آنچه برانکو دارد، لیکنز، قلعه نویی و شفر ندارند

 تساوی سپاهان به رغم آنکه نماینده فوتبال اصفهان یک بازی عقب افتاده دارد، موقعیتی طلایی را نصیب سرخ های پایتخت کرده تا بی دغدغه به صدر جدول بازگردند. شاید تقابل با سپیدرود در رشت به ظاهر چالش آفرین باشد اما ظرفیت های نماینده گیلان به حدی نیست که تاب مقاومت در برابر این پرسپولیس نیمه آماده و مهیا را هم داشته باشد و سرخ های پایخت با همین وضعیت نیز می توانند برنده بازی عصر شنبه باشند و دوباره بر فراز لیگ قرار بگیرند.

راهی که پرسپولیس تا پایان فصل باید طی کند به واسطه تقابل با استقلال، سپاهان و تراکتورسازی اندکی صعب العبور و دشوار می نماید اما شاید کسب حداقل امتیازهای این بازی نیز که از عهده سرخ ها خارج نیست بتواند راه این تیم را به سوی قهرمانی در لیگ هموار کند و سرخ ها برای سومین بار جام را مال خود کنند. پرسپولیس برای رسیدن به این مهم به اندکی هماهنگی بیشتر و قدری شانس نیاز دارد که عصر جمعه اقبال به مدد برانکو و شاگردانش آمد تا آنها فارغ البال و بی آنکه خطری را احساس کنند با بردی نسبتا آسان از رشت، به عنوان صدرنشین به تهران بازگردند.

برای پرسپولیس رسیدن به قهرمانی دوباره لیگ در سومین فصل پی درپی اما به مثابه ماموریتی سخت و دشوار است اما تحقق این مهم برای برانکو و شاگردانش غیرممکن هم نیست و اکنون که شرایط جدولی به گونه ای است که شاید شانس تراکتور، سپاهان و حتی استقلال بیشتر از پرسپولیس به نظر می رسد اما باید باور داشت که پرسپولیس خود به یکی از پراقبال ترین تیم ها برای تصاحب جام در لیگ هجدهم محسوب می شود مگر آنکه حواشی و اتفاقات پیش بینی نشده، به برانکو و شاگردانش لطمه بزند.

پرسپولیس بعد از بازی با سپیدرود مقابل استقلال خواهد ایستاد. بی گمان کسب پیروزی در این بازی برای سرخ ها بسیار ایده ال خواهد بود هرچند که ارزیابی ها به سمت و سویی رفته که اکنون استقلال و شفر را به لحاظ فنی تیم بهتری در مقایسه با سرخ ها می دانند. پرسپولیس برانکو اما به رغم قدم های آهسته ای که در هفته های اخیر داشته اما با همین تیم نیز قابلیت پیروزی مقابل رقیب سنتی اش را هم دارد، هرچند که رسیدن به حداقل های این بازی نیز به واسطه آنکه سرخ ها بعد از این بازی باید مقابل دو مدعی دیگر بازی کنند، نتیجه عاقلانه ای به حساب می آید. بنابراین استراتژی تساوی در برابر رقبای رودررو هرگز نمی تواند ترفند غلطی از سوی پروفسورباشد و شاید برانکو نیز در ذهن خود به این سناریو می اندیشد: «تساوی مقابل رقبای مستقیم و بعد بردن تیم های درجه دوی لیگ.»

واقعیت این است که فاصله میان 5تیم بالای جدول و تیم های میانه جدولی به لحاظ فنی و تاکتیکی مشهود است و حتی می شود نتیجه بازی بالانشین ها با تیم های پایین دست را پیش بینی کرد. هرچند که فولاد این سنت را قدری دست مالی کرده و با بردن همین پرسپولیس و تساوی مقابل سپاهان نشان داده از میانه های جدول نیز تیم های جسوری برمی خیزند اما به طورکلی نباید حساب آن چنانی روی این قبیل تیم ها باز کرد واستدلال درست همان است که بالانشین ها را مقابل این تیم ها برنده دانست.

پرسپولیس به جز این سه بازی که با مدعیان این فصل خواهد داشت، در دیگر بازی ها رقبای سرسختی پیش روی خود نمی بیند و به واسطه آنکه هنر کسب تساوی مقابل بزرگان را دارد و توامان نیز فوت و فن بردن با حداقل گل را هم می داند هیچ بعید نیست که در ایستگاه پایانی لیگ هجدهم نیز به مانند دو فصل قبل فاتح جامی لقب بگیرد که اکنون تیم های تراکتور، سپاهان و استقلال بیش از همه دوران خود برای رسیدن به آن تلاش می کنند.

پرسپولیس در واقع با مدعیانی مواجه است که هر یک به دلایلی جام این فصل برای شان اهمیت دارد. تراکتور به سبب آنکه تاکنون در لیگ به این مهم دست نیافته و این فصل هم هزینه های سرسام آوری داشته و سپاهان نیز به دلیل ناکامی در سال های اخیر -همین دلایل برای استقلال هم صدق می کند و آبی ها شش سال قهرمان نشده اند- جام هجدهم را می خواهند. پرسپولیس اما از این استرس به دور است. سرخ ها دو قهرمانی را پشت خود می بینند و بدون شک اگر این فصل هم قهرمان نشوند، از سوی هواداران خود نمره قبولی خواهند گرفت اما همین فاکتور؛ یعنی نداشتن ترس از قهرمان نشدن و اضطراب ناشی از ناکامی ممکن است در نهایت برانکو و شاگردانش را با آرایش ذهنی متعادل تر در هفته های پایانی مقابل رقبا قرار دهد.

آری، این یک ویژگی بزرگ است که امروز در زیر پوست پرسپولیس وجود دارد و شاید دیگر مدعیان چندان به آن توجه ندارند. نه تراکتور، نه سپاهان و نه استقلال و حتی پدیده آرامش و فراغ بالی که در اعماق وجود سرخ ها وجود دارد را در خود ندارند. آنها چه قهرمان بشوند، چه نشوند از دیدگاه هواداران خود قهرمانند و شاید این ویژگی دوباره آنها را فاتح لیگ هجدهم کند.