آنها را خوب تماشا کنید

ظهور و حضور بعضی بازیکنان در یک نسل تاریخی، از مصداق‌های خوش‌شانسی و خوشبختی تیم‌هاست. مثال می‌خواهید؟ جلال حسینی و وحید امیری را در پرسپولیس تماشا کنید.

برای جلال حسینی فرقی نمی‌کند چند سالش باشد. او در چهل سالگی از هشتاد درصد بازیکنان جوان این فوتبال باکیفیت‌تر است، بیشتر تلاش می‌کند، تعهد بالاتری دارد. برای او فرقی نمی‌کند نتیجه بازی چند چند است؛ در تمام لحظات مسابقه طوری با وسواس روند کار را دنبال می‌کند که انگار فینال جام‌جهانی است و فقط سی‌ثانیه تا فتح تورنمنت باقی مانده. برای جلال فرقی نمی‌کند فیکس همیشگی باشد یا هرازگاهی به خاطر مصدومیت و حتی مسایل فنی بیرون بنشیند؛ او بعد از هر چند هفته به میدان فرا خوانده شود، صددرصد وجودش را می‌گذارد. بیخود نیست که جلال در دهه چهارم زندگی‌اش پنج قهرمانی لیگی با پرسپولیس گرفته.

کمی جلوتر داستان وحید امیری هم از همین قرار است. برای او فرقی نمی‌کند در کدام پست بازی کند، هر جا باشد زحمتش را می‌کشد و تاثیر مثبتش را در جریان مسابقه می‌گذارد. برای او فرقی نمی‌کند در تیم ملی توپ بزند یا پرسپولیس یا نفت تهران؛ همه جا متعهد و سختکوش است. برای او فرقی نمی‌کند بازیکن مقابلش جرارد پیکه است یا نادر محمدی؛ هرگز کم‌فروشی در کار نیست. استارت وحید روی گل سوم پرسپولیس به پیکان را دیدید؟ همین هفته یک بازیکن بیست ساله داشتیم که دقیقه هشتاد بازی نمی‌توانست دنبال توپ بدود. رسما به هن‌هن افتاده بود و نزدیک بود روی زمین ولو شود. برای وحید اما فرقی نمی‌کند دقیقه چند بازی است. اگر فوتبال او را «بی‌خبر» ببینید، هرگز متوجه نخواهید شد اول بازی است، وسطش یا آخرش...

بدون تعصب رنگی و برچسب و انگ و افراط، این دو نفر را در سال‌های آخر فوتبال‌شان سیر تماشا کنید؛ ستاره‌هایی که سالم زندگی کردند، از استثنائاتی که مردم می‌گویند هر چقدر پول می‌گیرید نوش جان‌تان!