آزمون وفاداري؛ از CNN ترك تا BBC فارسي !

1- دفاع مصطفي دنيزلي از كشور ايران در تلويزيون تركيه اگرچه خبر جديدي بود، اما هرگز اتفاق تازه اي به شمار نمي آمد. اين سرمربي نامدار و موفق ترك تبار، پيش از اين بارها هنگام مصاحبه هاي رسانه اي اش به ويژه در شبكه هاي مشهور و معتبر اين كشور، به پشتيباني از مردم ايران برخاسته، آنها را مهربان و خونگرم دانسته و از زندگي حرفه اي و اجتماعي اش در ميهن مان به نيكي ياد كرده است. حقيقت غيرقابل كتمان آن است كه افندي با كارنامه اي سرشار از كاميابي كه در آن قهرماني سوپرليگ با هر سه قطب اول تركيه نيز به چشم مي خورد، چهره اي به شدت محبوب و قابل اعتنا در اين كشور محسوب مي شود؛ كاراكتري كه مواضعش به ساده ترين شكل ممكن مي تواند به باورهاي عميق ميليون ها هوادارش تبديل شود و از اين نظر، بي ترديد ستايش هاي پايان ناپذير او از ايرانيان ، غنيمتي بزرگ براي مردمان ما قلمداد مي شود. گزارش ها حاكي از آن هستند كه به ويژه اين بار -  احتمالا با توجه به شرايط خاص منطقه – مجري شبكه CNN ترك بيشتر از هر زمان ديگري علاقه مند بود تا حداقل به اندازه چند جمله عليه شرايط ايران از زبان آقا مصطفي حرف بيرون بكشد، اما هرچه بيشتر اصرار به خرج داده، كمتر نتيجه گرفته است. در نهايت نيز افندي براي آنكه آب پاكي را روي دست طرف مقابل بريزد، مدعي شده از همان اولين لحظات حضورش در تهران آنقدر احساس آسايش و راحتي داشته كه گمان كرده در زادگاه خودش به سر مي برد. در دنياي مولتي مديا و تبليغات و در عصري كه بزرگترين قدرت هاي جهان نيز از هيچ هزينه گزافي براي ترميم ميليمتري تصوير خودشان در سطح بين المللي دريغ نمي كنند، بدون ترديد بهره مندي از چنين سفير پاك نيت و مبلّغ خالصي مي تواند يك موهبت بزرگ باشد؛ به ويژه براي كشور ما كه از اين حيث در تنگناي بي سابقه اي به سر مي برد.

2- رفتار صميمي و صادقانه امروز مصطفي دنيزلي را مي توان الگويي تامل برانگيز براي خيلي از اهالي فوتبال ايران تلقي كرد. او يك مربي بزرگ است كه چه در تيم ملي تركيه، چه در مهم ترين باشگاه هاي آن كشور و چه در فوتبال آلمان با بهترين امكانات سخت افزاري و مديريتي كار كرده و معمولا در ممتازترين جايگاه اجتماعي نيز قرار داشته است. همين شخصيت اما، وقتي به ايران ما گام مي گذارد و با انبوه مشكلات و كمبودهاي كم نظير مواجه مي شود، دم از دم بر نمي آورد و همه كاستي ها را بردبارانه به جان مي خرد. آرشيو همه رسانه هاي ديداري و شنيداري و نوشتاري در طول سه سال حضور متناوب دنيزلي در ايران جزء به جزء شهادت مي دهند كه او هرگز حتي به اندازه يك جمله دست به گلايه از مشكلاتي مثل زمين هاي ناهموار، اشتباهات داوري، معضلات اقتصادي و نابه ساماني هاي مديريتي نزده و هميشه در هر شرايطي بار تيم هاي تحت اداره اش را شخصا به دوش كشيده است. اين اواخر حتي وقتي شائبه هاي فراواني در مورد كارشكني ها و كم كاري هاي آشكار و پنهان برخي از بازيكنان و مسوولان تيم در روند حركتي پرسپوليس دنيزلي به وجود آمد، آقا مصطفي هرگز توپ ناكامي هايش را به زمين اين دست مسايل نينداخت و تنها خودش را «مسوول» دانست. اين رويكرد بايد براي خيلي ها درس باشد؛ از بازيكنان ي كه گاهي در خروارها ثروت و شهرت غيرسزاوارانه غلت مي زنند و به مردم از زاويه «بالا» نگاه مي كنند تا آن ستاره بي وفايي كه روزي در مورد خاك آبا و اجدادي اش به خبرنگار اماراتي گفت «خالي والي»! بيشتر از همه اما، ايران مداري يكي مثل مصطفي دنيزلي پراعتبار در CNN، شايد مورد توجه آن مربي گمنامي باشد كه در همين كشور از هيچ به همه چيز رسيد، اما وقتي دوربين BBC را ديد، حرف هايي زد كه خيلي ها را نااميد كرد...

