«چسبيده ها» بي تعصب اند، نه هواداران!

1) به نظر مي رسد ناكامي هاي پايان ناپذير باشگاه پرسپوليس ، بدجوري اعصاب و روان برخي از بازيكنان، مربيان و دست اندركاران اين تيم را به هم ريخته و باعث شده است تا خيلي از آنها، مواضع عجيب و غريبي بگيرند. در همين راستا، طي چند روز اخير شاهد حملات مستقيم تعدادي از پرسپوليس ي ها به هواداران بوده ايم؛ به اين ترتيب كه شعارهاي انتقادي تماشاگران معترض اين تيم روي سكوها، با پاسخ هاي زهرآگين و تند عده اي از اين آقايان لابه لاي صفحات روزنامه ها روبه رو شده و دوستان كه لابد حالا خودشان را از هر زمان ديگري به «وداع» نزديك تر مي يابند، از هيچ يورشي به طرفداران دريغ نكرده اند. وقتي يكي مثل محسن عاشوري مصاحبه مي كند و رسما «تعصب» هواداران را زير سوال مي برد، ديگر جاي تعجب چنداني ندارد كه امثال سامان آقازماني، مازيار زارع و غلامرضا رضايي كه هنوز پنج دقيقه بازي مفيد هم براي پرسپوليس انجام نداده اند، لب به گلايه از تماشاگران بگشايند و براي خطاب كردن آنها از الفاظي مثل «هوادارنما» سود ببرند. دستيار استيلي در حالي به سياق سرمربي اين تيم انگشت اتهامش را به سمت عشق و علاقه تماشاگران نشانه مي رود كه به نظر مي رسد اين بي شرمانه ترين معامله تاريخ باشد. اي كاش رفقا دست كم از آن 15 هزار نفري خجالت مي كشيدند كه در سرماي استخوانسوز جمعه تهران، باوجود اين همه ناكامي باز رنج حضور در ورزشگاه را به خودشان هموار كردند و تازه مثل نيمكت نشينان ميليونر پرسپوليس ، اين شانس را هم نداشتند كه لاي انبوهي از پتوهاي گرم پنهان شوند. آيا واقعا مي توان چنين جماعتي را به صرف اعتراض شان، بي تعصب ناميد؟!

2) به نظر مي رسد «هواداران»، مهم ترين قربانيان تكاپوهاي سرخپوشان براي توجيه ناكامي هاي ريز و درشت شان هستند. در منطق غلط و فلسفه معيوب پرسپوليس ي ها، ريشه همه ناكامي ها به شعارهاي اعتراضي تماشاگران بر مي گردد؛ اينكه حميد استيلي هنوز تركيب اصلي اش را - از شخص دروازه بان تا بازيكن نوك حمله – نشناخته، اينكه كادر فني قرمزها كه پنج هفته براي رونمايي از پرسپوليس رويايي فرصت مي خواست، حالا بعد از 11 مسابقه هنوز هم عملكرد قابل دفاعي ندارد، اينكه بود و نبود مازيار زارع در زمين «هيچ» فرقي با هم نمي كند و «سايه» آندو تيموريان هم هزار بار موثرتر از اوست و اينكه رفتار و گفتار مبهم مديرعامل سرخپوشان هم ثمره اي غير از افزايش حيرت و گيجي طرفداران ندارد، همه و همه معضلاتي هستند كه لابد ريشه آنها همين رفتارهاي پرخاشگرانه تماشاگران است! كساني كه امروز به غيرمنصفانه ترين شكل ممكن هواداران را متهم مي كنند به اينكه هيچ فرصتي براي كار در آرامش به آنها ندادند، لابد فضاي منحصربه فرد قبل از داربي تهران را از ياد برده اند؛ آنجا كه تنها يك نمايش نسبتا مطلوب و البته بي نتيجه در برابر ذوب آهن، باعث شد همه دور هم جمع شوند و از تماشاگر و پيشكسوت گرفته تا منتقد و كارشناس، براي تيم آقاي استيلي پالس هاي مثبت و روحيه بخش بفرستند. حاصل آن همه انرژي گذاشتن آيا، غير از اين بود كه سرخپوشان ضعيف ترين نمايش دو دهه اخير خودشان در تاريخ داربي ها را ارايه دادند؟ چرا و چطور آدم هايي كه براي توجيه شكست هايشان، فهرست بلندبالايي از دلايل رنگارنگ را رديف مي كنند و هميشه هم اعتراض هواداران را بر صدر اين سياهه مي نشانند، حتي براي يك بار به اين فكر نكرده اند كه شايد عدم كفايت و توانايي خودشان باعث به وجود آمدن بخشي از اين مشكلات شده باشد؟ آيا واقعا اعتراف به «نتوانستن» اينقدر دشوار است كه خرد و معرفت را هر دو با هم به زوال بكشاند؟

3) ظاهرا مشكل اصلي به تفاوت برداشت ها از مفهوم «تعصب» برمي گردد. آنان كه امروز فريادهاي اعتراضي روي سكوها را تاب نمي آورند و به همين بهانه «عشق» هواداران را كتمان مي كنند، انتظار دارند طرفدار با تعصب تحت هر شرايطي سكوت كند، خون دل بخورد و هر اتفاق نامباركي رخ داد، هيچ واكنش تلخي نشان ندهد. چنين تعريفي البته نه برازنده تماشاگران شيفته و واقعي فوتبال، كه تصوير عده اي انسان بي اراده و بي تفاوت است. «اعتراض»، حق مسلم همه اجتماعات مدني تشكل يافته از انسان هاي همفكر به شمار مي آيد و قطعا طرفداران فوتبال هم از اين قاعده مستثني نيستند. كاملا قبول داريم كه گاهي شكل، سوژه يا زمان اين اعتراض ها از سوي هواداران پرسپوليس نامناسب بوده است، اما يقينا نمي توان همه مشكلات اين روزهاي سرخپوشان را معلول اين ماجرا دانست. پرسپوليس آقاي استيلي «بيمار» است و بدون هيچ ترديدي مرض اين تيم، در درجه اول مربوط به نقصان هاي فني و مديريتي مي شود.

4) به اين راحتي ها نمي توان انگ بي تعصبي زد به مردماني كه بدون هيچ چشمداشتي، بي قرارداد و پيش پرداخت و قسط و پاداش، پاي تيم محبوب شان مي ايستند و حتي با اعتراض كردن شان هم اول ذهن و اعصاب خودشان را به قربانگاه مي كشانند. شايد صفت سنگين بي تعصب، بيشتر برازنده آناني باشد كه براي رسيدن به نيمكت پرسپوليس از هيچ كوشش و كارشكني و مشقتي پرهيز نكردند و حالا هم بي توجه به آنچه بر «تيم مردم» مي گذرد، جانانه به جايگاه نارواي خودشان چسبيده اند!