آخرین روزی که برانکو سرمربی پرسپولیس بود

شاید هواداران پرسپولیس در هیاهوی فینال جام حذفی تصورش را نمی‌کردند که این آخرین باری است که برانکو ایوانکوویچ را روی نیمکت تیمشان دارند...

شایعات از چند ماه قبل آغاز شده بود. از زمانی که حمیدرضا گرشاسبی نتوانست مطالبات برانکو را پرداخت کند و در ادامه ایرج عرب نیز موفق به این کار نشد تا سرانجام در آخرین روزهای سال ۱۳۹۷ برانکو با ارسال یک نامه به باشگاه و همزمان فیفا، هشدار نخست را به مدیرعامل بدهد. هشداری که البته جدی گرفته نشد تا نامه دوم ۱۲ فروردین به دفتر عرب برسد و به این‌ترتیب سرمربی کروات در آستانه جدایی قرار بگیرد.

در آن روزها کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد که برانکو از پرسپولیس جدا شود و حداقل حضور برای یک سال دیگر روی نیمکت این تیم قابل تصور بود. چند هفته بعد شایعه مذاکره با زنوزی برای سرمربیگری در تراکتور شنیده شد که باوجود تکذیب‌ها، واقعیت داشت. هر لحظه پالس‌های بیشتری برای جدایی از طرف برانکو ارسال می‌شد اما همه این‌ها خللی در قهرمانی سوم پرسپولیس در لیگ برتر ایجاد نکرد؛ جامی که البته با حداقل اقتدار و اختلاف نسبت به سال‌های قبل به‌دست آمد.

با این حال پیروزی برابر سپاهان در نیمه‌نهایی جام حذفی و رسیدن به فینال این رقابت‌ها، برانکو را در آستانه یک تاریخ‌سازی بزرگ قرار داد؛ دو دهه پس از تیم تحت هدایت علی پروین، حالا این مرد کروات بود که پرسپولیس را به دبل قهرمانی نزدیک کرده بود و روز ۱۳ خرداد، قرمزها برای برگزاری مسابقه نهایی راهی استادیوم فولاد آره‌نا شدند.

یکی از هواداران پرسپولیس پارچه‌نوشتی را به ورزشگاه آورده که روی آن نوشته بود: «مُردیم از خوشی.» اشاره او به کسب سه قهرمانی لیگ برتر، دو سوپرجام و حضور در یک فینال آسیا بود که بهترین سه سال متوالی تاریخ این باشگاه را می‌ساخت.

ظرفیت ورزشگاه فولاد آره‌نا کاملا پر و در تسخیر هواداران پرسپولیس بود؛ آنهایی که با ورود برانکو، استادیوم را روی سرشان گذاشتند و یکصدا سرمربی خود را تشویق کردند. برانکو البته بیش از اینکه به تشویق‌ها دلخوش باشد، به کار خود ایمان داشت. به اینکه توانسته بود حتی در روزهایی که بیشترین میزان انتقاد را متحمل می‌شد، تیمش را به سوی قهرمانی هدایت کند. حتی در روزی که فریاد نام محسن مسلمان، بلندترین صدای ورزشگاه آزادی بود، توانسته بود پیروزی‌های بزرگ را رقم بزند و منتقدانش (گروهی از هواداران پرسپولیس) را وادار به سکوت و حمایت کند.

بی‌برنامگی و آشفتگی فینال جام حذفی با تاخیر چند ساعته، باعث می‌شود تا توجه‌ها چندان به کادرفنی و بازیکنان دو تیم نباشد. اما در شروع بازی یک شوت استثنایی از علی علیپور و گل اول بازی باعث می‌شود تا او به سمت برانکو برود و دوباره مرد سپیدموی نیمکت پرسپولیس را کانون توجهات و مرکز لنز دوربین عکاسان قرار بدهد. علیپور منصفانه این گل مهم را به سرمربی تیمش تقدیم می‌کند؛ کسی که باعث شد تا او از یک استعداد صرف تبدیل به ستاره‌ای تمام عیار در خط حمله پرسپولیس شود.

بازی با همین نتیجه تمام می‌شود و پرسپولیس به یک جام دیگر می‌رسد. در جشن قهرمانی، برانکو کنار ایگور پانادیچ حضور دارد و رو به دوربینی که تا یک قدمی‌اش جلو آمده، دست تکان می‌دهد. هواداران پرسپولیس از این قهرمانی خوشحالند و رویاهای بعدی را در سر می‌پروراند اما...

ایرج عرب کسی است که مدال برانکو را بر گردنش آویخت. بعد از بازی وقتی خود را در محاصره خبرنگاران می‌بیند، می‌گوید هیچ مشکلی نیست و با پرداخت مطالبات، برانکو در ایران خواهد ماند. او سپس در روزی که ایوانکوویچ برای همیشه ایران را ترک می‌کند به فرودگاه می‌رود و پس از اینکه در کافی شاپ قهوه‌ای با سرمربی «سابق» می‌نوشد، این خبر را به روابط عمومی پرسپولیس برای انتشار در رسانه رسمی منتقل می‌کند: توافق با برانکو برای تمدید قرارداد ۵ ساله!

حالا سه سال از آن روزها گذشته و ۱۳ خرداد تبدیل به یک نقطه مهم در تاریخ باشگاه پرسپولیس شده است. زمانی که برانکو ایوانکوویچ برای آخرین بار روی نیمکت سرخ‌پوشان نشست و این تیم را برای قهرمانی جام حذفی هدایت کرد و سپس، در حالی که یک میلیون و صد هزار یورو از مطالباتش را طلبکار بود، نامه سوم را هم نوشت و از پرسپولیس جدا شد.

آنچه از دوران برانکو در ذهن بسیاری از هواداران فوتبال مانده، تیمی منظم، مقتدر و پرستاره است که نسلی درخشان را برای باشگاه پرسپولیس پدید آورد. اما این تصویری کلی از تیمی است که در برش‌های کوچکتر حتما نواقصی هم داشت.

در مدت سه سال، برانکو ۱۷۵ بازی با پرسپولیس داشت و ۹۹ پیروزی به دست آورد. هواداران سرخ‌پوش برای همیشه حسرت صدمین بردی را خواهند خورد که اگر به دست می‌آمد، پرسپولیس را بر بام فوتبال آسیا می‌نشاند.