آقای لیگ برتری کمی ریسک لطفاً!

چهار ماه است شعارمان شده «کرونا را شکست می دهیم» اما خیلی ها نه تنها در این چهار ماه کاری برای شکست ویروس منحوس نکرده اند بلکه با عقب نشینی و عقب عقب رفتن از ترس ابتلا به آن از آن سوی بام می افتند.

نمی گوییم بی هوا و بی خیال در مجامع عمومی ظاهر شوید، بدون دغدغه سر کارتان بروید و بدون وسواس در رعایت موارد بهداشتی در دورهمی های خانوادگی شرکت کنید. هیچ کس اینها را توصیه نخواهد کرد و هر عقل سلیمی حکم به رعایت موارد حداقلی برای دوری جستن از ابتلا رأی می دهد اما داستان ترس و ادای ترسیدن چیزی است که تفاوتش را در فوتبال ایران مشاهده می کنید.

چنانچه ماجرای اختلاف 10امتیازی و شانس بالای پرسپولیس برای قهرمانی را کنار بگذاریم، در حال حاضر و در شرایط فعلی بازیکنان و اعضای این تیم که تمرینات شان را آغاز کرده اند مثل تمام تیم های لیگ برتر در معرض ابتلا به ویروس قرار گرفته اند و فرقی بین غنی و فقیر ندارد. امروز تیم متمول و کم بنیه لیگ برتر با وجود رعایت تمام پروتکل های بهداشتی، بالاخره ریسک کرده و وارد تمرینات شده اما تفاوت اینجاست که پرسپولیس برخلاف بسیاری از تیم ها غر نمی زند و کارش را پیش می برد.

پرسپولیس تافته جدا بافته لیگ نیست، همان گونه که فوتبالیست های لیگ برتری نباید خود را بالاتر از کارمند، کارگر، نانوا و سایرین بدانند. همه ریسک می کنیم تا زنده بمانیم چون بعد از سه ماه خانه نشینی به این نتیجه رسیده ایم که سکون و محبوس شدن در خانه دلیل کافی برای زنده ماندن و زندگی کردن نیست و باید حرکت کرد.

همه ریسک می کنیم اما حواس مان هست تا ویروس را از جلوی خانه تحویل نگیریم و داخل آپارتمان و اعضای خانواده نبریم. یاد گرفته ایم به ویروس های اطراف مان لبخند نزنیم و تمام راه های همنشینی را به آن ببندیم. خودمان می دانیم هر روز با سوار شدن به تاکسی، اتوبوس و ریسک می کنیم اما هر روز قوی تر می شویم  تا اخم های کرونا را در هم بکشیم و کاری کنیم که اگر تا ماه ها در شهر و روستای مان ماندنی شد با وجود فاصله نزدیکی که با ما دارد، به خاطر راه نیافتن به بینی و دهان مان حرص بخورد و خودش بار و بندیل رفتن ببندد.

نمی گوییم فوتبال و فوتبالیست ها جزو خط مقدم باشند اما حداقل مثل بقیه مردم عادی و همه آنهایی که مجبورند برای زنده ماندن از جای خود بلند شوند، چیزی بیافرینند و محصولی تولید کنند یا اصلاً چرخی را بچرخانند، آن مقدار لازم ریسک را به جان بخرند و از حرکت بازنایستند. اصلاً داستان قهرمانی و سقوط و جام را بگذارید کنار. زندگی بدون فوتبال برای فوتبالیست و مربی چطور می گذرد؟ زیادی یکنواخت و آزاردهنده نمی شود؟

امروز در نقطه مقابل پرسپولیس که برای شکست کرونا و راه انداختن فوتبال همه جوره تلاش می کند و خطرات این مبارزه را به اندازه خودش  و نه بیشتر بولد می کند، برخی باشگاه ها همچنان ادای ترسیدن در می آورند و با پزهای انساندوستانه از گفتن حرف دل شان طفره می روند.

باور کنید اگر همه این مدیران و مربیان و باشگاه ها از ابتدا حرف دل شان را می زدند، این دوقطبی اینقدر کش نمی آمد و دوام نمی یافت اما در پوستین بره ادای ترس را درآوردن کاری کرده تا فوتبال اسیر یکسری حرف های تهدیدآمیز و ترسناک شود. اینها فوتبال را به کل فراموش کرده اند و با درک این واقعیت که شاید فصل آینده ای هم در کار نباشد، هر طور که شده می خواهند حرف خودشان را به کرسی بنشانند و برای مبارزه قدمی برندارند و جلو نیایند.

اینها مبارزه فوتبال با کرونا را نمی پسندند اما با هواپیما سفر می کنند، به میهمانی می روند و حتی در آغوش دوست شان عکس یادگاری می گیرند. آنهایی که به اندازه پرسپولیس پول و امکانات داشته اند اما به بازیکنان شان یاد نداده اند که مراقب رفتار اجتماعی و بهداشت فردی شان باشند، امروز دنبال تعطیلی فوتبال هستند. غافل از اینکه ویروس بیرون از استادیوم هم در کمین شان نشسته و همه ما اگر مراقب نباشیم ممکن است هر جایی  نه صرفاً در یک کوچه تنگ و بن بست یا یک بازار خرید شلوغ ، بلکه در یک پنت هاوس دراندشت، این ویروس کوچک ضربه فنی مان کند.

آقای لیگ برتری کمی ریسک لطفاً. با این میزان از ریسک مثل تمام مردم عادی که دو ماه است به مشاغل خود برگشته اند خطری تهدیدتان نمی کند. از ادای ترسیدن هم دست بردارید.