ترغيب مي شود كه نه پرسپوليس با بحراني آن چناني مواجه است و نه كاري از دست سلطان برخواهد آمد. مگر اينكه باور كنيم نسخه شفابخش اين روزهاي محبوب ترين تيم ايران را، يكي مثل ناصر ابراهيمي مي پيچد؛ هم او كه مي گويد: «دنيزلي براي پرسپوليس كاري نكرده، هر وقت مثل من توانست يك تيم را از دسته دو بياورد بالا، بيايد ادعا كند!»

4- از رويانيان كه پرورش يافته سيستم هاي نظامي است، بيشتر از هر كس ديگري انتظار مي رود بداند و بفهمد عزت و احترام كارمندان زيردست، بستگي به درايت و حمايت مقام «مافوق» دارد. دنيزلي مربي امتحان پس داده اي است كه تا به حال با ضعيف ترين نماينده ايران، بهترين نتايج ايراني ها را در آسيا گرفته است. اين قبيل موضع گيري هاي غيرحرفه اي، آن هم در آستانه مصاف سرنوشت ساز با الهلال و نيز مسابقه پلي آف، آتشي است كه هم خرمن پرسپوليس را مي سوزاند و هم پايه هاي صندلي خود سردار را سست مي كند.