آقای پدیده به خودت بیــا!

هیچ کس در ایران مثل محمد عباس زاده نمی تواند قیچی برگردان بزند. این ادعای گزافی نیست. بروید از علیرضا امامی فر که خودش روزگاری نه چندان دور استاد قیچی برگردان بود بپرسید. امامی فر بیشتر روزهای هفته در محل تمرین است و بازیکنان را زیر نظر دارد. حتما او ادعای ما را تایید خواهد کرد اما پشت بندش این جمله خواهد آمد که عباس زاده با قیچی های زیاد از حد خودش را خسته می کند.

این فقط یک ایراد کوچک است از بازیکنی که این روزها مشکلات زیادی پیدا کرده و این ایرادهای بزرگ به وضوح در بازی های پرسپولیس به چشم می آید. بازیکن مازندرانی که تازه یک سال است به لیگ برتر آمده ظاهرا به فکر هیچ چیز نیست. مطمئن باشید هرگز به این فکر نمی کند که کجا ایستاده و موقعیتش در فوتبال ایران کجاست. او نمی داند که شماره 33 روی پیراهن پرسپولیس نقش بسته و بازیکن سی و سوم تیم هم باید به اندازه 7 و 8 بدود، بجنگد و عرق بریزد.

او بدون شک بی خیال ترین و بالطبع ناآماده ترین بازیکن این روزهای پرسپولیس است. بدون شک آنهایی که تمرین پرسپولیس و بازی های این تیم طی هفته های گذشته را زیر نظر داشته اند به صراحت می توانند فکت های بسیاری از بی خیالی، بی انگیزگی و ناآماده بودن محمد عباس زاده را جلوی روی خودش بگذارند و با صراحت تمام بگویند آقای عباس زاده با این وضع تمرین و مسابقه حقت نیست که در ترکیب اصلی باشی!

برای این بازیکن بی خیال هر هفته و هر مسابقه قرار گرفتن در ترکیب اصلی دیگر تکراری شده. او تنها دو مسابقه این فصل را از روی نیمکت شروع کرده و خوش شانس بوده که دست علی دایی خالی است و البته سرمربی قرمزها علاقه زیادی به این پسر موبور قائمشهری دارد. علی دایی خیلی سخت از عباس زاده می گذرد اما خودش به این نکته واقف است که این روزها او خوب بازی نمی کند و اصلا آماده نیست.

بهتر است همین بازی صبا را خود عباس زاده با دقت تماشا کند. با قاطعیت می شود گفت او تنها بازیکن پرسپولیس است که نمی دود، نمی جنگد و عرقی نمی ریزد. در بازی های ابتدایی برخی به این نکته اشاره می کردند که حضور در پست غیر تخصصی و بازی در کناره ها باعث شده عباس زاده نتواند همان کیفیت فصل گذشته اش را نشان دهد اما داستان چیز دیگری است. او در هپروت مطلق سیر می کند و به اصطلاح اصلا توی باغ نیست. متاسفانه او جدا از تیمی که برای بالا آمدن به آب و آتش می زند افتاده و بی خیال از آنچه پیرامونش اتفاق می افتد کار خودش را انجام می دهد و عملا هیچ تاثیری در جریان بازی تیمش ندارد.

شاید باور نکنید اما برای عباس زاده عجیب است که کنار دست او همشهریان و هم استانی هایش مهرداد کفشگری و امید عالیشاه چقدر می دوند و چطور تکل می زنند. او نمی تواند این موضوع را هضم کند چون هنوز بعد از یک فصل و 6 هفته نفهمیده که پیراهن چه تیمی را بر تن دارد و چه بار سنگینی را به دوش می کشد.

عباس زاده بی خیال است. بی خیال دویدن. بی خیال تلاش کردن. او در تیم پرسپولیس تنها افتاده و البته به تنهایی می تواند تلاش های همبازیانش را بر باد دهد. در همین بازی با صبا علی دایی از روی نیمکت به وضوح سکون و کندی شماره 33 تیمش را در زمین می دید اما مانده بود که چه کار کند چون دستش حسابی خالی بود. اندکی بعد دیگر طاقت دایی تمام شد و افشین اسماعیل زاده که در پست 10 بازی می کند را به بال راست فرستاد تا حداقل از نیروی انگیزه او استفاده کند و عباس زاده را بیرون بکشد.

