آفت بزرگ جشن های قهرمانی؛ شوآف نخودی ها!

پرونده هجدهمین دوره لیگ برتر با قهرمانی پرسپولیس تهران بسته شد. سرخ پوشان در هفته پایانی با شکست پارس جنوبی در شهر جم جشن گرفتند و جام را بالای سر بردند و هت تریک موردنظرشان به وقوع پیوست. بازهم مانند سال های گذشته مراسم برگزارشده کم وکاستی هایی داشت که برخی از آنها به شدت توی ذوق می زد.  بازیکنان پرسپولیس ابتدا یک به یک معرفی شدند و پس از دریافت مدال هایشان به سمت سکوی محل اهدای جام رفتند. آنها مشغول خوشحالی و خوش وبش با یکدیگر بودند تا اینکه کم کم نفراتی به جمع شان اضافه شدند و نظم سکو را به هم زدند، نفراتی که مشخص نبود آنجا چه کار می کردند و برای چه در جشن حضور داشتند.  سازمان لیگ برای هرچه بهتر برگزار شدن مراسم قهرمانی تلاش های فراوانی کرد. حقیقتا در چند سال اخیر به استثنای یکی دو مراسم خصوصا در خرمشهر، بقیه جشن های قهرمانی با کمترین مشکل ممکن برگزار شد و دیگر خبری از مرد اسب سوار و طرفداران، جیمی جامپ های تمام نشدنی و دور افتخار افراد متفرقه نبودیم، اما بازهم گهگاه ماجراهایی پیش می آید که در هیچ کجای دنیا مثال و همتایی ندارد و فقط در فوتبال ایران رخ می دهد.

به جم برمی گردیم؛ بازیکنان روی سکوی قهرمانی بودند، مربیان و اعضای کادرفنی هم اضافه شدند ولی نفرات دیگری هم حضور داشتند که حسابی عرصه را برای اصل کاری ها تنگ کرده بودند. پیش از این شاهد لیدر، وزیر ورزش و... در جشن قهرمانی پرسپولیس در دو سال اخیر بودیم و این بار کارمندان باشگاه، اعضای هیات مدیره و کارمندان بودند که در جشن حضور پررنگی داشتند و حتی جام قهرمانی را بالای سر بردند. ابتدا محسن خلیلی به عنوان سرپرست تیم روی سکو حضور پیدا کرد و با صورتی به شدت گشاده جام را بالای سر برد و بازیکنان را هم به همراهی واداشت. در ادامه ایرج عرب در قامت مدیرعامل باشگاه کاپ قهرمانی را بالای سر برد و حسابی خوشحال به نظر می رسید که تلاش چندماهه اش جواب داده بود؛ بی خبر از آنکه بازیکنان حدود 40 درصد از پول هایشان را دریافت نکرده اند. هیچ وقت ندیده ایم حسن صالح حمیدزیچ، کارل هاینزرومنیگه یا اولی هوینس بخواهند در مراسم قهرمانی بایرن مونیخ جام را بالای سر ببرند و کیفور بشوند. آنها قطعا اگر بیشتر از همتایان خود در پرسپولیس تلاش نکرده باشند، کمتر کوشش نداشته اند اما به خودشان اجازه نمی دهند در جشنی که برگزار می شود حضوری چنین چشمگیر داشته باشند.

در یکی دو روز اخیر تیم های بایرن مونیخ در آلمان، بنفیکا لیسبون در پرتغال، من سیتی در انگلیس و النصر در عربستان به مقام قهرمانی در جام های داخلی شان رسیدند. کافی است نگاهی به برگزاری مراسم قهرمانی این تیم ها بیندازید، به غیر از بازیکنان و اعضای کادرفنی تیم، هیچ فرد دیگری رویت نمی شود، تازه تیم فنی هم در لحظه ای که جام بالای سر برده می شود یا نیستند یا در گوشه ای ایستاده اند تا جشن بازیکنان و تصاویری که قرار است گرفته شود به طور تمام و کمال انجام شود. به هر حال آنها خود اطلاع دارند که نقش های اصلی این قصه نیستند و مخاطب هم علاقه دارد به جای آنها، بازیکنان و سرمربی تیم را تماشا کند، نه کارمند یکی از اتاق های ساختمان باشگاه را! با این حال، افرادی که نباید در مراسم قهرمانی سرخ پوشان حضور داشته باشند به همین جا ختم نشد. به جز مدیرعامل، اعضای هیات مدیره و کارمندان باشگاه، لیدرها هم بودند. مثل همیشه آنها پای ثابت مراسمی بودند که هیچ ارتباطی به آنها نداشت. در همه فریم ها اثری از آنها بود؛ کسانی که معلوم نیست با چه اجازه ای توانسته اند تا سکوی قهرمانی پیش بیایند.

مشخص نیست باید سازمان لیگ را بابت این قضیه مواخذه کنیم یا خود باشگاه را. اعضای هیات مدیره ای که در روزهای سخت ترجیح می دهند در تمرین آفتابی نشوند و گاهی اوقات با مصاحبه های عجیب و غریب حاشیه ها را دوچندان می کنند، حالا در جشن قهرمانی حی و حاضرند؛ با ژست های مختلف و خنده های نه چندان دلچسب.  این اتفاقات مختص این فصل و باشگاه پرسپولیس نیست. مطمئن باشید در تیم های دیگر هم شاهد چنین اتفاق هایی خواهیم بود. به قهرمانی های چند سال قبل برگردید، به راحتی حضور نخودی ها در جمع خودی ها قابل تشخیص است و مشخص نیست چه زمانی و چه کسی مقابل این دسته از افراد قرار می گیرد و به آنها اجازه نمی دهد تا با چند عکس و سلفی از موفقیت به وجود آمده برای خودشان سهم خواهی کنند.