آماتورها علیه پرسپولیس

یک- پرسپولیس بزرگترین ضربه را قبل از داربی تهران، از ناحیه مصدومیت و غیبت وحید امیری خورد. ستاره سابق نفت، تا اینجای فصل نیمی از گل های کم شمار پرسپولیس را زده و حضور موثری در حملات این تیم داشته است. او اما بازی با استقلال را از دست داد تا برانکو عملا هیچ گزینه تعویض اثرگذاری در فاز هجومی نداشته باشد. غیبت وحید امیری باعث شد پرسپولیس فقط یک پلن در خط حمله داشته باشد و در صورت به بن بست رسیدن نقشه های ابتدای بازی، نتواند پلن دومش را آزمایش کند. نکته بحث برانگیزتر اما به شیوه مصدومیت امیری مربوط می شود.

او در دقایق آغازین بازی با چین آسیب دید، اما به گفته خودش نخواست تعویض کی روش را بسوزاند و بیشتر از یک نیمه با پای آسیب دیده به بازی ادامه داد! این اوج آماتوربازی یک فوتبالیست برجسته ایرانی است که به وضوح خلأ کار آکادمیک و آموزش سیستماتیک را فریاد می زند. امیری بازیکن خوب، باشخصیت و خوش قلبی است، اما برای موفقیت در فوتبال حرفه ای فقط همین ویژگی ها کافی نیست. در کنار تمام اینها باید باهوش و موقعیت سنج هم بود. امیری با کار ناشیانه ای که در چین انجام داد، هم به منافع تیم ملی ضربه زد و هم مصالح پرسپولیس را به عنوان باشگاهی که از آن دستمزد می گیرد به خطر انداخت.

وحید در شن یانگ جزو ضعیف ترین نفرات تیم ملی بود و شاید اگر زودتر مساله آسیب دیدگی اش را با کادرفنی در میان می گذاشت، مثلا مهدی ترابی آماده می توانست به جای او وارد زمین شود و به مراتب مثمرثمرتر باشد. حتی کریس رونالدو هم در فینال یورو پس از اینکه متوجه شد حقیقتا قادر به ادامه بازی نیست، بعد از چند مرحله مقاومت از زمین بیرون رفت تا یک «سرباز جنگی» جای او را بگیرد. با این وجود فوتبالیست آماتور ما، هم به تیم ملی ضربه می زند و هم آینده خودش را به خطر می اندازد.

پرسپولیس هم که چندصد میلیون پول به امیری می دهد تا بیشترین استفاده را در مسابقاتی مثل نبرد با تراکتورسازی و استقلال از او ببرد، در هر دو مسابقه ستاره اش را از دست می دهد. باز جای شکرش باقی است که در این غائله، حداقل برانکو حرفه ای گری کرد و با عدم اصرار روی رساندن امیری به داربی، سلامتی او را برای ادامه حضور در پرسپولیس و تیم ملی به خطر نینداخت.

دو- مساله فنی بزرگ پرسپولیس در بازی با استقلال، عدم حضور رامین رضاییان در میدان بود. جناح چپ سرخ ها به خاطر اصرار عجیب برانکو روی استفاده از محسن ربیع خواه، عملا در فاز هجومی تعطیل شده و حرفی برای گفتن ندارد. در سمت راست هم بازی گرفتن از حسین ماهینی با خصوصیات تدافعی بسیار بیشتر نسبت به رضاییان، تقریبا همین شرایط را ایجاد کرده است. به این ترتیب عجیب نیست که قدرت هجومی قرمزها نسبت به فصل قبل به شکل فاحشی افت کرده است. اما اینکه چرا رامین بازی نمی کند، حکایت «خون دل» است.

او، مهدی طارمی ناآماده و خانواده بزرگ پرسپولیس هنوز دارند تاوان تصمیم اشتباه و حیرت انگیزی را می دهند که ابتدای فصل توسط این دو بازیکن اتخاذ شد. اگر آنها در آن زمان به جای پیچاندن باشگاه و حضور در ترکیه سر جای شان باقی می ماندند، سر وقت تمرین می کردند و مثل بقیه در خدمت مربی می بودند، الان هم از نظر فنی در وضع بسیار بهتری بودند و هم پایگاه به مراتب مناسب تری نزد برانکو و هواداران داشتند. در آن صورت پرسپولیس و تیم ملی به طور همزمان می توانستند از آمادگی و اعتمادبه نفس این دو بازیکن بهره ببرند، اما سنگی که رامین و رفیق شفیق اش ته چاه انداختند، هنوز به طور کامل بیرون نیامده؛ صد افسوس!

سه- ساسان انصاری در بازگشت به فولاد، دو گل حساس برای این تیم زده و آنها را از کف، تارتبه دهم جدول بالا کشانده است. البته که فولاد جزو محترم ترین تیم های ایران است و سزاوار است که همیشه شرایط خوبی در جدول داشته باشد. با این وجود انصاری ابتدای فصل از دوران حضور در این تیم عبور کرده و در تصمیمی مهم به پرسپولیس پیوسته بود. در عین حال باعث اندوه فراوان است که این بازیکن حداقل برای نیم فصل تاب ایستادن پای تصمیمش را نداشت و بعد از فقط چهار بازی نیمکت نشینی، به سرعت ساکش را جمع کرد و به تیم کوچکش برگشت.

اگر انصاری در پرسپولیس مانده بود، همین حالا با توجه به مصدومیت امیری می توانست در بازی با تراکتور و استقلال شانس حضور پررنگ و شاید حتی فیکس را در ترکیب سرخپوشان پیدا کند، اما او اهل رقابت نبود و به جایی برگشت که جایگاه ثابتش تضمین شده باشد؛ تیمی که سال گذشته در آن 10گل زد و 6پاس گل داد، اما هیچ قله ای را فتح نکرد.

در فوتبال چیزی قابل پیش بینی نیست، اما به احتمال فراوان فولاد سعداوی در پایان فصل در بهترین حالت ممکن تیمی معلق در میانه های جدول خواهد بود و در این شرایط، چه سرنوشتی می تواند در انتظار بهترین بازیکن چنینی تیمی باشد؟ حضور فیکس در تیم ملی؟ رسیدن به بوندس لیگا و لالیگا؟ ساسان باید روزی از فولاد می کند و به پرسپولیس می آمد تا شاید روزی از این تیم هم بکند و به اروپا برود، اما وقتی ستاره لیگ برتری ایران برای تصمیم خودش هم حداقلی از اعتبار را قائل نیست، چه می توان کرد؟

او در پایان هفته چهارم در حالی پرسپولیس را رها کرد که پنجره نقل وانتقالات نیم فصل در انتهای هفته پانزدهم گشوده می شود. فقط 11بازی صبوری لازم بود تا بزرگترین تصمیم حرفه ای ساسان در عمرش کمی دقیق تر محک بخورد، اما او بردبار نبود.