3- اين روزها بحث تجليل هاي مستمر دنيزلي از ايرانيان ، خيلي ها را ناخودآگاه ياد مصاحبه حيرت انگيز افشين قطبي با بخش فارسي زبان شبكه تلويزيوني BBC انداخته است. او كه خارج از ايران به عنوان نفر اول تقريبا هيچ كارنامه اي نداشت و به هيچ عنوان چهره اي شناخته شده به حساب نمي آمد، به لطف اعتمادي كه در اين كشور به وي شد، يك شبه راه صدساله را طي كرد و در كوتاه ترين زمان ممكن حتي به نيمكت تيم ملي كشورمان دست يافت. با اين همه، در كمال شگفتي وقتي نخستين قول و قرارها با او براي سپردن نيمكت اول ايران به وي تنها شش ماه بعد از آغاز دوران سرمربيگري اش به نتيجه نرسيد، قطبي موقتا از ايران رفت و هرچه دلش خواست عليه كشور ما به يك شبكه تلويزيوني خارجي گفت. او كه آشكارا در اين مصاحبه بازيكنان تيم تازه قهرمان شده اش را به كم كاري متهم كرده بود، در ادامه با ديالوگ هاي ناباورانه اي مثل «ترسيدم با چاقو و تفنگ سراغم بيايند»، تصويري كاملا كدر از كشورمان در رسانه هاي بين المللي ساخت؛ گرچه بعدها هرگز توضيح نداد چگونه باوجود ترس از مورد حمله قرار گرفتن توسط مردم با اسلحه هاي گرم(!) به همين كشور بازگشت و هدايت تيم ملي ايران را پذيرفت؟! افشين قطبي به انگليسي ها گفت كه در ايران نگران امنيت اجتماعي اش بوده و مشخصا از مفهوم كليدي Social Security نام برد كه فارغ از همه معادلات سياسي، مستقيما به خلق و خو و فرهنگ مردمان هر جامعه اشاره دارد. در اينكه ما در اين كشور هزار و يك مشكل داريم كه خيلي از آنها بايد بي رحمانه نقد شوند و مورد موشكافي و اصلاح قرار بگيرند ترديدي نيست، اما انصافا آيا بهترين تريبون براي طرح آنها به شكل غلو شده و خصمانه و جوري كه «مردم» متهمان رديف اول لقب بگيرند، جايي مثل شبكه BBC است؟ مهم تر اينكه چهره اي مثل افشين قطبي كه در اين كشور يك روزه به عرش رسيد، يك هفته اي امپراتور شد، يك ماهه بار خودش را بست و يك ساله به شهرت قابل ملاحظه منطقه اي دست يافت، چقدر مستحق شكايت از ناامني اجتماعي ايران به حساب مي آيد؟ آيا در اين مملكت به او بد گذشت كه باشگاه پرسپوليس چند ده هزار دلار بابت خريداري تابلوهاي نقاشي يوروم به عنوان بخشي از قرارداد جديد او پرداخت كرد يا فدراسيون فوتبال با چند فقره عكس فتوشاپي، راه نرفته اش به آفريقاي جنوبي را ناديده گرفت و فاكتور 43 هزار دلاري سفر نامريي به كشور ميزبان جام جهاني را به وي پرداخت؟ آيا آن همه حمله، سزاوار مردمان مملكتي بود كه سخاوتمندانه برايش رزومه ساختند تا از سطح ويديو آناليزوري در جايگاه سرمربيگري تثبيت شود؟ راستي به خاطر همين ناامني اجتماعي ايران است كه افشين قطبي همين حالا هم بدهكاري مالياتي اش را نپرداخته تا خداي ناكرده حتي يك ريال نيز سود به اين كشور نرسانده باشد؟

4- شايد چندان خالي از معنا نباشد اينكه هنوز وقتي قرار است پرسپوليس ي ها نام يك ناجي محبوب را صدا بزنند، ترجيح مي دهند سراغ از آقامصطفي بگيرند كه گاهي تيمش چهار تا چهار تا مي خورد، نه افشين قطبي كه بعد از سال ها آنان را به قهرماني رساند. همه چيز فقط قابليت هاي فني نيست كه البته همين جا هم تفاوت هاي يك كهنه مربي پرافتخار با يك كارآموز تازه نفس جلب توجه مي كند. بعضي چيزهاي مهم در ذات آدم هاست؛ مثل قدرشناسي، مثل شرافتمندي و مثل وفاداري!