آخرین مهلت برای فیکس شدن

یک سال و اندی پس از پیوستن به تیم فوتبال پرسپولیس، علی شجاعی نه جایگاه ثابتی در این تیم دارد و نه آینده ای که بتوان آن را تضمین شده دانست.

شجاعی البته کتف مجروحش را به تیغ جراحان سپرده و مدتی است که دوران نقاهت را طی می کند اما حتی پیش از آن نیز همان مهره قوی و تأثیرگذاری نشان نمی داد که در بدو انتقالش از نساجی قائمشهر به جمع سرخ های تهرانی در مردادماه 1399 جلوه کرده بود. در این مدت وقایع زیادی برای او اتفاق افتاده و رخدادهای متعددی در ارتباط با وی در جریان تمرین و مسابقه و همراهی سرخ ها روی داده که بعضاً نامناسب و چندتایی هم روشن و امیدبخش بوده اند. تابناک ترین نقطه حیات او با پیراهن سرخ ها لحظاتی ترسیم شد که وی در مصاف اوایل پاییز 1399 قرمز ها با النصر عربستان در فینال لیگ قهرمانان غرب آسیا وقتی بازی 1-1 شد و کار به ضربات پنالتی کشید، ضربه نهایی منجر به پیروزی و صعود قرمز ها را با مهارت و قاطعیت تبدیل به گل کرد و فریاد شادی سرداد و از خود بی خود شد و دور زمین شروع به دویدن کرد ولی دو ماه و اندی بعد از آن تاریخ که پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان بازی را به حریف اهل کره جنوبی واگذار و به نایب قهرمانی اکتفا کرد، نه شجاعی و نه سایر قرمزها راه نجاتی را از یک شکست خودساخته و مبتنی بر اشتباهات بزرگ فردی نیافتند و با وجود این شجاعی با امید بیشتری به سوی فصل بعدی خیز برداشت.

مشکلاتی که سبب شد این مدافع- هافبک چپ پا و تکنیکی در لیگ بیستم نیز به درجات بالا و استمرار لازم نرسد، یکی و دو تا نبود و او هم با مسأله تعدد بازیکنان خوب و همسطح در تیم خود مواجه بود که هر یک در راه فیکس بودن تمامی توان خود را عرضه می کردند و هم با این معضل مهم و شیرین که چون پرسپولیس اغلب مسابقاتش را فتح می کند و جام ها را صاحب می شود، مربیان تیم طبعاً دلایل چندانی برای تغییر دادن ترکیب تیم نمی بینند و به قول فوتبالی ها به آرایش برنده دست نمی زنند و این یک رسم متداول و قانون نانوشته و البته بدیهی و درست در ورزش فوتبال است که باید آن را رعایت و اجرا کرد. زمانی که یحیی گل محمدی و دستیارانش می بینند سعید آقایی یا وحید امیری پست پیستون چپ را به بهترین شکل برای پرسپولیس پوشش داده و احسان پهلوان و امید عالیشاه نیز نیازهای پست بال چپ را کاملاً تأمین کرده اند، طبیعی است که به آنها دست نزنند و رویکرد چندانی به شجاعی نداشته باشند.

شجاعی البته بازیکن خوب و به درد بخوری است اما با شرایط یکی دو فصل اخیر سرخ ها فقط زمانی به میدان گسیل شده که یکی دو تا از مدافعان و هافبک چپ های پرسپولیس مصدوم یا سه اخطاره بوده اند و در معدودی از مسابقات نیز به این سبب مورد استفاده قرار گرفته که مربیان می خواسته اند با بهره گیری از تعدد بازیکنان چپ پا در زمین و با ازدیاد فشار روی بازیکنان سمت راست رقیب، آن منطقه را تسخیر و پروسه گلسازی را تقویت و کار را به سود خود یکسره کنند. این البته جدا از مواردی بوده که شجاعی به دلیل خسته شدن نفرات انتخابی اصلی مربیان پرسپولیس برای نقاط مختلف چپ میدان از دقیقه 65 یا 70 به بعد به زمین فرستاده شده و به لطف تازه نفس بودن و فرسوده شدن حریف با دویدن های جانانه و سانترهای فراوانش به اهداف مورد نظر تیمش جامه عمل پوشانده است. مورد آخر یعنی استفاده های 20 تا 30 دقیقه ای از شجاعی البته چیزی نبوده که او را راضی کند و با اینکه هر بازیکنی باید چنین مسائلی را بپذیرد و منافع تیمی بالاتر از هرگونه سود شخصی است ولی شجاعی با سلسله وظایف و مجموعه کارهایی از این دست کمتر توانسته است گل محمدی و سایر مربیان پرسپولیس را قانع کند که حضورش برای این تیم بسیار ضروری و حیاتی است و لیاقت حضوری طولانی تر را در میدان دارد و این به معنای دور ماندن او از مقاصد و اهداف شخصی اش به رغم گذشته بیش از یک سال از زمان کوچ او از قائمشهر به تهران است. جایی که وی سهم عمده ای در راه اندازی بازی نساجی داشت و از بهترین های آنان برشمرده می شد و به تبع آن وقتی به تهران آمد، تصور می شد جایگاه محکم و اثرگذاری صریح و سریعی بر بازی یاران سیدجلال حسینی هم بیابد اما از چنان چیزی کاملاً دور مانده است.اسم شجاعی به رغم تمامی توقف های مورد بحث و باز نشدن کامل بال های پرواز او در فهرست فصل تازه قرمز ها هم هست و عمل جراحی چندی پیش روی کتف مصدوم او نیز سبب نشد مربیان سرخ به او احساس عدم نیاز کنند ولی هر موقع که وی به میدان برگردد و در نوبت و مسیر استفاده مجدد این مربیان قرار بگیرد، باید بداند که در یک کورس ناخواسته و رقابت داخلی پرهیز ناپذیر و در یک مرکز توجه نسبتاً منفی قرار گرفته و چنانچه احراز لیاقت و بیش از پیش به ترکیب اصلی ورود نکند، شاید فصل 1401 - 1400 آخرین فصل قرمزپوش بودن وی باشد. درست است که علیرضا ابراهیمی و علی نعمتی دو مدافع جدید سرخ ها هیچ یک بازیکنان تخصصی پیستون چپ نیستند و در دفاع وسط بازی می کنند و به تبع آن رقبای تازه ای برای شجاعی افزون بر قبلی ها (آقایی و امیری) به حساب نمی آیند اما هرچقدر که بر تعداد مدافعان این تیم افزوده شود، خواه ناخواه بر میزان فشار بر نفرات غیر فیکس و مردان مازاد خطوط دفاعی و میانی افزوده و فاصله آنها با درب خروجی باشگاه کمتر می شود و این امر در میان بازیکنان دفاعی پرسپولیس یا هافبک های دفاعی - نفوذی سمت چپ بیش از هر کسی شامل شجاعی می شود.همه اینها بدین معنا نیست که یک اولتیماتوم غیر رسمی و اعلام نشده به شجاعی برای درخشش هرچه سریع تر داده شده ولی چنانچه او در پیکارهای داخلی و خارجی فصل در آستانه آغاز بیلانی بهتر از فصل قبل نداشته باشد، بیش از هر زمانی به نقطه پایان کارش در پرسپولیس نزدیک خواهد شد، حتی اگر این نزدیکی ذره ذره و قدم به قدم شکل گیرد و زمان تحقق قطعی آن نه حالا بلکه پایان لیگ بیست ویکم در خرداد یا تیرماه 1401 باشد.