«پول آورده» را پول مي برد / خرماي تلخ!

بالاخره بعد از يك ماه موش و گربه بازي، وكيل سيدجلال حسيني پذيرفت كه انتقال اين بازيكن به ليگ قطر قطعي شده و او سال آينده بايد در الاهلي توپ بزند. اين ماجرايي است كه بسياري از هواداران فوتبال ايران از حدود سه هفته پيش خبرش را داشتند، اما مدافع سرخپوشان حاضر نمي شد زير بار قبولش برود. او در اين مدت مي كوشيد وانمود كند پرسپوليس هنوز برايش اولويت اول را دارد، اما حقيقت آن بود كه خيلي ها ماجرا را فهميده بودند و مي دانستند حسيني از مدت ها قبل قول و قرارهايش را با الاهلي گذاشته است. تكاپوي سيدجلال براي وصول مطالباتش و نيز تطهير چهره خودش نه تنها به نتيجه نرسيد، بلكه باعث شد بسياري از هواداران احساس بازيچه بودن پيدا كنند و همچنين فرصت جذب مدافع براي سرخپوشان نيز تنگ تر شود. همه اين مسايل حالا باعث شده است بسياري از علاقه مندان به پرسپوليس رودرروي مدافع سابق شان قرار بگيرند و دست به ملامت او بزنند.

آنچه در مورد سيدجلال حسيني و نيز بازيكني مثل محمدرضا خلعتبري رخ داد، يك معادله ساده منطقي بود كه نبايد هيچ كس را آزرده كند. آنها نه بازيكنان آكادمي پرسپوليس بودند كه حيات حرفه اي شان را مديون اين باشگاه باشند و نه هرگز ادعاي عشق و علاقه و تعصب داشته اند كه حالا خلف وعده كرده باشند. يكي مثل سيدجلال حسيني سال ها در سپاهان بازي كرد، پولش را مرتب گرفت و حتي دريافت وعده هاي منظم غذايي اش را هم در قراردادش با باشگاه گنجاند. در چنين شرايطي او چه دليلي براي ترك سپاهان و عقد قرارداد با پرسپوليس مي توانست داشته باشد، غير از به دست آوردن پول بيشتر؟ امروز همان عاملي حسيني را از جمع سرخپوشان به قطر كوچ داده كه دو سال پيش باعث شد او اردوي تيم ملي را رها كند و قراردادش را با پرسپوليس به ثبت برساند. حالا چه جاي ناراحتي وجود دارد؟ يك روز رويانيان هست و باعث مي شود ستاره ها به سمت پرسپوليس غش كنند، روز ديگر خبري از سردار و پول هاي بادآورده اش نيست تا تك تك كساني كه با آن فرمول سرخپوش شده بودند، گزينه جدايي از اين تيم را انتخاب كنند.

سيدجلال حسيني و محمدرضا خلعتبري را بايد رها كرد. هوادار امروز بايد از خودش و مديرانش شاكي باشد. اگر اندكي دوز نتيجه گرايي در فوتبال اين مملكت كاهش مي يافت و اگر اهالي اين رشته ورزشي مي توانستند دو، سه سال كسب موفقيت را فداي جوانگرايي كنند، هم آينده باشگاه شان تضمين مي شد و هم شأن و منزلت اين تيم ها محفوظ مي ماند. وقتي كار در باشگاهي به عظمت پرسپوليس به جايي مي رسد كه سيدجلال حسيني در اولين بازي عمرش براي اين تيم بازوبند كاپيتاني را به دست مي بندد، چرا نبايد به او حق داد كه اين تيم را به اسكناس هاي خوشرنگ تر بفروشد؟ همين حالا اگر پرسپوليسي ها پاي جواناني مثل عباس زاده و كمنداني و خانزاده و كفشگري بمانند، شايد به زودي نسلي تريبت شود كه اين تيم را از رنج التماس سالانه به سوپراستارهاي ريز و درشت معاف كند. با اين وجود اما اگر در بر همان پاشنه قديمي بچرخد و سكونشين ها هيچ زمين خوردني را تاب نياورند، نمي شود به آينده اميدوار بود.

كار ساده اي نيست اينكه بتواني كسب محبوبيت را با دريافت دستمزد بيشتر جمع بزني. سيدجلال حسيني از پس اين ماموريت برنيامد و گزينه دوم را انتخاب كرد. كار اما جايي خراب شد كه استاد سعي كرد به اصطلاح هم خدا را داشته باشد و همه خرما را؛ هم دلار نفتي را توي جيبش بگذارد و هم با نمايش تعصب، پايگاه اجتماعي اش را حفظ كند. هرچند اين پروژه درست اجرا نشد و خيلي از هواداران داستان را فهميدند. نه آقاجلال، اين خرما تلخ بود!