آل کثیر؛ دور از خصائل فوق العاده اش

 عیسی آل کثیر در ماه های اخیر به گونه ای در پرسپولیس عمل کرده که اسباب حیرت شده است.
می توان شکستن انگشت دست او را که سبب شد یک ماه با دست بانداژ شده و در دقایق کمتر از گذشته به میدان آید و همچنین آسیبی را که در بازی با فولاد دید، به مسائل بدیهی و اتفاقات رایج در فوتبال ربط داد و غیر عادی نشمرد اما در پاره ای از مسابقات به گونه ای عمل کرده که ناقض باورهای موجود درباره او است.
عقب کشیدن های مکرر آل کثیر که حتی به خط میانی زمین هم رسیده و به قصد تصاحب توپ و کار با آن صورت گرفته، شاید در ظاهر کار بدی نباشد زیرا خبر از وجود مهاجمی می دهد که سختکوش است و به بازی های سنتی و گاه اندک مهاجمان نوک اکتفا نمی کند بلکه می کوشد در شکل گیری و بسط بازی تیمش مشارکت هرچه بیشتری داشته باشد اما نکته اینجاست که او امید اول گلزنی سرخ های تهرانی و ذاتی ترین گلزن آنها است و اگر قرار است او در آن جلو و در نزدیک ترین نقطه به دروازه مستقر نباشد و ضربه آخر را نزند، پس چه کسی باید این کار را انجام بدهد؟
 
تا به پایتخت نیایید
درست است که شهریار مغانلو هر ماه بهتر از ماه گذشته شده و در روند بازی تیم فوتبال پرسپولیس بیشتر جا افتاده و مهدی عبدی هم در روزهای خوبش گل های جالب و مؤثر متعددی را به ثمر رسانده اما هیچ یک از آنها به اندازه آل کثیر یک گلزن مادرزاد و یک گشاینده ذاتی دروازه ها نیستند و حرفه ای گری و هوشیاری او را در این امر هیچ یک از یارانش ندارند. این مهاجم خوزستانی با اینکه از 31 سال سن هم عبور کرده و شکوفایی اش در سطح اول فوتبال مملکت بسیار دیر اتفاق افتاده اما به لطف حفظ توان بدنی اش و بالا رفتن انگیزه هایش و با هدف رسیدن به اوج شهرت و ثروت در بهترین شرایط خود به سر می برد و بیش از هر زمانی تلاشگر است. بازی در صنعت نفت نور چشم مردم آبادان و تیم بسیار محبوب این شهر البته افتخاری بزرگ برای آل کثیر و هر بازیکن دیگر عضو این تیم بوده، هست و خواهد بود ولی تا به یکی از دو تیم پرطرفدار پایتخت ملحق نشوید، به درجاتی از شهرت مفرط و به تبع آن انواع نعمت ها نخواهید رسید که در سایر تیم ها حتی در صورت ارائه دستمزدهای بالاتر، وجود خارجی ندارد. مصداق روشن این مسأله، طالب ریکانی همبازی و زوج نام آشنای سابق آل کثیر در خط حمله صنعت نفت است که از قضا به لحاظ سن و سال به آل کثیر بسیار نزدیک است اما چون در ادامه دلدادگی تحسین برانگیزش به «صنعت نفت - برزیلته» و مردم آبادان هرگز حاضر به ترک آبادان نشده و همچنان برای این تیم جانفشانی می کند، هرگز آنگونه که باید دیده نشده و یک دهم شهرت یک سال اخیر آل کثیر را هم ندارد، حال آنکه ریکانی یک فوروارد فوق العاده و صاحب شوت های پای چپ حیرت انگیز است و در کلاسی بالا فوتبال بازی می کند و در این سال ها نقش کلیدی در حضورهای موفق صنعت نفت در لیگ برتر داشته است. با این حال ریکانی به پیشنهادات متعددی که تیم های پرامکانات کشور و منجمله سرخابی های پایتخت به او داده اند، همواره پاسخ نه داده و در آبادان مانده تا تیم شهرش سرپا بماند. او البته سابقه عضویت در چند تیم شهرستانی دیگر را هم دارد اما قسمت عمده عمر فوتبال وی در تیم های خوزستانی سپری شده و نگین و گل سرسبد آنها صنعت نفت بوده است.
 
