آرامش در حضور مربيان بزرگ / به «نام» دنيزلي!

1) بعد از دميده شدن سوت پايان مسابقه پرسپوليس و شاهين، درست همان زماني كه شعف ناشي از پيروزي درخشان سرخپوشان بسياري از علاقه مندان به فوتبال را تحت تاثير قرار داده بود، مي شد ديد و فهميد كه باوجود پيشرفت محسوس قرمزها، هنوز اشكالات بنيادي پرشماري در ساختار تيمي آنها وجود دارد. نيمه اول بازي ديروز با شهرداري تبريز، فرصت خوبي بود تا اين مشكلات دوباره آشكار شوند و پرسپوليس را تا مرز زانو زدن پيش ببرند. حتي رفتن عليرضا حقيقي و كاسته شدن فشار رواني ناشي از رقابت با او هم باعث نشده تا ميثاق معمارزاده به مرز آمادگي نزديك شود. او فرسنگ ها با سنگربان آماده فولاد در ليگ هشتم فاصله دارد و به نظر مي رسد ريكاوري روحي و رواني او براي فراموشي مسايل گذشته، زمان خواهد برد. چشم اسفنديار اين پرسپوليس اما، بي گمان قلب خط دفاعي آنهاست. اخراج بچه گانه رضا نورمحمدي در برابر شاهين، براي دومين بار دنيزلي را در دومين بازي بيرون از خانه اش با معضل فقدان مدافع متخصص روبه رو كرد تا درست مثل مسابقه با ملوان، تيم حريف نهايت استفاده را از اين نقصان نفري قرمزها ببرد. غير از اينها، بازي پرسپوليس همچنان آشكارا تحت تاثير تمرينات سنگين بدنسازي آنهاست و شاگردان دنيزلي به ويژه در دقايق پاياني از نظر جسماني و فيزيكي با مشكل مواجه مي شوند؛ آنچه از پيش رو برداشته شدنش مستلزم اندكي تحمل براي به پايان رسيدن پازل تمريني كنوني كادر فني است. از نيمه خالي و مهم ليوان كه عبور كنيم، پرسپوليس دنيزلي در سه بازي اخير جنبه هاي مثبتي از يك روند روبه رشد تيمي را هم به نمايش گذاشته كه نمي توان بي تفاوت از كنارشان عبور كرد.

2) سرخپوشان تهراني ديروز و در ميانه هاي نيمه اول با دو گل از شهرداري تبريز عقب افتادند، اما آنچه در ادامه بازي و به ويژه در نيم ساعت ابتدايي وقت دوم ارايه كردند، نشان داد تيم دست و پا بسته و بي روحيه سابق نيستند. مصطفي دنيزلي فوتبال را خوب مي شناسد و به همين خاطر است كه مي داند از مهدي مهدوي كيا در چه زماني و به چه شكلي استفاده كند، وحيد هاشميان را با چه ماموريتي به زمين بفرستد، علي كريمي را كي به يك سوم دفاعي تيم خودش اضافه كند و چگونه در دقايقي طولاني از نیمه دوم، نقاط قوت ميزبان را بپوشاند. شايد اگر آقا مصطفي كمي خوش اقبال تر بود و تيمش مي توانست در اوج حملات به گل سوم برسد، او حالا دومين برد خودش با سرخپوشان را هم جشن مي گرفت؛ گرچه نمي توان از بدشانسي هاي شهرداري در دقايقي از بازي هم چشم پوشاند. در مجموع اما، برآيند 270 دقيقه تماشاي تيم دنيزلي در ليگ يازدهم، مي تواند اين اميدواري را به هواداران بدهد كه شاگردان افندي در پايان مهلتي كه او خواسته، خواهند توانست روسفيدش كنند.

3) اين روزها در پرسپوليس اتفاقات مثبتي در حال رخ دادن است، اما نكته كليدي اين است كه بدانيم چنين بهبود و پيشرفتي بيشتر از آنكه محصول به نتيجه رسيدن فوري تدابير فني دنيزلي باشد، مرهون فضايي است كه همجواري با نام بزرگ او براي يك تيم فوتبال مي سازد. به عبارت ديگر، پرسپوليس ي ها فعلا دارند نان «اسم» آقا مصطفي را مي خورند و به طور منطقي هنوز راه درازي تا بهره برداري از «قابليت هاي تاكتيكي» او برايشان باقي مانده است. امروز شايد يك بار ديگر بتوان به ارزش هاي استفاده از مربيان بزرگ – حتي در ساختار معيوب و پراشكال فوتبال ايران – پي برد. نام هاي معتبر غالبا اين پتانسيل را دارند كه در فاصله به ثمر رسيدن تلاش هاي فني شان، آرامش و اطمينان را برمجموعه تحت كنترل شان حاكم كنند و به پشتوانه اعتباري كه دارند، از هواداران و منتقدان زمان بخرند. اين معجزه نام مصطفي دنيزلي است كه مهدي مهدوي كيا – مهم ترين خريد زمستاني ليگ به زعم هواداران پرسپوليس – بيش از يك ساعت بی آنكه به ميدان برود گرم مي كند و به نيمكت بر مي گردد، بدون آنكه كسي در زمين يا روي سكوها و رسانه ها براي خودش حق اعتراض قائل باشد. آيا جماعتي كه در قبال چنين اتفاقي كاملا كرنش مي كنند، همانان اند كه روزي آزادي را براي استيلي جهنم كردند، فقط به اين دليل كه قصد به ميدان فرستادن سامان آقازماني را داشت؟! فارغ از توانايي هاي فني، نام و نشان مربيان بزرگ مي تواند «ذهنيت برتري» را در سريع ترين زمان ممكن ايجاد كند و چنين اعجازي، به ويژه در اتمسفر عجول و بي تاب فوتبال ايران يك موهبت بزرگ محسوب مي شود. اين مصطفي دنيزلي است كه در كنار اسمش مي توان تمرين بدون تماشاگر برگزار كرد، ناهار مشترك داد، به بازيكنان نازپرورده سخت گرفت، عذر سرپرست قديمي را خواست و هوادار بي قرار را پشت خط انتظار نگه داشت، بدون آنكه فاجعه اي رخ بدهد. آنچه امروز با افندي تجربه اش مي كنيم، فضايي است كه قبلا كارلوس كرش برايمان ساخته بود. اين او بود كه توانست به اتكاي رزومه اش، خواسته ها و نخواسته هايش را به جامعه فوتبال بقبولاند و تماشاگران را به ورزشگاه برگرداند. بعد از چهار سال فرصت سوزي در تيم ملي، با كرش سكوهاي آزادي را مملو از جمعيت ديديم و وقتي در پايان همين هفته ده ها هزار تماشاگر به استقبال بازي پرسپوليس و مس سرچشمه بيايند، بيش از گذشته بابت همكاري با اين مردان بزرگ، دلگرم خواهيم شد.

4) هفته گذشته پرويز مظلومي يك مشاجره سنگين و زشت را با كارلوس كرش از سرگذراند و براي سرمربي نامدار تيم ملي خط و نشان كشيد. بهترين پاسخ براي او اما، سكوهاي لخت آزادي در بازي مهم «صدرنشين» با مس كرمان بود؛ يكي از ده ها تفاوت مربيان بزرگ و خاموش، با همكاران كوچك و پرمدعايشان!