فردای بازی با صبا همبازیان عباس زاده به بازی بد او اشاره می کردند و البته نزدیکانش از او می پرسیدند چرا به اندازه کافی تلاش نمی کند اما این بازیکن بی خیال هیچ پاسخی برای آنها نداشت. یکی می گفت اگر روزی نیمی از ورزشگاه در یک مسابقه به بازی عباس زاده ایراد بگیرد و علیه اش شعار بدهد فردای آن روز انگار نه انگار که اتفاقی برایش افتاده باشد در تمرین و کنار همبازیانش از آپشن های خودرو جدیدش می گوید. اصلا همین شروع فصل بود که او سه ماه فکر و ذکرش را گذاشته بود روی تعویض خودروی خود و دنبال این بود که فلان مدل خودروی کره ای سال 2014 چه آپشن هایی دارد و شیشه اش دودی هست یا نه!

بازیکنی که فصل قبل 5 گل در انتهای فصل زده حالا در تمرین و مسابقه طوری راه می رود و می دود که انگار یک فصل تمام برای تیمش گل زده و یکه و تنها پرسپولیس را قهرمان کرده است. او در تمرین و در مواجهه با محسن خلیلی – که حداقل سه برابرش برای پرسپولیس گل زده و تیمش را قهرمان کرده تا محبوب هوادار جماعت شود – سلام کردن را فراموش کرده و برخوردی از سر غرور دارد. نه اینکه ذاتش بد باشد یا به خاطر آن 5 گل به خودش غره شده باشد، نه، ایراد از تفکر او است. باور کنید در تیم پرسپولیس بارها مهرداد کفشگری به عنوان نزدیکترین دوست و همشهری و البته مربیان تیم با او صحبت کرده و تمام نکات لازم برای تبدیل شدن به بازیکنی درخور نام پرسپولیس را به او گفته اند و همه کار می کنند تا محمد به خودش بیاید اما عباس زاده راه خودش را می رود.

انگار برای او کسب عنوان پدیده – در حالی که بسیاری اذعان داشتند مهدی شریفی گزینه مناسب تری برای کسب این عنوان بود - کافی بوده تا فوتبالش تمام شود. محمد عباس زاده این روزها کند می دود و نای تکل زدن و پرش ندارد. کافی است به مدل دویدن او در زمین دقت کنید و ببینید که از دقیقه 10 انگار که به پاهایش وزنه بسته باشند خودش را روی زمین می کشد و مثل غول های دنیای فوتبال در زمین حرکت می کند؛ از آنها که قرار است در یک لحظه کار حریف را تمام کنند اما دریغ و افسوس که برای شماره 33 بی انگیزه و بی خیال این روزهای پرسپولیس حتی آن یک لحظه هم فرا نمی رسد. محمد عباس زاده در اوج جوانی پتانسیل هایش را گم کرده و به بیراهه می رود. یک بار نشده که او بعد از پایان تمرین تیم از سرمربی بخواهد که در زمین بماند و تمرین انفرادی چارچوب شناسی داشته باشد. با وجود اینکه علی دایی به خاطر علاقه زیاد به این بازیکن برایش ماساژور اختصاصی گذاشته یک بار نشده بعد از تمرین خودش بخواهد که ماساژ بگیرد. او مثل بچه مدرسه ای هایی است که به محض به صدا درآمدن زنگ آخر دنبال فرار از مدرسه اند تا به بازیگوشی های بیرون از مدرسه خودشان برسند.

جالب اینجاست که در تمام این ماه های اخیر همه از او تعریف کرده اند و پیشکسوتان به پتانسیل هایش برای تبدیل به مهاجمی درجه یک اشاره داشته اند اما عباس زاده که اینها را شنیده به جای فکر کردن به اینکه «حالا مسوولیتم سنگین تر شده و باید دو برابر تلاش کنم» خودش را به بی خیالی زده و ضعیف ترین و بی حال ترین بازیکن این روزهای پرسپولیس است تا جایی که وقتی شریفی گل می زند و خوب بازی می کند به این فکر کنیم که اعتراض سپاهانی ها برای انتخاب عباس زاده بی دلیل نبوده است. آقای محمد عباس زاده با به ثمر رساندن 5 گل در انتهای یک فصل برای پرسپولیس همه چیز تمام نشده است. به دست آوردن عنوان پدیده هم تو را تبدیل به فوتبالیست بزرگی نخواهد کرد بلکه این تازه اول راه است. تازه ماموریت شما شروع شده و باید صد برابر اینی که نشان می دهی تلاش کنی. آقای پدیده لطفا به خودت بیا وگرنه دو روز بعد وقتی مهاجم خارجی رسید و هادی نوروزی برگشت با این تفکر خیلی سخت به نیمکت تیم می رسی و آن وقت فرصتی برای خودنمایی وجود نخواهد داشت.

نویسنده: محمد قراگزلو