آل کثیر فقط به تیر زد
با این مقدمات و تشبیه و قیاسی که برای تان آوردیم، بیش از پیش مشخص می شود که آل کثیر از کدام نعماتی برخوردار شده که ریکانی به آن نه گفته و حتی وقتی با آن «شادی گل» نامأنوسش در جام باشگاه های آسیا 2020 سبب شد «AFC» او را شش ماه محروم کند، از همین اتفاق منفی هم بهره مند شد زیرا همه جا خبرهای او و اینکه بیهوده محرومش کرده اند، دهان به دهان می گشت و بر شهرت مفرط مردی می افزود که به رغم گلزنی های مکرر برای نفت آبادان و نفت تهران هرگز حتی یک هزارم شهرتی را که کسب نکرده بود که پس از الحاق به پرسپولیس در اواخر مرداد 1399 به دست آورد. هم اینک نیز توقعات از آل کثیر بالا است اما او در ماه های اخیر چندان آنها را برآورده نکرده است.
درست است که گل حرفه ای و بسیار خوب او بود که سبب شکست صفر-1 استقلال در دربی برگشت لیگ بیستم شد اما او پس از آن استمرار در گلزنی نمایش هایی را نداشته است که از وی به عنوان ذاتی ترین گلزن قرمزهای تهرانی انتظارش می رود. در دربی اخیر جام حذفی او با یک ضربه سر تیر دروازه آبی ها را لرزاند اما کلاً همانقدر بد و کم تأثیر بازی کرد که از تمامی نفرات دو تیم در این شهرآورد به شدت محتاطانه مشاهده شد و آبی از هیچ یک از آنها گرم نشد. در دیدارهای اخیر قرمزها در لیگ هم یا آل کثیر بیشتر روی نیمکت نشسته و یا در حضورهایش فاقد شم گلزنی عالی اش نشان داده و طی برد اخیر صفر-5 قرمزها در زمین ماشین سازی هم که شهریار مغانلو و مهدی عبدی هر کدام دو گل زدند، طبعاً سایه بلند این مهاجمان بر سر آل کثیر محسوس تر شد.
 
به جام باشگاه های آسیا چشم بدوزیم؟
با اینکه باید پذیرفت مصدومیت، به ویژه شکستگی استخوان انگشت در بد موقعی به سراغ آل کثیر آمد و موجب احتیاط و ترس واضح او از تشدید مصدومیتش و به تبع آن نمایش های کم تأثیرتر او شد اما بخشی از ماجرای عدم فروغ آل کثیر هم به این نکته برمی گردد که او در برخی بازی ها به جای اینکه بپذیرد در نوک پیکان تهاجمی تیمش قرار دارد و به تبع آن باید ضربه زننده نهایی باشد، طوری در منطقه ای عقب تر توپگیری و ارسال پاس می کند که انگار یکی از هافبک های تهاجمی تیم است و حتی اگر یحیی گل محمدی از او خواسته باشد که با انجام این کار باعث ایجاد فضا و شکاف در عمق دفاعی حریفان و پایه گذار گلزنی یارانش شود، باز عملکرد او در این زمینه هم چیزی نیست که باید باشد.
شاید هم باید صبر کرد و پس از اتمام لیگ و سالم شدن کامل آل کثیر وی را در بازگشایی لیگ قهرمانان آسیا طی شهریورماه در همان قواره هایی رؤیت کرد که بدان مشهور است و نقاط اوج کار وی را به عنوان گلزن نخست سرخ های پایتخت به نمایش می گذارد و اسباب هراس و ناکامی حریفان قاره ای می شود.