آقای برانکو ما را ببخش

جناب برانکو ما را ببخش که حافظه تاریخی نداریم. که فراموش کردیم این تیم هیجان انگیز را خودت آرایش دادی. که پالایش کردی از سوشاها و حاتمی ها. تیمی که ققنوس وار از سوخته های آن تیم «درخشان!» برکشیدی تا امروز بر تارک فوتبال مملکت بزرگی کند. تا امروز دومین باخت فصل را با یک تیم بی انگیزه و شکم سیر مقابل تیمی سرشار از انگیزه فاجعه تلقی کنیم! تا بجای تشویق دستاورد ارزنده ات یعنی دو قهرمانی در یک سال، برایت ابرو در هم بکشیم و تاکتیک نشانت بدهیم.

نه رئیس! این قهرمانی های پیاپی دیگر ارضایمان نمی کند. مگر نمیدانی انسان مشتق از «نسیان» است؟ ما هم دلمان برای روزگاران استیلی و درخشان تنگ شده است. از یاد بردیم که چند فصل پیش برای نیفتادن سجده شکر می کردیم. حال مساوی در اهواز با فولاد را بر سرت پتک می کنیم. از یادمان رفت سه برد پیاپی روزگاری برایمان رویا بود، حال اما با رکوردهای بازی های خانگی «حال» نمی کنیم. از یادمان رفت بعد از ۱۵ سال طلسم نبردن تراکتور در تبریز را شکستی. همان تراکتوری که از وقتی به لیگ برگشت سه بار دبل مان کرد! حال بردنش در تبریز به عادت لایتغیرمان مبدل شده است و همینطور گسترش و ماشین سازی. با حضور تو نه تبریز، که هیچ شهری و هیچ استادیومی برایمان کابوس نیست؛ همانطور که پس از ۹ فصل استقلال اهواز را در خانه در هم شکستی.

بلا روزگاری شده جناب پرفسور. «قدرشناسی» در فرهنگ لغات ما واژه مهجوری ست. شاید باید در کنار مدارج علمی و مدارک رنگارنگت «مردم شناسی» هم می بود، تا امروز رفتارِ ما مردم ، آچمزت نکند! ما مردم خوش استقبال و بد بدرقه که منصوریان را با «به انتظار فصل تو تمام فصلهایم گذشت» به عرش می بریم و با «پیتزافروش حیا کن» به فرش می کوبیم.

ایکاش اینهمه جنتلمن نبودی! ایکاش به عادت ما مردمان شرقی از زمین و زمان گلایه می کردی. گفتنی ها کم نیست، به گمانم کم گفتی. میشد از جبر زمانه بنالی. میشد از این بنالی که هر فصل گل سرسبد تیمت را یا نظام وظیفه، یا بلندپروازی، یا دلارهای نفتی از تو می گیرد و باید باز پلن هایت را برهم بزنی و دوباره بنویسی، دوباره و دوباره و شگفتا هربار بهتر و بهتر نتیجه بگیری و بیشتر متحیرمان کنی. بدون سروش، رامین، عالیشاه، نوراللهی و بدون طارمی... کاش از محرومیت ها و محدودیت ها می گفتی، استقلال با یک مامه اینهمه رو به راه شد اما تو باید نداری ها را با جابجایی مهره جبران کنی و جواب هشتاد میلیون کارشناس مدعی و فرگوسن و کاپلوی خانگی را هم بدهی. که چرا ایکس هست و ایگرگ و مسلمان نیست. انگار نه انگار که مسلمان همان سکونشین فولاد و ذوب بود که سر نخواستنش دعوا بود، حالا که با اکسیر شفابخش تو به صدر آقای پاس گلی رسیده لاف و گزاف می زند و بعد از دربی که تیمش باخته نیشش تا بناگوش باز می شود و سر هجو و هزل می گشاید.

بله جناب برانکو ما حافظه تاریخی نداریم. نام ربیع خواه را مانند شمشیر داموکلس بالای سرت گذاشته ایم که پس از هر ناکامی آوارش کنیم و کسی نمی پرسد که مگر هافبک دفاعی های ما در تمام این سالها بوسکتس و کروس بوده اند که از ربیع خواه ایراد می گیریم؟ یادمان رفته است که سالهای سال با کلاه کج و مامانی و آقازمانی سر کردیم. شما و انصافتان ربیع خواه از همه آنها یک سر و گردن بالاتر نیست؟ لااقل اشتباهات گل درشت آن دوستان را ندارد.

بگذریم پرفسور. میدانیم این بحران را هم می گذرانی. تیمت را دوباره می سازی. با ستاره های جدید و بی ادعا. افسوس که ظرف طارمی ها و مسلمان ها کوچک است و اقبال ما مردم بزرگ. زود لاف سلیمانی می زنند اما نمی دانند این خاتم لعـل «پرسپولیس» است که قیمتی شان کرده است. چه جفایی در حق خودشان میکنند مهدی ها و پیش از آن پیام ها و حقیقی ها.

در خاتمه؛ جناب برانکو ما هم شما را می بخشیم. می بخشیم که به تیممان دوباره شخصیت «برنده» بخشیدی. که «پرسپولیس زلزله» را از زیر آوار و غبار بیرون کشیدی. لذتی که دهه شصتی ها از تماشای جادوی «محمدخانی» و «پیوس» و «محرمی» می بردند بهمان چشاندی. شما را می بخشیم که با ندانم کاری های ما و مدیرانمان مدارا کردی. با نداری ها ساختی و نجیبانه از امید به «فردا» گفتی. از مسلمان و کمال و فرشاد و انصاری و محرمی و همه متوسط های دیروز برایمان ستاره تراشیدی، ستاره هایی برای فردا.فردایی که شاید خودت نباشی اما مطمئناً خاطره ی شما در شمایل یک مربی جنتلمن و کاربلد در گنجینه خاطراتمان نقش طلا می بندد.