آنچه شیران را کند روبه مزاج احتیاط است احتیاط است احتیاط

به پیش بینی تورج عاطف باید دست مریزاد گفت! او بود که
در آخرین مطلب تحلیلی اش از تساوی ای نوشت که مطمئن بود رخ خواهد داد و از
بازیکنانی که در قواره این بازی نبودند. 
عادل فردوسی پور راست می
گوید:"اگر قرار است تمام بازی های این دو تیم که مقابل هم برگزار می شود
به تساوی کشیده شود، عدد یک را به جمع امتیازات دو تیم اضافه کرده و اصولا
این بازی را برگزار نکنیم بهتر است."

آری! شصت و
هفتمین داربی تهران و ایران نیز سرنوشتی جز تساوی پیدا نکرد تا اینبار
تماشاگران دو تیم در اقدامی نادر و صد البته هماهنگ، شعارهایی را تحت
تاثير جوزدگي علیه دوتیم و مسئولان آنها سر دهند مبنی بر تبانی و دخالت
سیاست در فوتبال.

این بازی هم مثل خیلی دیگر از
بازی های دو تیم هیچ نکته بارز فنی نداشت که بشود در مورد آن صحبت
کرد.حساسیت های کاذبی که اطرافیان و حتی مسئولین رده بالای سازمان برای
این بازی ایجاد می کنند(علی رغم اینکه می گویند هیچ حساسیتی ندارد) باعث
گردیده تا مربی ای مثل کرانچار که با سلام و صلوات وارد پرسپولیس شد و
مشخصه بارز آن از سوی آقای مدیرعامل، تفکرات هجومی وی و سر نترسش عنوان می
شد، نتواند علی رغم تمام تجربیاتی که داشت، روحیه جنگندگی و برتری جویی را
در شاگردانش بیافریند و بازهم این حساسیت ها و حاشیه های قبل، حین و بعد
از بازی بود که باقی ماند. این شاید بزرگترین عیب زلاتکو است که آدمی
کاملا درونگراست و بواقع به هیچ عنوان نمی توان از نظر تقویت روحی و روانی
بازیکنان از سوی او، حسابی برایش باز کرد.

البته
زلاتکو در عمل نشان داد که اهل ریسک است. زمانی که برای اولین بار و آن هم
در یک چنین بازی حساسی در یک پست کلیدی از مهره ای جوان که در این فصل حتی
کمتر در لیست هجده نفره قرار داشته به عنوان هافبک دفاعی استفاده می کند
به واقع ریسک پذیری و سرنترس داشتنش رانشان می دهد اما حیف که او بهره ای
از شور صحبت و انرژیک بودن را نه از قطبی که حتی از هموطنانی چون چیرو و
ایوویچ نیز فرانگرفته است. اما شاید به این توصیه حبیب کاشانی نیز باید
توجه کرد که وقتی به زلاتکو می گوید:"اگر ببری ماندگاری" خواه ناخواه در
عملکرد این مرد کروات اثر می گذارد.

در این سوی
میدان، صمد مرفاوی که طی یک لج و لجبازی بین قلعه نوعی و واعظ به
سرمربیگری رسید شاید تساوی را در ابتدای کارش بهتر می دانست چرا که هم دو
سه مهره اش را بدلیل مصدومیت و محرومیت دراختیار نداشت وهم اینکه از مربی
محافظه کاری چون صمد مرفاوی که در تعویضهایش مراعات این رامی کند که صدای
بازیکنان بزرگش در نیاید، برد در این داربی چیزی دور از ذهن بود.
احتیاط، همان چیزی است نتیجه جدال سرخابی های پایتخت را تساوی کشانده است، در هشت بازی، هفت بازی به تساوی کشیده شده است.

صدای
اعتراض تماشاگران به تساویهای مکرر این دو تیم در داربی آنقدر شدید بود که
شاید حاضر بودند تیم مورد علاقه شان زمین بازی را با شکست طی کند تا
تساوی. تساوی که آنقدر تکرار شده که تماشاگران متعصب راضی به باخت تیم
مورد علاقه شان هستند اما اصلا حاضر به دیدن عددی برابر مقابل اسم تیم ها
در پایان بازی نیستند.

این اعتراض، می تواند
اخطاری باشد به مدیران، مربیان و بازیکنان محتاط و ترسوي دو تیم که اگر
بناست اوضاع نتیجه گیری و احتیاط دو تیم براي فرار از باخت اینگونه باشد
ترجیح بدهند ازمقابل تلویزیون این بازی را ببینند و البته درصورت کسالت
بار بودنش مثل همیشه، به قیلوله بعد ازناهار بروند. شاید اگر مولانا جلال
الدین بلخی زنده بود، بیتی را که در مورد احتیاج سروده بود(آنچه شیران را
کند روبه مزاج  احتیاج است احتیاج است احتیاج) را اینگونه می سرود: