آفتی به نام گذشته گرایی

بعد از نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا دیگر دنیا به کام النصر عربستان نشد. آنها همین حالا روی پله سیزدهم جدول 16 تیمی لیگ عربستان قرار دارند و تنها سه امتیاز بیشتر از تیم قعرنشین کسب کرده اند. 13 امتیاز اختلاف با الهلال صدرنشین، عملا امیدهای النصر را برای حضور در کورس قهرمانی به باد داده و آنها 19 هفته به پایان لیگ باید هدف شان را تغییر بدهند. به علاوه جو داخل باشگاه به هم ریخته، بازیکنان و مربیان با مدیران دعوا دارند و مجموعه النصر به خاطر شکایت های پیاپی و بی ثمرش از پرسپولیس به سوژه خنده در فوتبال عربستان تبدیل شده است. در این مدت صدها کارتون و هزاران توییت با محوریت تمسخر النصر منتشر شده است. همه اینها می توانست اتفاق نیفتد، اگر زردپوشان بعد از باخت به پرسپولیس این شکست را می پذیرفتند و دنبال رفع عیوب برای آینده ای بهتر می رفتند. «گذشته گرایی» اما کمر النصر را شکست.

بدون تعارف به نظر می رسد حالا پرسپولیس به نوعی درگیر همین آفت شده است. بعد از محرومیت عیسی آل کثیر آن قدر که اسم این فوتبالیست را شنیدیم، نام بازیکنان موجود به گوش مان نخورد. روشن نیست که مثلا اگر عیسی رباط پاره می کرد یا با مصدومیتی سنگین و طبیعی مواجه می شد چه اتفاقی رخ می داد؛ آیا باز مجموعه باشگاه قرار بود سوگواری کند و ماتم بگیرد؟ به هر حال فوتبال است و از این اتفاق ها در آن رخ می دهد. الان هم داستان بشار رسن پیش آمده و درحالی که همه می دانستند او صرفا تا فینال مهمان پرسپولیس است، کادرفنی طوری وانمود می کند که انگار ناگهان متوجه این موضوع شده است. دو ماه پیش بود که خبر توافق رسن با مدیران قبلی برای جدایی منتشر شد، اما ظاهرا یحیی گل محمدی تنها کسی بود که از آن اطلاع نداشت!

دوره برانکو ایوانکوویچ به تناوب بازیکنان زیادی از پرسپولیس جدا شدند؛ از مهدی طارمی و رامین رضاییان تا صادق محرمی، سروش رفیعی، وحید امیری و... با این حال مربی کروات هربار تنها به بازگویی این جمله اکتفا می کرد: «حق شان بود برای آینده خودشان تصمیم بگیرند. برای آنها آرزوی موفقیت می کنم.» او سپس به داشته هایش رجوع می کرد و می کوشید از موجودی اش به بهترین شکل استفاده کند؛ ولو اگر ناچار می شد محسن ربیع خواه و حسین ماهینی را در چند پست به کار بگیرد یا در مسیر فینال آسیا از حضور بازیکنانی همچون آدام همتی، احسان علوان زاده و حمیدرضا طاهرخانی سود ببرد. آن زمان این واقعیت جا افتاده بود که روح تیمی پرسپولیس قدرتمند است و جدایی هیچ بازیکنی در آن اثرگذار نخواهد بود. امروز اما پرسپولیسی ها طوری به آل کثیر و رسن چسبیده اند که به نظر می رسد از نیروهای موجود غفلت شده است.

این گذشته گرایی حاصلی غیر از تباه شدن فرصت ها ندارد. پرسپولیس باید بدون بشار و تا اطلاع ثانوی بدون عیسی به کارش ادامه دهد؛ هیچ راهی جز این وجود ندارد. رقبا به بهانه خالی بودن دست پرسپولیس متوقف نمی شوند و زمان از حرکت نمی ایستد. اگر محمد انصاری، نوراللهی، طارمی، عبدی و خیلی های دیگر به عنوان بازیکن تستی، پایه یا لیگ یکی در پرسپولیس ستاره شدند، حتما این درخت هنوز پابرجاست و می تواند بار و بر بیشتری بدهد. آیا سرانجام کادرفنی سرخ ها نگاهش را به سمت آینده می چرخاند یا همچنان قرار است بابت محرومیت ها و جدایی ها زانوی غم بغل بگیرد؟