آقای مایلی کهن، برادر خاطرت هست؟

محمد مایلی کهن، یکم آبان 92: « در روزهای گذشته استعداد بالای بازیکنان نوجوان را در جام جهانی نوجوانان مقابل آرژانتین دیدیم اما از این استعدادها استفاده نمی کنیم و به دنبال بازیکن دورگه هستیم که کمتر کشوری این کار را می کند. برخی افراد در توجیه وارد کردن بازیکن دورگه به کشور، تیم ملی فوتبال آلمان را مثال می زنند و این در حالی است که در آلمان رشد جمعیت منفی است و استعداد فوتبالی وجود ندارد، البته بازیکنان دورگه آن ها در آلمان به دنیا آمده و در آنجا زندگی کرده اند. بازیکنی را از آن سوی مرزها می آوریم و به او یک ربع میدان می دهیم، مگر دروازه بان ذخیره در داخل کشور نداریم که از آن سوی مرزها دروازه بان می آوریم و از استعدادهای خودمان استفاده نمی کنیم؟»

محمد مایلی کهن، پنجم دی 93: « قصد استفاده از سهمیه بزرگسالان در دور مقدماتی را نداریم اما با نظر و پیگیری کاشانی دنبال بازیکنان دورگه ای هستیم که در اروپا حضور دارند.»

جای تعجب ندارد. راوی هر دو حکایت یک نفر است؛ اولی محمد مایلی کهنی که سرمربی صبا بود و منتقد دوآتشه کارلوس کی روش و دومی محمد مایلی کهنی که به تازگی با شعبده بازی های وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال، مدیر فنی تیم امید شده است. او درست چهارده ماه و چهار روز پیش سینه اش را سپر کرد و در یک کنفرانس مطبوعاتی تا جایی که می توانست به دورگه ها و کاشفان آنها یورش برد، اما حالا که تیم المپیک را به خودش و دوست نزدیکش سپرده اند، انگار دیگر دورگه ها «اخ» نیستند؛ باید گشت، آنها را پیدا کرد و از توانایی شان نهایت بهره را برد!

همین تازگی ها حبیب کاشانی از احتمال حضور مهاجرزاده ها به عنوان یار کمکی تیم امید حرف زده بود و حتی گفته بود اشکان دژاگه و دانیال داوری گزینه های اصلی هستند. حالا هم مصاحبه جدید مایلی کهن نشان می دهد قرار است این سیاست با هماهنگی آقای مدیر فنی به اجرا دربیاید. شگفتا که این دانیال داوری، همان گلر ذخیره ای است که یک سال و دو ماه پیش مورد طعن و لعن حاجی مایلی قرار گرفته بود؛ همانی که به عنوان گلر ذخیره به اردوی تیم ملی فراخوانده می شد و عرصه را بر استعدادهای بومی تنگ می کرد. با این همه، حالا که کی روش از او دست شسته و کشف خوش قد و بالایش را پشت خط جوان شایسته ای مثل بیرانوند قرار داده، حاجی و رفقا به صرافت افتاده اند تا ته مانده بساط سینیور را به تیم امید تزریق کنند. باورتان می شود؟ برادر بزرگوار، محمد مایلی کهن همین سال گذشته از لزوم توجه به بچه های کم سن و سال کشورمان حرف می زد و برای روشن کردن منظورش، حتی از جام جهانی نوجوانان سخن به میان می آورد. انصاف بدهید لطفا؛ اگر قرار به استفاده از چنین بازیکنانی باشد، تیم ملی بزرگسالان مسوولیت بیشتری دارد یا تیم امید؟ چطور است که تیم المپیک می تواند دنبال دورگه ها برود، اما چنین کاری برای یکی مثل کی روش عیب و عار است؟ کاش ایده های امروز و دیروزمان، بسته به اینکه مسوولیت داریم یا نداریم، 180 درجه فرق نکند.

سوال آخر؛ حاجی مایلی نسخه استفاده از دورگه ها را برای آلمانی هایی مجاز دانسته بود که بیچاره ها رشد جمعیت شان منفی است و دارند از بی استعدادی می میرند؛ پس ما چرا باید همان راه را برویم؟ ما که زاد و ولد داریم، ما که قرار است به جای یک گل، با خانواده ای چند گل به استقبال بهار برویم، ما که کارمان درست است، ما چرا باید راه اجنبی ها را برویم؟