آنچه پرسپوليس را مقابل ذوب آهن موفق كرد

آنچه پرسپوليس را مقابل ذوب آهن موفق كرد

تيم درون تيم

پرسپوليسى كه توانست ذوب آهن، فيناليست آسيا را شكست دهد، چند مولفه ساده و در عين حال متناقض داشت كه بايد به آن خيلى خيلى با دقت بپردازيم. بديهى است آنچه در اين مطلب به آن مى پردازيم نظرى است كاملاً شخصى مثل هميشه هر كس كه با اين تفكر مخالف است، اين حق را دارد كه دست به قلم ببرد و يادداشتى بفرستد. تضارب آرا مخصوصاً در بحث هاى فنى مربوط به فوتبال هيچ حسنى كه نداشته باشد، دست كم كمك مى كند تا خوانندگان مختلف بتوانند با سليقه هاى متفاوت و عقايد متنوع آشنا شوند و حتى اظهارنظر كنند.

•••

مولفه هاى بازى پرسپوليس در بازى مقابل ذوب آهن را بايد به دو فاز تدافعى و تهاجمى تقسيم كرد. در باب امور دفاعى، پرسپوليس بازى مقابل ذوب آهن، هر چند با اضافه شدن نورمحمدى به قلب خط دفاع، كمى انسجام پيدا كرد اما هنوز آن شلختگى دفاعى هميشگى را داشت.

مشخصاً تلاش هاى بى پايان و ظاهراً نافرجام كادر فنى هنوز نتوانسته «سياليت لازم» را به دو بخش تدافعى - تهاجمى پرسپوليس تزريق كند.

خاصيت شناورى ۹۰ دقيقه اى در پرسپوليس هنوز خيلى كار دارد تا رسيدن به وضع متوسط چه برسد به مطلوب. به نظر مى رسد كه پس از گل استقلال در دقيقه ،۹۰ چشم پرسپوليسى ها از ضد حمله خوردن بدجورى ترسيده و اين امر سبب تقسيم كامل تيم به دو تيم داخل تيم گرديده. تيم اول تيم دفاعى است كه حتى به قيمت عدم حمايت از تيم دوم، جلو نمى كشد تا ضد حمله نخورد و تيم دوم تيم تهاجمى است كه حمله مى كند اما حمايت نمى شود. اين حمايت همان «شناورى» و «سياليت»، است كه در پرسپوليس آقاى دايى به چشم نمى آيد. اگر دوست داريد منظور نويسنده از شناورى را دريابيد بار ديگر بازى ذوب آهن - الهلال در رياض را تماشا كنيد كه خطوط ۳ گانه تيم چگونه در انطباق با هم، تشكيل دهنده لايه هاى پر تعداد دفاعى بودند، فنر آسا به عقب جمع مى شدند و با سرعت از وضعيت دفاع به حمله تغيير وضعيت مى دادند.

همچنين تماشاى فيلم بازى رفت ذوب آهن - الهلال در اصفهان هم مى تواند منظور ما از سياليت (به معناى قابليت حركت منظم در كل سطح زمين) را براى شما روشن كند.

مولفه هاى دفاعى بازى تيم پرسپوليس همچنين بايد در بى دقتى، عدم رعايت پوشش تيمى يا فردى و از همه مهم تر، عدم برقرارى ارتباط مناسب بين مدافعان و هافبك هاى ميانى بازخوانى و تعريف شود.

بزرگترين شاهد براى اين ادعا موقعيت گل نيمه دوم ذوب آهن توسط خلعتبرى است كه درون محوطه جريمه پرسپوليس جاى آنكه به سمت «تو» يا دروازه حركت كند به سمت «بيرون» يعنى سمت نقطه پنالتى حركت كرد تا براى خود فضا، زاويه و انتخاب هاى بيشترى فراهم كند. در اين صحنه از مدافعان كارى بر نمى آمد غير از ايستادن و نظاره كردن خلعتبرى كه بى دخالت هافبك هاى ميانى، كار خود را مى كرد.

ضربه خلعتبرى البته گل نشد اما اگر مى شد مقصر اول صحنه هافبك هايى بودند كه بايد به صورت منطقى در فضاى پشت محوطه جريمه كشيك مى دادند تا مانع استفاده هافبك هاى ذوب آهن از شوت هاى برگشتى شوند. آنها اگر آنجا ايستاده بودند مى توانستند خلعتبرى را به سرعت پرس كنند اما نبودند و در نتيجه بازيكن تيز هوش ذوب آهن توانست به راحتى ضربه خود را بزند.

•••

البته نمى توان منكر منظم تر شدن خط ميانى پرسپوليس گرديد. همانطورى كه قبلاً هم اشاره شد، پرسپوليس با اضافه شدن نورمحمدى و تشكيل زوج او با سپهر حيدرى، در مركز خط دفاعى، روز به نسبت بهترى را سپرى كرد اما اينطور كه پيداست، على دايى بايد موهاى بيشترى را سپيد كند تا خط دفاع سامان يابد.

•••

فاز تهاجمى پرسپوليس بايد تقسيم شود به دو بخش. اول فاز نيمه اول و دوم فاز نيمه دوم. اين دو فاز توسط «تيم درون تيم» اجرا شوند و تنها تفاوتشان در سبك بازى حريف بود. قبل از باز كردن اين دو فاز متفاوت، ابتدا بايد «تيم درون تيم» را شرح دهيم.

تيم تهاجمى پرسپوليس، شامل غلامرضا رضايى در گوش راست، محمد نورى در مركز، اميرحسين فشنگچى در چپ و هادى نوروزى در نوك پيكان حمله، يك تيم چهار نفره است كه ۳ نفر آن در صبا، مدتها كنار هم بازى كرده و به خوبى با هم هماهنگ شده اند. از سوى ديگر، هادى نوروزى با هوش بالاى خود به خوبى ظرف اين مدت با اين ۳ نفر هماهنگ شده و اين يعنى يك اتفاق خوب براى تيمى مثل پرسپوليس.

اين چهار نفر بازيكن هماهنگ كه به خوبى همديگر را هر جاى زمين پيدا مى كنند، در بازى مقابل ذوب آهن سازمان دفاعى منظم اما خسته ذوب آهن را دو بار شكست دهند.

•••

وقتى از تيم داخل تيم صحبت مى كنيم، منظور بازيكنانى هستند كه به هر دليل - از جمله سابقه بازى طولانى مدت با يكديگر - با هم بيشتر هماهنگ هستند و در نتيجه بار بازى روى دوش آنها مى افتد.

اگر محمد نورى با رضايى و فشنگچى در پرسپوليس جا افتاده اند دليلش اين است كه علاوه بر خلاقيت و برترى فنى اين نفرات نسبت به ديگر هم تيمى ها، اين نفرات از نظر هماهنگى تيمى نيز از ديگران سرترند.

تيم داخل تيم يعنى اينكه ۳ بازيكن با هم هماهنگ، در يك تيم كمتر هماهنگ بتوانند اداره بازى را در دست بگيرند و با كمك هم چنان بازى را پيش ببرند كه هر كس نگاه كند، با خود بگويد: عجب تيم هماهنگى! غافل از اينكه آنچه او ديده و در نيافته يا به غلط يك تيم هماهنگ ديده يك تيم درون تيم است.

•••

فاز تهاجمى اين تيم درون تيم در نيمه اول حمله بود و در نيمه دوم ضد حمله.

در حقيقت تغيير فاز تهاجمى پرسپوليس در نيمه دوم، دليلش اين بود كه ذوب آهن براى جبران گل خورده جلو مى آمد و پرسپوليس مى توانست در ضد حملات ضربه بزند. درست مثل گل دوم كه روى يك تغيير جناح خوب و غافلگيرى مدافعان ذوب آهن صورت گرفت.

بازبينى هر دو گل ما را مى رساند به همان فرضيه تيم داخل تيم. وقتى غلامرضا رضايى پاس مى دهد، نورى با يك شوك از روى توپ مى پرد تا هادى نوروزى گل بزند و وقتى در گل دوم، غلامرضا رضايى با عبور از دو بازيكن با محمد نورى پاس گل مى دهد، در حقيقت ما داريم نه به هنر تيمى پرسپوليس كه به هنر تيم داخل تيم نگاه مى كنيم.

چه كسى مى تواند به خود اجازه دهد كه گلزنى ها و پاس گل هاى پياپى رضايى و نورى و درخشش غير قابل انكار اين دو نفر را مستقل از هماهنگى چند ساله اين دو نفر نسبت دهد؟

مگر غير از اين است كه اين دو نفر آنقدر با هم هماهنگ هستند كه به سادگى خود را سر راه يكديگر قرار مى دهند، با كمك هم بهترين خط دفاع ليگ را دور مى زنند.

پرسپوليس با هنرنمايى ستاره هايش هر تيمى را شكست مى دهد. تيمى كه ۳ نفر از ۴ نفر آن چند سال كنار هم بازى كرده و هماهنگ شده اند. چقدر از اين موفقيت مبتنى بر هماهنگى قبلى بايد به نام سرمربى فعلى پرسپوليس نوشته شود؟

-------------------------

منبع : ابرار ورزشي