آقای ستاره خداحافظ ولی ...

«در فوتبال اصطلاحی داریم به نام «بازیکن فَن». اینها کسانی هستند که «بازیکن» را بیشتر از «تیم» دوست دارند. بازیکن محبوشان به بُتی تبدیل می شود که هر جا برود دنبالش می کنند، تحت هر شرایطی حق را به او می دهند، محکم از اشتباهاتش دفاع می کنند، لازم باشد به دیگران فحاشی هم می کنند و به خاطر او حتی تیم محبوبشان را ممکن است عوض کنند؛ به ویژه در مورد بازیکنان خارجی. مثلاً همین الان که لیونل مسی از بارسلونا به پاری سن ژرمن رفت چند میلون نفر به اینستاگرام این باشگاه فرانسوی اضافه شد، همین اتفاق بعد از پیوستن رونالدو به یووه پیش آمد و ... .

«بازیکن فن» ها در فضای مجازی ویدئو و کلیپ های حماسی برای ستاره شان می سازند، صفجه هوادارای می سازند و سلحشورانه با دیگران گلاویز می شوند. گاهی حتی مورد تفقد ستاره هم قرار می گیرند، از عکس یادگاری و «لایک» گرفته تا اهدای پیراهن و احتمالاً دیدار خصوصی و ... این صفحات هواداری وقتی رشد می کنند حتی باشگاه، سرمربی، مدیران، سایر بازیکنان و هواداران را تحت تاثیر قرار می دهند. یک لشکر گوش به فرمان که حتی گاهی حس توهم «همیشه بر حق بودن» را به ستاره می دهند.

احمد نوراللهی هافبک بسیار خوبی است. بارها در تحسین کیفیت او نوشته ام. مفید و موثر بازی می کند و در طول چند سال درخشش عموماً فروتنانه رفتار کرده است. امسال گفت بهترین پیشنهادها را دارد اما می ماند. حالا به یکباره و بعد از پیوستن به الشباب الاهلی امارات در اینستاگرام پستی بالابلند منتشر کرد و در بخشی از آن نوشت: «آن طور نشد که می خواستم. برای گرفتن این تصمیم سخت، بسیار کلنجار رفتم، بسیار مردد بودم و البته، بسیار بسیار بسیار منتظر. منتظر این که شاید یک نشانه ای ببینم از خواستن و به آن پاسخ مثبت بدهم ولی هرگز این نشانه ظاهر نشد. شاهد، حضور چندباره مدیربرنامه من در باشگاه و انتظار برای به نتیجه رسیدن مذاکراتی که هرگز به پایان نرسید.»

او نوشته که مدیران معمولاً بازیکنان را رو در روی هواداران قرار می دهند و ... .

باشگاه هم در پاسخ نوشت: «نوراللهی چند روز قبل به تنهایی به دفتر باشگاه آمد و با جعفر سمیعی مذاکره کرد. او به دنبال رشد تقریبا سه برابری رقم قراردادش نسبت به فصل قبل بود و باشگاه با پیشنهادها و خواسته های این بازیکن موافقت کرد. همان زمان او به مدیرعامل و رئیس هیات مدیره قول داد روز شنبه 23 مرداد به باشگاه آمده و قراردادش را تمدید کند. حتی امروز (سه شنبه 26 مرداد) نیز مدیربرنامه های نوراللهی به باشگاه مراجعه کرد تا اقدامات نهایی برای تمدید قرارداد صورت گیرد. پاسخ همه خواسته های نوراللهی مثبت اعلام شد و منتظر حضور او در دفتر پرسپولیس بودیم اما به یکباره با پست خداحافظی اش مواجه شدیم و ... .»

تقابل بیهوده و خسارت بار باشگاه و بازیکن با هم. بازیکن فکر می کند که «مدیران» رفتنی اند و باید یک جوری دل هواداران را به دست بیاورد و راه برگشت هم کور نشود و مدیران هم تعارف ندارند که از عملکرد خودشان دفاع کنند. کسی در علاقه کاپیتان سابق به پیراهن پرسپولیس تردید ندارد و او یکی از کلیدی ترین مهره ها در قهرمانی های سریالی پرسپولیس بوده است اما حالا به جای یک وداع محترمانه طرفین همدیگر را به دروغگویی متهم می کنند.

هواداران درک می کنند که در عصر پول، دیگر نمی شود از بازیکنان انتظار داشت فقط به خاطر عشق و تعصب بمانند و به چند میلیارد تومان نه بگویند؛ آن هم از سوی کشورهای عربی که دست به نقد و خوش حساب هستند. برای همین از بازیکنان انتظار می رود به جای این رفتارها که بیشتر دلبری از «بازیکن فن»هاست و نتیجه اش ایجاد حاشیه برای باشگاه، شفاف و صریح بگویند به خاطر پیشنهاد بهتر از تیم جدا شده اند، دو طرف برای هم آرزوی موفقیت کنند و تمام. هیچ باشگاهی بعد از رفتن یک بازیکن متلاشی نشده است؛ حتی اگر آن بازیکن مارادونا، زیدان، رونالدو یا مسی باشد.

هر سال تقریباً این اتفاق در باشگاه بزرگ پرسپولیس رخ می دهد؛ پرحاشیه اما بی فایده. ماجرای شجاع خلیل زاده یادتان هست که گفت به عشق پرسپولیس 6 ساله قرارداد می بندم و می روم؟ اما چند ماه بعد تیم را پای دیدار حساس فینال تنها گذاشت و رفت! تا زمانی که هواداران فوتبال به پختگی نرسند و تحت تاثیر این رفتارها قرار نگیرند این بازار مُشتری دارد. یک بار برای همیشه باید به این بازیکنان گفت: «ممنون برای همه زحماتی که کشیدید. دوران لذت بخشی بود و ما درک می کنیم که نمی شود مقابل وسوسه میلیاردی مقاومت کرد. به سلامت و خدا نگهدار.»